'Het beeld van wildsnijders in de verte is me altijd bijgebleven'
Tien hectare grond liet hij egaliseren, met
dijkjes eromheen. 'Op elk gewenst moment
kan ik het land laten bevloeien met zout
water. Dat gebeurt met een speciale pomp die
zestienhonderd badkuipen zeewater per uur
op het land blaast. Zo boots ik eb en vloed na.
Het water mag niet te lang blijven staan,
zeker niet langer dan twee, drie uur - anders
verdrinken de planten. Dan vergelen ze.
Meestal voer ik het water via een drainagesys-
teem snel weer af: even een zout bad. Ik doe
dit een paar keer per week. Bij veel regen
bevloei ik vaker, omdat de grond anders te
zoet wordt. In de zomermaanden juist weer
minder, omdat het land na uitdroging al zo
zout is. Het luistert heel nauw. Supernauw.
Zeeasters kweken is worstelen met Moeder
Natuur.'
Mystery machine
Hoogland is succesvol met zijn zeeasters.
Albert Heijn is zijn grootste afnemer. Hij is de
enige boer die deze groentesoort kan kweken,
maar als pionier heeft hij wel alles zelf moe-
ten uitvinden. 'Om te oogsten had ik een
machine nodig die werkte op de slikke, dras-
sige grond. Ik heb hem zelf gebouwd, naar
een voorbeeld van een Aziatisch apparaat dat
ik op tv had gezien. Het is een compacte, lich-
te machine waar je achteraan kunt lopen.
Een soort grasmaaier.' Hij lacht. 'Verder zeg
ik er niks over, om toekomstige concurrenten
niet wijzer te maken. Zelfs de mensen van
Albert Heijn mogen hem niet zien.'
Het klinkt romantisch. Biologisch boeren in
de vrije natuur, zonder kassen, zonder chemi-
sche middelen. Hoogland knikt. 'Maar het is
wel hard werken. In de oogsttijd, van april-
mei tot oktober-november, ben ik continu
met mijn bedrijf bezig. Ik sta om zes uur op,
soms nog vroeger, en luister naar de weerbe-
richten. Ik moet altijd alert zijn. Komt er
zware hagel aan, dan laat ik de grond onder-
lopen om schade aan de gewassen te voorko-
men. Zoutminnerid onkruid moet je hand-
matig wieden - een tijdrovende klus.'
Urenlang waken
'In het begin van het seizoen had ik hier
brandganzen. Met tienduizenden tegelijk
stortten ze zich op mijn zeeasters: binnen een
uur hadden ze een belangrijk deel van mijn
gewassen weggevreten. Daar gaat je inko-
men. Draden spannen, poppen ophangen,
op het land patrouilleren - je probeert van
alles. Urenlang heb ik gewaakt. Ik had flink
de pest in. Dan denk je: waar ben ik aan
begonnen?'
Maar dan krijgt de Fries weer bezoek van
ware fijnproevers, topkoks van toprestau-
rants, en zijn dag is weer goed. 'De smaak
van mijn zeeasters vinden ze geweldig,' zegt
de kweker trots. 'Ze mogen de zilte groente
graag combineren met vis, pasta, asperges
en lamsvlees. Erkenning vanuit het culinai-
re vak, erkenning van consumenten - daar
doe je het voor.' In de wintermaanden kan
hij ontspannen. Dan is hij voornamelijk
bezig met het selecteren en veredelen van
zaden.'
Hoogland's Zeegroenten is een zaak van
liefde. 'Ik houd van zeeasters,' beaamt hij.
'Van een mooie, jonge, malse, perfecte plant
krijg ik een brok in mijn keel. Dat is ontroe-
rend. Het geeft ook veel voldoening als ik
een vrachtwagen zie wegrijden met een paar
duizend klein-eenheden zeeasters, bakjes
van 150 gram. Tja, ik ben gewoon bezeten.
Je moet een beetje op de zeeaster lijken om
hem 'tam' te krijgen. Doorzettingsvermo-
gen. Hardheid. Je eigen spoor trekken. En:
hij laat zich nauwelijks veredelen. De zeeas
ter en ik, we passen wel bij elkaar.'
Links: Een grote nep-meeuw waakt als vogelverschrikker over de zeeasters.
Rechts: Enkele malen per week blaast een speciale pomp zeewater op het land.
90 AlierHande 8-2001
