BRIC-a-BRAC:
Antiek van de hunkeraar
Lang leve
prullen van toen
NOSTALGIE
Alexander Coret: „dieouwe
Terug naar het
verleden via
opa's kwispedoor
Help!: we worden
besprongen!
Oud en afgedankt
Vervaagd verleden
vers bier
Vakmanschap is
Meesterschap
yg)
FEBRUARI ALLERHANDE
IN de vergeelde wereld van het oude om heel opzette
lijk het woord antiek te mijden is langzaam een
nieuwe trend aan het groeien: bric-a-brac. Om te ontdek
ken hoe het eruit ziet kunt u volstaan met alles waarmee
onze opa's en oma's ooit hun leven stoffeerden in volslagen
wanordie naast elkaar uit te stallen.
ER helpt geen lieve moe
der meer aan. Of we
willen of niet. Of we nu bij
hoog en laag beweren, dat
ons volk blij mag zijn met
de verdwijning van alle
waardeloze zaken uit de
dertiger jaren: we zullen
toch deemoedig terug moe
ten naar diezelfde, door
ouderen hevig verfoeide
tijd.
Vergeet dat zitmeubel
met chromen pootjes van
uw hartelijke binnenhuis
architect nu maar rustig en
verzoen u met de levens
grote, foeilelijke stoel,
waarin eens grootvader
zijn neutje dronk en zijn
middagslaapje deed.
En wat sien ik: is-het trijpen
bekleding en zitten er op het
i zitvlak al kale slijtplekken?
j. Mijn hemel, u bent toch uw le
ven lang al een bofkont ge
weest. Wat zult u straks benijd
worden door buren en familie
leden. Nog een vaal karpetje
ban de vlooienmarkt op de
vloer en u zit helemaal gebei
teld. Misschien kunt u dan voor
uw verjaardag nog een piëde
stal met balpoten vragen, waar
op u dan zo'n mooie handge
dreven vaas met pluimen kunt
zetten. Dat zou natuurlijk hele
maal het einde zijn.
En wat denkt u van gehaakte
kleedjes op de stoelen? Dat is
eigenlijk te gek om over te
praten. Dat is alleen voor de
heel progressieven. En een ba
tik-doek boven de schoorsteen
i is ook nooit weg. U heeft hem
vijf jaar geleden net met een
zucht van ^verlichting met de
voddenman meegegeven en uw
I bovenbuurman heeft u bij die
gelegenheid nog horen roepen:
i Nooit meer die vieze troep in
mijn huis". En dat terwijl die
buurman aan één oor bijna
doof is.
Achteraf weet u nu, dat het
een domme daad is geweest.
Zoals het ook oliedom was om
dat porseleinen duifje op een
I feestje van driehoog het raam
I uit te mikken. Goed, u had drie
bessenjenevers te veel op, maar
i ais u toen geweten had, wat u
nu weet, had u het beestje in
zijn laatste duikvlucht toch
niet nageroepen: „die kwijle-
babbel wil ik nooit meer zien".
U weet nu ondertussen, dat
i al die zaken weer hevig in zijn.
i De daverende- dingen der derti-
gèr jaren, die hele crisis-troep,
iiet is allemaal weer spek voor
de bek van de moderne kriti-
1 sche geest anno 1973. Lekker
dansen op de Duitse tango's
1 van Zarah Leander, wegzwij-
melen met "yes, we have no ba
ll nanas". Goed, we stikken nu in
H de bananen, maar de sentimen-
ii ten van toen zijn weer spring-
levend. We lopen niet- meer met
de wallen van de armoe onder
onze zwartkijkers, maar het.
1 verlangen naar de veiligheid
van vroeger is er niet minder
om. Leve het crisis-syndroom,
hosanndh voor de prullen van
opoe.
En wordt nu niet kwaad, als
uw zoon een spijkerbroek koopt
van 39 pietermannen en hem
gelijk in een emmer met bij
tende chloor zet. Veins des
noods, dat u hem begrijpt en
roep: „goed zo", als de broek de
volgende dag volkomen ver
bleekt uit het blauwe drab te
voorschijn komt. En roep asje
blieft niet: „ik was thuis de
vierde zóón en moest altijd cle
broeken dragen, die mijn
broers al twee jaar tot de
draad hadden versleten". Na
tuurlijk heeft'u een mooi ver
haal over een jeugdconcert,
waar u tijdens het andante van
Beethovens' vijfde spontaan
met beide knieën door uw plus
fours scheurde. Die toer kennen
wé nu wel zo langzamerhand
van u. En dan zeker ook nog
mekkeren over de armoe en uw
stempelende vader en het gaat
je in uw fietsplaatje, dat ieder
een in de buurt duidelijk
maakte, dat u zonder werk
was.
Man, schei toch uit. Dat is
geweest, daar praten we niet
meer over. Wees blij, dat tiw
zoon weer in de todden van
toen wil lopen. Dat maakt- hem
tot een flinke vent, die weet
ivat onthechting is. Weg met de
welvaart, met de vouwen in
zijn broek, met het nette cor-
duroy-pak en de zijden das van
35 gulden.
Ook voor uw dochter is het
smerigste nog niet goed genoeg.
Knoop dat nu eerst maar eens
in uw oren. -En vind, het ook
niet gek, als Jolande 's avonds
in die ouwe spijkerbroek met
leren verstelstukken naar de
feestavond van school gaat. En
zeg vooral niet: „ik heb je net
gisteren nog een nieuwe broek
gegeven". Begrijp dat toch
■man. Ze zei toch niet voor
niets: die ouwe is om mee uit
te gaan?" Stroop ondertussen
in uw vrije uren de rommel
markten af en koop alles, wat
los en vast zit. Als het maar
puin is. En laat u niet bedonde
ren door de marktkoopman,
maar eis een kastje met zoveel
houtwurm, dat ie in één week
einde op eigen kracht \van de
salon naar de slaapkamer wan
delt. Heerlijke tijden zijn weer
teruggekeerd. Geen zwelgen
meer in overvloed, maar eerlijk
tandhakken tussen de verveloze
tussendeur.
Geeft uw kind de ivens te
kennen om voor twee gidden
een zak van een zwarte jas te
kopen, die zestig jaar geleden
door een landloopster is gedra
gen, klop haar dan op de
schouder en zeg: „bravo meid,
zo mag ik het zien".
Maar geef haar wel op het
einde van cle week dat tientje
zakgeld. Wat krijgen ive nou?
Zo'n kind mag toch ook wel
delen in de welvaart.
We leven niet meer in de
dertiger jaren.
Sokophouders, scheerriemen, koektrommels,,breukban
den, stalen fondsmonturen,wit aardewerk juskommen.
Maar ook stramme kieken van fletsblauwe bruidsparen
en oude lijfsgoederen, zelfs die van meer intieme aard.
Want alles is weer welkom. Ook de flanellen borstrok. En
niet vergeten: oma's eerste rekenschrift en opa's liefdes
brieven hopelijk nog voorzien van traditionele strik van
roze zijde.
Niets is te gek. Alles is goed. het een leven van zo'n 150 jaar
Te gewaagd moet in bric-a-brac achter zich liet; als het zo oud is
nog uitgevonden worden. Toch is dat het de bezwaren van de
er één vuistregel. De fabricage ouderdom heeft overwonnen,
van dit alles moet al minstens Bric-a-brac is dus eigenlijk
lien jaar zyn gestaakt, en voorts niets meer dan wat nog niet zo
dient elk voorwerp, al is liet lang gelegen aan morsig huisraad
maar een schimmetje, aanleiding de vuilnisbak in verdween, of lag
te geven tot mijmeren. weg te rotten in een vochtige al-
Daarom is voor een echte inge- koof van een plaatselijke uitdra-
wijde een scheef gelijmde tuit ger. Maar dat is nu anders. Wat
niet erg. Hij smult van oude eerst werd afgedankt wordt nu
'barstenden breuken veroorzaakt door een groeiende groep van
door de verraderlijke glibberig- vaak zeer beschaafde Nederlan-
heid van oma's vette Sunlightsop. ders weer liefdevol in het huis-
NoCT ziet hij grootvader zich be- houden teruggebracht. Sterker:
helpen bij het helen van de breu- het is bezig menig huiskamer te
ken met zelfgemaakte lijm: zes overwoekeren. In veel keuken-
delen Sandrak, 180 delen spiritus, kasten heeft het ons plastic al
6 delen terpentijn, dit alles ver- verjaagd,
warmd en aangevuld met vislijm. ndolSObjGCt
Onder invloed van dit nieuwe
tvpe verzamelaar is bric-a-brac
Bric-a-brac, niemand anders ujtgegroej([ tot een begeerd han-
dan de Fransman had al dit ouae Dc onverschillige uit-
hartzeer gevoeliger kunnen type- drager van toen groeide mee en
ren. Laat deze gevoeligheid u er 0,ntp0pte zich als een prijsbewus-
overigens niet toe aanzetten bric- tg zajtenman die niet tegenspar-
a-brac te verwarren met an- te)t alg aange,sproken wordt
tiek. Want hiermee heeft het
niets te maken. Zelfs niet in de
verste verte. Iets is pas antiek als
De wereld van het bric-
a-brac is een ondoorgronde
lijke. Een verrassende we
reld, waarin het best moge
lijk is dat morgen tante Piens
kristallen gebittenbakje plot
seling een glansrol te vervul
len krijgt op één onzer onbe
rispelijke Hollandse ontbijt
tafels.
Een wereld vol mogelijkhe
den. Als je er maar open oog
voor hebt. Als je maar niet
vreest uit een urinaal van
onbekende herkomst kostelij
ke port te schenken. Ik ken
adressen waar men met losse
hand telkens weer nieuwe
funkties toekent aan de
meest gruwelijke gebruiks
voorwerpen.
In onze vriendenkring zijn
wij eigenlijk nog de enige die
onze wen uit z'n eigen
fles schenken. Toch zullen
wij bezwijken. Onze buur
man, een vermaard bloem
schikkunstenaar met verfijn
de aanleg en gevoel voor
subtiele schoonheid is al door
de knieën.
Van de week verkocht hij
de tiende ondersteek met
beeldig droogboeket. De vol
gende ben ik. Nu "ik kortgele
den in onze kelder ook zo'n
prachtig voor port te gebrui
ken ding gevonden heb, weet
ik het zeker. Vorige week
stond hij nog in een hoekje
aan de voet van de kelder
trap. Toen ik vandaag keek
was hij al opgeklommen tot
de derde trede.
Straks zal de deur wijken
en zullen we het ding zich in
de huiskamer zien aandienen.
Zo gaat dat met een trend. Er
is geen ontkomen aan. Het is
een voortdurend sluipende,
ongrijpbare beweging. En we
weten het zo langzamerhand
wel: het bespringt je een mo
ment dat je net niet kijkt.
uit het rijke roomse leven.
Waarom? Om ermee af te re
kenen, zegt-ie. Om opnieuw te
beleven wat ik in mijn jeugd
aan onverwerkte trauma's heb
meegemaakt. Om het vandaar
uit beter te kunnen verwerken
en' te kunnen inpassen in m'n
huidige bestaan. Een andere
verzamelaar van alles wat reli
gieus is: Waarschijnlijk omdat
ik heimwee heb naar m'n onbe
zorgde jeugd. Naar al die ze
kerheden. Je wist waar je aan
toe was. Voor problemen had je
God en je ouders. In ons gezin
was er maar weinig dat je
daarmee niet kon oplossen.
met antiquair.
En daar zijn ze dan, de eerste
(vervolg van pagina 1)
Nostalgie: geen verschijnsel
van de laatste jaren, en blijk
baar ook niet voorbehouden
aan de zachtmoedigste onder
ons. Want plotseling hoor je
van een onbuigzame kolonel
die de tijd gevonden heeft de
lieftalligste koekblikkenverza-
meling van geheel Zuid-Neder
land te onderhouden en die
blikt nog bloost als hij vijftig
gulden dient neer te tellen voor
een morsig blik uit de bekende
Droste-serie.
ANGST
Wat bezielt de mens? Wat
doet hem zo hunkeren naar het
verleden?
Angst, pure angst, zeggen de
psychologen. Angst voor de toe
komst met al die ondefinieer
bare onzekerheden die ze voor
ons in petto heeft. Angst omdat
we onzekerheid ervaren als een
bedreiging.
Zo zou onze plotseling op
bloeiende hang naar toen er het
bewijs van kunnen zijn, dat we
er langzamerhand schoon ge
noeg van, krijgen om telkens
opnieuw met onzekere situaties
en nieuwe dingen geconfron
teerd te worden.
We talen naar rust, naar de
duidelijkheid van de rechtop
staande zekerheden van toen.
Daarom verzamelen we dingen
van toen. Omdat ze ons,, op het
spoor zetten van onze herinne
ring. Omdat ze ons verhalen
vertellen die we allang zijn
vergeten.
HEIMWEE
Nostalgie: heimwee. Maar
eigenlijk veel meer een vlucht
uit de werkelijkheid. En waar
in kan je beter vluchten dan in
de situatie die je door en door
kent: de wereld van onze
jeugd, boordevol zekerheden en
de snorrende kachel in groot
moeders keuken die ons met
meer warmte vervult, dan het
onzekere van de meest roos
kleurige toekomst. Al het mate
riële geluk, ten spijt, dat ze
voor ons in petto heet te heb
ben.
Bric-a-brac blijkt heel duide
lijk een stuk emotievol verle
den te vertegenwoordigen. Een
psycholoog: je koopt een poging
tot kontaktherstel met een tijd
die,je dierbaar is.
Zo ziet u maar, dan is zestig
gulden voor een dolgedraaid
koffiemolentje met koperen
deksel en stroef lopend laatje
niet duur. Akkoord, je koopt er
bijna drie elektrische voor.
Maar dat langzaam openbreken
van de bonen en die weldadige
golf van verse koffie-aroma die
door het hele huis trekt: de
verzamelaars van grootmoeders moeders blauw gebloemde closet- herinnering aan de veilige be-
rijgschoentjes. En daar heb je zo- pot in de tuin plaatsen, smaakvol slotenheid van het gele lamp-
waar ook de liefhebber van net- gevuld met eenjarige zomer- ]jcht boven tafel, dat ver
gedragen werkkleding uit de ja- bloeiers? Een maatschappelijk trouwde, smakken van vader
ren van' ver voor de oorlog. De werker notabene. Nog hoor ik bij z'n eerste slok, zijn vriende-
eerste bonbons uit ome Jans in- hem op 'een spreekbeurt roepen üjke blik naar moeder als stille
tensief gebruikte kwispeldoor heb dat we vandaag leven, dat omkij- ciank Voor haar heerlijke bak-
ik al zien presenteren. Laatst ken angst is. kie, dat levert de elektrische
sprak ik iemand die beslag had En ik zou het best allemaal molen er niet bij.
weten te leggen op een oude kunnen hebben als. ik op een
breukband en hem een plaats kerstreceptie niet een parel van Daarom is een koekblik van
had gegeven naast de spiegel in een moderedactrice tegen het lijf dertig pilden niet duur Als
de gang Opoe's oortoeter vele ja- was gelopen, die bij het uittrek- zon blik je nou in staat stelt de
ren door haar aangewend ter ken van haar hoogmodische man- tijd even terug te draaien,
verbetering van het gehoor is er tel volledig omhangen bleek met waardoor je maar heel even
ook weer net als haar ziek-bleke een grootmoedersjurk van een kan vergeten dat onze wereld
pop met duizend maal gelijmd ongekend deprimerende snit en van voren met meer weet dat
hoofd en nog maar een handje verdrietige kleur. -» 31
vol haar. En daar, als De s]eute, tot dit mysterie bric-
feitje naast de radiocombmatie a_brae? Heimwee. Alles wijst er
op. Heimwee naar toen.
ie van achteren leeft, dan is 30
gulden toch niet duur. En psy
chiater is dan veel duurder....
met ingebouwde tuner en casset
te-accommodatie, haar st-rijk-
plankje.
Naar de oude zekerheden van
toen. Bric-a-brac is daarom niet
het antiek der armen. Ook niet
het antiek van de verzamelaars
met slechte smaak. Het is het
antiek van de hunker aars. Van
de terugverlangers naar toen.
Naar de tijd dat moeder onze
Wat bezielt ons? Wij energieke
lieden van een turbulente gene
ratie met nog niet zo lang gele
den als grote opdracht aan ons
zelf: verbeter de wereld door de
oude om te spitten.
Wat is er gebeurd? Welke ge
heimzinnige macht is bezig ons zorgen nog droeg, dat er nog
om te turnen? anijsmelk was en gnesmeel-
Wie zet er in de hal van een pudding in drie gekleurde la-
compleet extravagant ingerichte gen en de wereld nog overzieh-
flat een kruiwagen neer, zo'n telijk als een pas gemaaid
ding dat drie jaar geleden nog
aktief was bij het verslepen van
doorgedraaide bloemkool? Een
veelbelovende reklameman? Al
tijd even wars van emoties? En
nog een voorstander van de me- Aan één bijvoorbeeld die zich
chanisatie ook? de benen verslijt om beslag te
Ja, en wie zag ik laatst groot- kunnen leggen op elk voorwerp
voetbalveld op een vriesheldere
dag.
Bric-a-brac is eigenlijk een
venster op het verleden. Vraag
het maar aan een verzamelaar.
(Advertentie)
QVËR die goeie ouwe
tijd gesproken. W at
Alexander Coret betreft,
kun je hem mooi verge
ten, Al dat gebeuzel over
lang vervlogen dagen,
over de ijzersterke roman
tiek der dertiger jaren.
Breek hem asjeblieft de
bek niet open.
In zijn nette bovenwoning
aan de Haagse Schenkkade
rukt hij alsmaar nieuwe laden
open en produceert hij dozen
met sterk opgebleekte foto's,
waarop vrolijke dames en he
ren in authentieke soepjurken
een vorkje prikken in de fraai
opgemaakte zalmsalade van 75
cent, die ruim toereikend is
voor twee personen.
De kaarsvlam brandt recht
standig in de zilveren kande
laar en daarachter, steeds ne
derig voorover buigend in zijn
zwarte frak speelt Maestro Co
ret de verlangde walsjes van
Strauss en de getoonzette lief
desdromen van Liszt. Als je de
portretten, mag geloven, waren
het mooie, zorgeloze tijden, die
kabbelend tussen twee wereld
oorlogen vergleden. Een colbert
met twee pantalons (ook voor
de buikmaten) plus een vest
was al te koop voor negentien
gulden en vijftig cent, een
werkster bood haar diensten
aan voor zes gulden in de week
en overal in restaurants en
dranklokalen zaten de musici
klaar om dc misère in drie- en
vierkwartsmaat te verdrinken.
Tik-tik-Iik
Eén van hen was Alexander
Coret, zoon van een fortuinlijke
zakenman, die voor zijn kind
een gouden toekomst als we
reldberoemde vioolsolist zag
weggelegd. Coret haalt zestig
jaar later wat korzelig zijn
schouders op en zegt: „als je
jong bent, zie je alleen die top."
Coret, de meesterviolist, lus
tig erop los strijkend voor het
Concertgebouworkest. De ont
dekking van de eeuw-, op han
den gedragen door de critici,
omzwermd door de mooiste en
duurste vrouwen. Maar als je
na jaren van het conservato
rium kwam, mocht je blij zijn,
als er. een plaats voor je was
als zestiende violist. De hele
dag op je achterste zitten en
maar spelen, wat de dirigent in
Stehgeiger Alexander Coret:
„dit vak en dit leven hebben
mij nog geen moment ver
veeld."
zijn malle kop kreeg. Tik, tik,
tik met de'dirigeerstok en weer
van voren af aan beginnen. En
dat voor een loontje, waar een
onderwijzer van de kakschool
zijn neus voor zou ophalen.
Stehgeiger
Om de dodendans der klas
sieke broodslaven te ontlopen
koos Coret uiteindelijk de stiel
van „Stehgeiger", van virtuoze
violist. Hij speelde jaren ach
tereen in de beste huizen van
Nederland, liet zijn snaren tril
len in het sjieke Royal, waar
ministers en ambassadeurs door
hem vakkundig van „Kopf biss
Fusz auf Liebe eingestelt" wer
den. Hij leverde tegen beschei
den betaling ook alle gewenste
streken in .'Europe, hotel Cen
traal en het gerenommeerde
Wittebrug. De meeste etablisse
menten bestaan al niet meer,
moesten hun deuren sluiten
voor de oprukkende welvaart.
..Hier", zegt hij hoofdschud
dend. .is dat niet heerlijk.' Een
avondje in het Haagse City-
iheater. Daar speelde ik tussen
het voorprogramma en de
hoofdfilm. De naam Coret was
een begrip. Als ik in restau
rants speelde, stond je uren op
je benen. Dan wilde de baas
niet, dat er een stilte ontstond,
want in dat geval stonden cle
gasten gelijk van tafel op en
dat drukte de consumptie met
een.
Nooit vrij
Je deed het, omdat je niet
anders wist. Voor jou tien an
deren, zo was het in die tijd. Ik
had ook geen dag vrij, speelde
zeven dagen per week en ver
diende misschien tachtig gril
den. Dat was toen een vorste
lijk salaris. Daar kon je een ge
politoerde deur voor intrappen.
Ik heb nooit tegen mijn zin
dit werk gedaan. Als op een
gegeven moment je ruggegraat
bijna in tweeën brak van ver
moeidheid, dacht je alleen:
„nog een paar slijmerige melo
dietjes en het zit er weer op".
Die dingen speelde je trouwens
met je ogen dicht. Je had je
opleiding, kon noten lezen en
speelde elke nieuwe melodie na
een paar minuten feilloos na.
Daar is nu ook geen kijk meer
op. De jongeren, die zich nu
musicus noemen, kunnen met
pijn twee accoordjes spelen en
daar houdt het mee op. Een
hoop lawaai, een hoop ge
schreeuw, meer is het niet. De
mensen verdrinken in de chaos,
hebben alles wat hun hartje
begeert, maar ze weten met de
welvaart en hun vrijheid geen
ï-aad. Uit pure wanhoop vluch
ten ze dan maar elke avond
naar de televisie. Kastje kijken,
kauwgummie voor vermoeide
ogen.
Vette tango's
Dat verklaart ook meteen de
vlucht naar het verleden.
Iedereen heeft opeens de mond
vol van zaligheden van vroeger.
De muziek der dertiger jaren,
dat is het helemaal. De platen
maatschappijen persen alle
successen van toen opnieuw.
„Ik hou van Holland" en alle
vette Duitse tango's, die ik in
dertijd op veelvuldig verzoek
speelde met mijn orkest.
„Schoner Gigolo" en meer van
dat spul. En ze vinden het
prachtig. Ze dragen de jurken
van grootmoeder en de pothoe
den van oud-tante Neel. Alles
zie je weer terugkomen: de an
timakassars, de porseleinen
vogeltjes. De jeugd is gek op
ouwe dingen, moet niks meer
hebben van moderne meubels
en eigentijds comfort. Neen,
grootvaders stoel, daar zitten ze
pas lekker in.
Twee maal twee
Vraag je nou, waar die rage
vandaan komt, dan kan ik ook
alleen maar gissen. De pest is,
dat in dit leven twee maal
twee altijd vijf is. Het is alle
maal ongerijmdheid wat de
klok slaat. De ouderen weten
verrekt goed, dat de dertiger
jaren geen vetpot waren. Het
was in feite een grijze, beroer
de tijd en de echte prettige
dingen waren toen al even
schaars als nu.
Het was wel een rustige tijd,
te rustig als je het mij vraagt.
De gulden was keihard en van
Colijn mochten we elke avond
tevreden gaan slapen. Tripp en
Colijn riepen alsmaar: „Wij
zijn geen muntvervalsers",
maar ondertussen liep half Ne
derland te stempelen en had
den negen van de tien Neder
landers geen droog brood te
eten. Er werd-dik armoe gele
den.
Keiharde waarheid
Dat er desondanks nu een
hang is naar diezelfde ouwe
tijd, is niettemin verklaarbaar.
Dat komt, omdat deze tijd in
feite nog beroerder is. Het is
mij gelukkig altijd ingeprent,
dat je alleen maar kon genie
ten, als je het eerst verdiend
had. Dat was een keiharde
waarheid.
En wat zie je nu om je heen?
Verveling, apathie. Iedereen is
te beroerd om een hand uit te
steken. Ik zit in Scheveningen
op een terrasje, en hoor naast
me iemand zeggen: „Ober kunt
u de bestelling opnemen, ik
wacht al een half uur", Die
ober haalt zijn schouders op en
roept: „nou mevrouwtje, daar
zal dan nog wel een half uurtje
bijkomen."
(Vervolg zie pag. 4)
ambachtelijk gebrouwen,
met een eigen karakter en
een bijzondere smaak en
frisheid, bereikt door een
volkomen natuurlijk brouw
en rijpingsproces, dat bijna
vier maanden duurt.
beugelfles 66 cent,
pijpje 50 cent,
want alle waar
is naar zijn geld.
