Met de tijd mee
Agnes liet de vierentwintigste aardap-
pel in het water plonzen. Heerlijk, ein-
delijk weer eens een fatsoenlijke por-
tie! Sinds de kinderen het huis uit
waren schilde ze voor haar gevoel belachelijke
beetjes aardappels. Maar nu kon ze zich weer eens
helemaal uitleven: kilo's groenten had ze ingesla-
gen, heel wat anders dan de halve pondjes die ze
tegenwoordig afwoog bij Albert Heijn.
Ze droogde haar handen af aan haar schort en
liep neuriend de keldertrap af. Op de vloer stond
de grote pan met kippenbouillon. Die had ze giste-
ren getrokken, er moest alleen nog wat groente in.
Ernaast stond de zware, zwarte pan met 'knien in
't zoer', een recept van haar grootmoeder Bomma,
die als kokkin had gewerkt bij 'betere mensen'.
Agnes glimlachte bij de gedachte aan het verhaal
over een kat, die Bomma ooit als zijnde 'knien in 't
zoer' aan haar werkgevers zou hebben geserveerd,
terwijl het personeel zich het echte konijn goed
liet smaken. Agnes snoof de heerlijke geur nog
eens op en legde het deksel weer op de pan. Met
een beetje moeite stond ze op.
'Is dat niet te veel voor je?' hadden de kinderen
gevraagd, toen ze hen uitnodigde om weer eens
ouderwets 'thuis' te komen eten met kerst.
'Welnee!' had ze geroepen, maar ze voelde haar
rug en haar benen nu well Ze liep naar het rek
waarop vroeger de weckglazen hadden gestaan. Op
een van de planken stond een grote schaal zelfge-
maakte appelmoes. En daarnaast stond een dozijn
kleine glazen schaaltjes, tot aan de rand gevuld
met 'hemelmodder'. 'Een ei en een hele reep cho-
colade per persoon!' kon ze nooit nalaten erbij te
vermelden. Hemelmodder maken had ze van haar
moeder geleerd, het stond in de kerstdagen van
haar jeugd steevast op het menu. Agnes liep de kel
dertrap weer op. Even zitten...
Ze dacht aan de afgelopen jaren. Alle feest-
dagen hadden Henk en zij bij de kinderen
doorgebracht. Ze werden echt verwend en hoefden
geen vinger uit te steken. Alleen een beetje met
de kleinkinderen spelen onder de kerstboom,
het leek warempel wel een plaatje uit zo'n
tijdschrift! Hun kinderen maakten heerlijke maal-
tijden klaar, met gerechten waarvan zij en Henk
nog nooit gehoord hadden. Carpaccio, tiramisu...
En er werd wijn bij gedronken alsof het de
normaalste zaak van de wereld was. Agnes was er
een tijdje best onzeker van geworden. Als de
kinderen bij haar kwamen eten zei ze de laatste
jaren telkens: 'Het is maar heel gewoon hoor!
Het is niks bijzonders!'
Maar opeens had ze ingezien dat haar eten wel
iets bijzonders was. Ze liet zich niet meer van de
wijs brengen. Haar kinderen en kleinkinderen
kwamen met kerst, en Agnes zou de gerechten op
tafel zetten die vroeger bij haar moeder en haar
grootmoeder ook op tafel stonden. Dat vervulde
haar met een groot gevoel van vrede en verbon-
denheid. Vrede met de dingen zoals ze kwamen en
zoals ze voorbij gingen, verbondenheid met al de
mensen met wie ze in de loop van haar leven aan
de kerstdis had gezeten.
Agnes pakte het stapeltje kopieen dat op de
keukentafel lag. Ze had de recepten voor hemel
modder en 'knien in't zoer' aan het papier toever-
trouwd en voor alle kinderen en kleinkinderen
een kopie gemaakt.
Henk kwam de keuken binnenlopen. 'Kan ik je
ergens mee helpen meisje?' Agnes keek op. 'Ja,' zei
ze, 'maak vast een fles wijn open.'
In sommige dingen moet je tenslotte toch met
de tijd meegaan, nietwaar?
M. Vaessen, Amsterdam
p kerstverhalen
Het volgende verhaal vindt u op bladzijde 105
AllerHande 12-1999 99
