Sch elpenschatten
Zeg het
met
tegels
Zeetaferelen in flessen
Geknipte kunst
Kunst maaswerk
g@Iden wonder
sausje op
Eenvoudig
Pianolerares
Volksmotieven
>-
Noodkreet
Weken wachten Verpleegster
Simpel
Pag' 3ALLERHANDE - KERSTNUMMER 1971
Dat schelpenzoeken niet alleen
een bezigheid is, die graag door
kinderen wordt gedaan, bewijst
mevrouw C. E. London-van
Haaften Alexander de Grote
laan 24 in Utrecht). Zo'n 15
jaar geleden deden zij en haar
man eens mee aan een wandel
tocht op Schiermonnikoog.
Eén van de opdrachten was om
4 schelpen van onderweg mee
te brengen. En dat is het begin
geweest van een liefhebberij,
die haar over menig moeilijk
ogenblik heeft heengeholpen.
Mevrouw London is name
lijk eens bij het ramen-zemen
achterover gevallen en zo lelijk
terecht gekomen, dat ze maan
den achtereen in het zieken
huis heeft moeten liggen en
pas heel moeizaam weer her
steld is.
,In die tijd heb ik van alles
verzonnen en je kunt het nu
zo gek niet verzinnen of ik
maak het van schelpen: zout
vaatjes, asbakjes, kettingen,
kaarsenstandaards, vaasjes. En
in combinatie met andere
vondsten, zoals zeesterren en
planten, ontstaan er dikwijls
mooie stukjes om ergens als
decoratie te dienen."
op
de kop
Morgens in ons land is eenstuk-
®-^jc Hongarije. Om precies te
zijn: in Hillcgom, in een wijk
die Elsbrock heet en die een
tikkeltje moeilijk te vinden is.
Maar die moeite wordt rijkelijk
beloond als men dan bij het
Hongaarse echtpaar Rippncr-
Hankisz belandt.
Soms zie je nog wel, piep
kleine scheepjes met volle
zeilen op woeste baren in een
oude medicijnfles; ergens op
een rots als houvast een vuur
torentje. Er is nog één mens
die ze maakt; de heer C. H. de
Voogt, 73 jaar oud.
In zijn kleine flatje in een
nieuwbouwwijk te Rotterdam
(Sprokkelenburg 12) staat het
vol met flessen met zeetafe
relen.
De dure medicijnfles heeft
plaats moeten maken voor de
goedkopere melkfles. „Maar
zelfs goede melkflessen zijn
moeilijk te.krijgen, in de mees
te zit een ron" en de heer De
Voogd wijst ons op een ring in
de nes die een verdikking in
het glas teweeg brengt. „En
zo'n ron veroorzaakt ongelijk
heid in de horizon en dat kan
niet."
Het is geen eenvoudig werkje
voor zo'n scheepje in de fles
is. Eerst moet de fles goed
schoon zijn. „Alle voorwerpen
die in de fles komen moeten
eerst op schaal gemaakt wor
den. En goed! Geen 5 zeilen
als het er oorspronkelijk 10
zijn. Dan de fles van binnen
beschilderen met olieverf. Elke
kleur afzonderlijk. Dat is een
bar secuur werkje. Terwijl alles
droogt, geef ik de stopverf, die*
de zee moet voorstellen, de
juiste kleur. En dan komt het
schip aan de beurt. Alles wordt
gecontroleerd of het goed be
wegen kan want dat is het he
le eieren eten. Dat scheepje
gaat namelijk helemaal opge
vouwen de fles in.
Hongaren van geboorte, maar
nu genaturaliseerde Nederlan
ders. En wel met hart en ziel,
want beiden voelen zich geluk
kig in een land waar je werken
kunt. „Ondanks dc moeilijk
heden in het begin willen we
toch nooit meer terug naar
Hongarije. Dat hebben wc
goed gevoeld, toen we eens
met vakantie een paar we
ken terug bij onze familie
waren."
Mevrouw Rippner (38 jaar),
eigenlijk pianolerares en moe
der van 5 kinderen, werkt nu
als demonstratrice van „Tup-
perware". Zij organiseert
avondjes thuis waar zij demon
straties geeft en vindt dat enig
werk. Maar.en dat is van
daag voor ons de hoofdzaak.
in de overige vrije uren be
schildert zij borden en tegels
met prachtige kleurige volks
motieven uit haar geboorte
land.
„Dat is een beetje toevallig ge
komen", vertelt ze. „Vlak voor
dat we van Rotterdam naar
hier verhuisden, vroeg onze
pater me of ik niet iets wilde
doen voor een vluchtelingen-
bazaar.
Zo vlak voor de verhuizing en
de kerst had ik er wel niet zo
veel oren naar, maar ja, wat
doe je? Ik nam een wit bord
en schilderde er bekende Hon
gaarse volksmotieven op. Ieder
een was zo enthousiast dat ik
in een mum van tijd 180 be
stellingen moest afmaken. En
er kwamen vanzelf tegels bij
ter gelegenheid van geboorte
en zo."
Mevrouw Rippner neemt hier
voor gewone witte borden, be
schildert ze en vernist ze daar
na met kleurloze lak. Zo blij
ven de borden altijd mooi. Op
de tegels tekent ze ook vaak
met oost-indische inkt en
schrijft er de gewenste teksten
Wie iets voelt voor deze zeer
bijzondere kunstwerkjes hoeft
het haar maar te schrijven:
mevrouw E. Rippner-Hankisz,
Joseph Israëllaan 22, Hillegom-
Wijk Elsbroek.
Het verhaal over mevrouw
G. Moolenaar-Thiel in
Oegstgeest begint met een
noodkreet: veertig jaar geleden
heeft een vriendelijke neef uit
België voor haar iets meege
bracht - een dolhandig appa
raatje om er een soort maas
werk mee te fabriceren!
Hij vond, dat zijn nicht er
maar eens iets mee moest gaan
doen „want hij vond mij zo'n
handig mens. Nou, ik zal u
zeggen, wat ik er al mee ge
maakt heb: allerlei combinaties
kussenovertrekken, tafelkleden,
babydekentjes, shawls, poncho's
- die nu immers zo in de mode
zijn - en nog veel-meer!
Je kunt er eindeloze combina-
Waar het knippen van pop
pen uit krantepapier toch
al niet toe kan leiden! Dat kun
je weer zien aan mevrouw Bes
sels - Jacob van Heemskerk-
straat 41 in Den Bosch - die in
haar jeugd dol was op de pop
petjes, die vader of moeder voor
haar uit kranten knipten.
Nadat ik de stopverf in de fles
heb aangebracht wordt het
scheepje door de nauwe flesse-
hals gewurmd, op zijn plaats
gezet met een lange pincet;
rustig wachten tot alles goed
vaststaat, dan door middel van
tevoren aangebrachte draadjes
de zeilen omhoog trekken
waarna die draadjes met een
scheermes op een stokje wor
den afgesneden. En weer is het
wachten, weken lang, tot alles
goed hard geworden is."
De heer De Voogd was vroeger
machinist, u weet wel op zo'n
oude stoomlocomotief „Lijn
Rotterdam-Venlo reed ik vaak.
Je kunt het tegenwoordig nau
welijks geloven, maar op die
lijn verbruikten wij 15 ton ko
len d.w.z. 60 wagentjes kolen
per rit. Het was constant schep
pen onderweg en we waren
roetzwart.
Toen zij zelf wat ouder werd,
wilde ze alleen nog maar knip
selspeelgoed hebben. En toen
ook dat haar te gemakkelijk
werd, begon ze zelf allerlei
knipsels te verzinnen. In de
tijd, dat ze verpleegster was (ze
is nu getrouwd en heeft twee
kinderen) heeft ze menig leeg
uurtje van haar nachtdienst ge-
Ook aten wij op de loc. ons
brood op. Dat ging pikzwart
naar binnen! Later reed ik de
elektrische trein, daarna kwam
de diesel, een uitkomst. On
danks dat ik altijd met hart en
ziel machinist geweest ben, is
mijn hobby modelbouw. Zodra
ik in een nieuw stadje kwam
te wonen richtte ik een model
bouw-vereniging op. En al doe
ik dat niet meer, scheepjes zal
ik altijd blijven maken."
bruikt om van alles te knippen
en ze was blij te merken, dat
ze er steeds meer vaardigheid
in kreeg.
Nu maakt ze hele schilderijtjes,
fraaie boeketten en spelende
kinderen als illustratie bij ver
haaltjes. Ook geboorte- en ver-
jaarskaarten komen door haar
vaardige vingers tot stand.
Grootste wens: kinderboekjes il
lustreren!!
Voor wie het weten wil, hoe
ze precies te werk gaat: me
vrouw Bessels gebruikt vouw
blaadjes of glacé-papier. Daar
uit knipt zij zonder zich te ver
gissen in een cirkel bijvoor
beeld een mooi boeket. Of een
landschap met een rand er om
heen. Vergissen is verboden,
want dan moet je helemaal
overnieuw beginnen. Daarna
worden de tafereeltjes voor
zichtig opgeplakt en meestal
ingelijst.
(Advertentie)
ties mee maken in verschillen
de kleuren en iedereen is er
wild enthousiast over. En vra
gen, dat iedereen me doet
waar je zo'n maasapparaatje
toch kunt kopen. Maar dat is
het 'm juist. Ik heb me al suf
geïnformeerd. Het komt oor
spronkelijk uit België - metier
breveté, nicolay S.G.D.G.
staat er op en er hoort een
stopnaald van 15 cm bij.
Het ding zelf is een metalen
vierhoek van 14 bij 14 cm
met op iedere kant 28 stalen
pennen van 2 cm hoogte op
enkele milimeters van elkaar.
Met een stevige wollen draad
ga je al mazend tussen de pen
nen door tot het eind, je draait
het vierkant een kwartslag om
en herhaalt het geheel nog
twee keer. Dan al of niet met
een andere kleur wol alles één
of twee keer doorstoppen.
Zo kun je net zoveel vierkant-
tjes maken als je nodig denkt
te hebben en tenslotte naai je
ze eenvoudig aan elkaar tot het
gewenste resultaat. Zo'n vier
kant maak je in tien minuten
en het is een simpel werkje
dat ideaal voor bijvoorbeeld
oudere mensen is of voor dege
nen, die aan de stoel gekluis
terd zijn."
Mevrouw Moolenaar-Thiel zou
zich een in-gelukkig mens prij
zen als iemand misschien zo'n
dingetje voor haar zou kunnen
maken. Uit handen geven durft
ze het liever niet en dat is be
grijpelijk. Wie, o wie in ons
land weet hier raad op???
In elk geval al bij voorbaat:
heel hartelijk dank voor de
moeite namens mevrouw Moo-
lenaar, die in de Karei Door
manlaan 18 in Oegstgeest te
vinden is.
