in het oor
gefluisterd^^
Ajax, Albert Heijn en al die mensen
Haagse Paleis Promenade
een éclatant succes
ENGELAND s
mim
Weerbarstig en eigenzinnig
NS-Vakantie-
dagtochten
2EEBDBCB0
M. L. W. VAN DEN NIEIWENDEYSEN
Velehobby,s
Gelijk gekregen
•fe Steeds meer
BEKEKEN
-fo Service
Vandalisme
voordelig
uit met NS
3
ALLERHANDE
JULI
door Louis Sinner
H^oen de vroege zomer aan
■*- het begin van mei pijlsnel
het hele vaderland in groen
en bloem zette, werd ik bij
onze drogist ineens getroffen
door een griezelig verschijnsel,
dat bijna geruisloos in de voor
bije jaren uit de vaderlandse
folklore is verdwenen. Ik be
doel: je hoort in de laatste tijd
niét meer praten over de klas
sieke, ouderwetse schoonmaak,
die in vroeger tijden zo weinig
bijdroeg tot het geluk van de
'mensheid.
Ik herinner me nog vaag dat
ik in een zeer pril stadium van
mijn leven de jaarlijks terug
kerende razernij een niet on
aardige gebeurtenis vond:
overal rondom de huiselijke
haard stonden trapleren en
emmers water, je mocht een
boterham uit het vuistje eten
en je leefde wekenlang in een
soort anarchie waarin veel
was toegestaan dat anders bui
ten de strakke norm van orde
en regelmaat viel.
Maar hoe snel kwam ook
voor mij de tijd dat ik het eer
ste voorjaarszonnetje met
angst aan kracht zag winnen;
ik ontwaarde korte tijd later
bij alle mannelijke huisgeno
ten omstreeks die tijd een
angstige blik die naar schich
tigheid zweemde. En als een
onafwendbaar noodlot brak
die fatale dag elk jaar op
nieuw weer aan, waarop de
vrouwen in huis doeken om
hun hoofd gingen binden en
waarop alles dat niet met ze-
venduims draadnagels vast zat,
van zijn plaats werd gewrikt.
~ïmdat het afschuwelijke
V gebruik aan het verdwij
nen is, lijkt het mij goed enke
le facetten voor de geschiedenis
vast te leggen, weliswaar met
de ontmoedigende zekerheid
dat het nageslacht nooit zal
willen geloven dat een derge
lijke huiveringwekkende fol
klore ooit het vredige vader
land heeft beheerst. Een van
de keiharde spelregels was dat
alles tegelijk van zijn plaats
moest. Gedreven door een don
kere lust, rustten de schoon
maaksters niet voo. 'at de hele
woning tot een wanhoop-
brengende chaos was herscha
pen, waarin niemand nog één
vierkante centimeter rust kon
vinden. Het was een in wezen
volstrekt nutteloze paniek-
zaaierij, want in die tijd werd
ieder vertrek in het huis toch
al elke week getroffen door
een schoonmaak-woede. De
lugubere aardigheid van de
grote schoonmaak was echter
dat alles tegelijk moest gebeu
ren. Men maakte er met dui
delijke opzet en zichtbaar wel
behagen een weloverwogen
janboel van: er werd over
vloedig gemorst met water,
plukken boenwas en aanver
wante zaken kleefden door het
hele huis, bezems, ragebollen
en ander materiaal werden
met veel gevoel voor strategie
zo opgesteld dat zelfs de waak
zaamste voorbijganger er zijn
nek over moest breken en als
toppunt van het gebeuren
werden alle ramen tegen el
kaar opengezet, zodat de ge
tergde huisgenoot behalve zijn
ledematen ook zijn gezondheid
voortdurend in het grootste
gevaar wist.
T eerzaam voor de psycholo-
gen van de toekomst is
ook, dat het de vrouwen die
de heksenketel opriepen, ten
strengste verboden was, ook
maar iets van hun innerlijke
vreugde te laten blijken. Ster
ker nog: ze moesten door
lopend uiting geven aan ach
en wee. Ja, zelfs eisten zij van
hun geplaagde omgeving door
lopend blijken van beklag over
het vele werk dat zij zo node
loos en tot niemands zichtbare
vreugde verrichtten.
Zuchtend, puffend en lijdend
zwoegden zij zich door die
rampzalige weken heen en de
eerste tijd nadat de uitbarsting
was geluwd, mocht men zich
slechts schoorvoetend door het
tot rust gekomen pand bewe
gen want „er was niet voor
niets gewerkt".
C^oed, dat alles had ik al ja-
*jr renlang als een boze droom
in een onbereikbaar onderbe-
wust-zijn weggemoffeld, toen
ik bij onze plaatselijke drogist
een vrouw ontmoette met de
klassiek-gevaarlijke blik van
zegevierend lijden, die zei:
„Nou nog de bomen en dan zit
de schoonmaak er voor dit
jaar weer op".
Een kort onderzoek wees uit
dat schoonmaak ten plattelan-
de nog een heel speciaal on
derdeel kan hebben: als alles
in en om het huis op zijn kop
en weer recht is gezet, werpt
de ware schoonmaakster in de
agrarische sector zich ook nog
op de bomen, die de hof van
schaduw voorzien. Deze bomen
worden dan witgekalkt. Toen
ik goed naar die agrarische
mevrouw keek, vond ik het erg
handig van de natuur dat ze
de bomen met lange diepe
wortels aan de grond heeft be
vestigd want die vrouw bij de
drogist zag'er uit dat ze best in
staat was ook de bomen van
hun plaats te zeulen teneinde
ze in een later stadium op pre
cies dezelfde plaats weer neer
te zetten.
HENK VAN
STIPRIAAN
„Van Harte"
HENK &/AN STIP
RIAAN, u weet wel,
van onder meer de
„Van Harte"-acties,
houdt van lekker eten.
Nu lopen er honderd
duizenden mensen rond
die van precies het
zelfde houden, maar ik
weet niet, sommige
mensen hebben bij
wijze van spreken een
bordje op hun buik
hangen met „ik ben
een geweldig gastro
noom, een lekkerbek".
De altijd lachende
Henk van Stipriaan is
zo iemand en bij tijd en
wijlen stelt hij zelfs
hele recepten samen.
Ik heb zo'n recept van
hem en het is zijn for
mule, om van iets heel
gewoons iets erg lek
kers te maken.
Varkenslappen
Daar gaan we: Ge
marineerde varkens
lappen. De heer Henk
van Stripiaan vindt, dat
we er anderhalf pond
varkenslappen voor no
dig hebben, twee kop
jes rosé wijn, een thee
lepel gemalen komijn,
een teentje knoflook of
wat knoflookpoeder,
peper en zout.
Hij marineert de
varkenslappen een
nacht lang in de wijn,
met de komijn, de
knoflook, de peper en
het zout.
Hij schuift vervol
gens het hele zaakje
lappen mét de marina
de dus -in de oven
en bedruipt het vlees af
en toe met het vocht.
Dreigt de zaak te droog
te worden, dan wat
wijn bijvoegen.
Hij wacht dan, tot-er
een krokante boven--
laag is ontstaan, hij
snijdt de lappen dan in
dikke plakken en dient
ze op met de wijnsaus
en gekookte aardappe
len.
Zuurkool of verse
zomergroenten smaken
er uitstekend bij, vindt
hij.
Herman
Stok ook
HERMAN STOK
schrijft trouwens ook
wel eens recepten.
Pia Beek
die streek, maar ook
voor Nederlanders die
er tijdelijk of voor al
tijd gaan wonen.
Het is een boekje vol
tips, en voor twee
gulden en 75 centjes te
koop in de boekhandel
Pia noemde het „Pia's
Boekie over de Costa
del Sol".
Klompen
Weet u wat erg „in"
is? Een paar klompen
kopen en die dragen
als je in de tuin of
de tuin van je twee
de huisje aan het werk
bent. Stop wel een
flinke prop watten tus
sen de wreef van uw
voet en de klomprand,
want als je er niet aan
gewend bent, houd je
het in die klompen niet
lang uit.
Jan Cremer
JAN CREMER, de
man die Nederland
het lijkt alweer een
ééuw geleden vele
malen deed schokken
door zijn boeken, uit
spraken en doen en
laten diezelfde Jan
Cremer ziet er tegen
woordig „gewoner" uit
dan veel Nederlandse
jongeren. Hij heeft bij
voorbeeld een keurig
hoofd met haar, hele
maal niet lang. Zo'n
hoofd met haar waar
mee je bij iedere sol
licitatie een voorbeel
dige indruk zou maken.
PIA BECK
Het boekje van PIA
BECK is uit, Pia Beek,
de Nederlandse zange
res-pianiste, die al zes
jaren in het Spaanse
Torremolinos woont,
aan de Costa del Sol.
Dat boekje heeft zij
speciaal geschreven
voor Nederlanders die
met vakantie gaan naar
vissen ophielden in de
vijver, zodat men niet te
lang hoefde te wachten
voor men „beet" had
Minnaar
Er zat echter vaak
ook 's avonds een man
netje in die toren. Die
rnoest dan opletten, of
wellicht de koning er
aan kwam, opdat hij
pijlsnel Marie-Antoi
nette kon waarschuwen.
De koningin kon dan
nog nét op tijd haar
minnaar ergens ver
stoppen, voordat de ko
ning bij haar ook eens
zijn opwachting kwam
maken.
Bert Haanstra
.JAN CREMER
Van het Reve
Over haar gesproken:
GERARD CORNELIS
VAN HET REVE, de
schrijver, u weet wel,
doet trouwens hele
maal niet mee aan
haarmodes. Hij laat zijn
haar korter knippen dan
het gros der Neder
landse mannen.
Koeien
In het park van Ver
sailles bij Parijs lopen
Nederlandse koeien
rond, die worden ge
ïmporteerd en vandaar
verder verhandeld door
een man die van ori
gine Nederlander is.
Koeien in dat im
mense park van dat
immense kasteel van
Versailles, dat is eigen
lijk niet eens zo gek.
Dat ze daar zijn, dat
beantwoordt zo'n beet
je aan de ideeën van
Marie-Antoinette. Deze
koningin immers had in
het park van Versailles
een heel boerendorpje
laten bouwen, waar ze
ook vee hield.
Toren
Dat dorpje is er nog
steeds en wordt per
jaar door duizenden en
nog eens duizenden
mensen bezichtigd.
Bij de visvijver in
Marie-Antoinettes dorp
je staat een toren,
waarin 'een mannetje
werd gezet als er werd
gevist. Dat mannetje
moest dan van uit zijn
uitkijkpost aanwijzingen
ceven waar er zich veel
.BERT HAANSTRA
Begin van deze
maand is in Rotterdam
en Amsterdam de
Frans-Nederlandse film
„Yes, Monsieur Hulot"
in première gegaan. De
film speelt voor een
zeer groot deel in ons
land, er doen heel veel
Nederlanders in mee en
de zaak werd gemaakt
door de beroemde
Franse filmer-filmster
JACQUES TATI, samen
met onze eigen filmer
BERT HAANSTRA.
Maria
„Yes, Monsieur Hu-
lot" is het verhaal over
een gek autootje, dat in
Parijs is gemaakt en
vervoerd moet worden
naar Amsterdam, waar
in de RAI een auto
tentoonstelling wordt
gehouden.
De hoofdrol in de
film speelt de erg
mooie MARIA KIMBER-
LEY, een Amerikaans
fotomodel dat naar
Parijs kwam en in deze
film haar filmdebuut
maakte, ledereen zegt,
dat ze het als filmster
erg goed doet, en Maria
heeft ook nog iets an
ders goed gedaan: ze
heeft zich verloofd met
een schatrijke Parijze-
naar, die handelt in
antiek en beschikt over
een twaalfpersoons
straalvliegtuig, voor
eigen gebruik dan.
Hondje
In „Yes, Monsieur
Hulot" schittert ook
nog een andere ster:
een hondje en wel een
Nederlands hondje. Een
heel leuk hondje trou
wens: een Lhasa Apso
ofwel een Tibetaans
leeuwhondje. Het is
een gevalletje met ber
gen erg lang zacht
haar, waaraan je
eigenlijk niet goed kunt
zien wat nu de voor- of
achterkant is.
Zevenhuizen
Pïtan is zijn naam en
hij heeft anderhalf jaar
lang bij de opnamen
van de film moeten zijn.
Hij is nu weer terug in
zijn kennel in Zeven
huizen in Zuid-Holland,
waar tandartsenvrouw
ANNIE SCHNEIDER-
LOUTER zich speciali
seert in onder meer het
fokken van Lhasa Ap-
.so's, een hondenras dat
in Nederland eigenlijk
nog vrij onbekend is.
Maar wie weet, word*
door deze film de
Lhasa Apso wat-popu
lairder.
Afghaan
De hobby van mode
ontwerper JOHAN
BACKER, werkend in
Rotterdam en gespecia
liseerd in „grote ma
ten": zijn Afghaanse
windhond Masja. Hij
gaat met haar naar de
rennen.
Poppenspel
In Den Haag zag
poppenspeelster me
vrouw FELICIA VAN
DETH-BECK een lang
gekoesterde wens in
vervulling gaan. Vorige
maand ging in haar
poppentheater aan de
Nassau Dillenburgstraat
officieel „Het Museum
voor het Poppenspel"
open en de opening
werd verricht door
iemand van het minis
terie van Cultuur, Re
creatie en Maatschap
pelijk werk.
Zondags
In dit museum kunt u
op iedere zondag
maar alleen zondags
van twaalf tot twee de
collectie poppen, teke
ningen enzovoort be
zichtigen, die Felicia
van Deth en haar man,
wijlen poppenspeler
Guido van Deth, jaren
lang verzamelden. An
tieke hand- en stang
poppen, antieke mario
netten, een verzameling
wajangpoppen, een
Frans huistheatertje,
kortom: het geheel is
bedoeld om u een beeld
te geven van de ont
wikkeling van het pop
penspel.
Ik kan het u aanbe
velen: Felicia van Deth
is behalve een geweldig
poppenspeelster ook
een geweldige zeer op
vallende vrouw, die u
graag te woord zal
staan.
Champagne
ALICE OPPENHEIM
TV-OMROEPSTER
ALICE OPPENHEIM kan
ook uitstekend cham
pagne inschenken.
Waar dat bleek? Tij
dens dé opening van de
studio van fotograaf
VINCENT MENTZEL,
ook al in Rotterdam.
Alice kwam er voor
over uit Leiden om tij
dens die opening gast-
vrouwe te spelen en
acteur LUC LUTZ
opende de zaak met
een toespraak.
Frankrijk
LUC LUTZ zit nu
in zijn huisje in Frank
rijk vakantie te vieren,
samen met echtgenote
en kinderen. Maar hij
vertrok niet, voordat
alle kleine hondjes van
zijn dalmatiner ROSI
ze kreeg er elf, negen
bleven leven een
goed tehuis hadden ge
vonden.
Het mag dan alweer enige tijd geleden zijn, dat de Ajax-spelers en officials op
grootse wijze in de hoofdstad werden gehuldigd, we mogen aannemen dat het
iedereen nog vers in het geheugen ligt. Duizenden enthousiaste voetballiefheb
bers kwamen de kampioenen huldigen. Albert Heijn liet zich niet onbetuigd: twee
vliegtuigen vlogen over het Leidseplein en de Stadsschouwburg (zie foto) met de
volgende teksten: 3yAlbert Heijn feliciteert Ajax" en „kwaliteit wint altijd''.
„Ik zal het u vertellen",
zegt hij en gaat iets ge
makkelijker onderuit in zijn
stoel zitten. „Ik zal u zeg-
.gen, waarom de Paleis Pro
menade in Den Haag een
succes geworden is. Hierom:
omdat de drie straten, die
de Promenade vormen, als
het ware voorbestemd wa
ren voor een dergelijke
opzet en omdat men zich in
die Paleis Promenade het
beste en mooiste aan welke
levensbehoefte dan ook kan
verschaffen, van de slager
tot de mode, van het kopje
koffie tot de lunch. Het is
bewezen dat de mensen er
willen zijn".
„Ik zit in Den Haag tegen
over een man, die er veel jon
ger uit ziet dan zijn werkelijke
67 jaren. Hij is de heer M. L.
W. van den Nieuwenhuysen,
president-commissaris van de
n.v. Paleis Promenade. Een
man die ook zegt: „Ik heb
zoveel liefhebberijen, dat ik
haast geen tijd heb om te wer
ken".
Wie wat dieper graaft merkt
al gauw, dat er geen woord
overdreven is. De heer Van
den Nieuwenhuysen schrijft,
hij fotografeert, is een fervent
sportvisser, borduurt merk
lappen, is een wijnkenner en
een culinair genieter en ten
slotte is hij met zijn broer ook
nog een directeur-eigenaar van
het Jagershuis, dat pand in
de Paleis Promenade waar de
specialisten in exclusieve rij-,
jacht en wintersportkleding
huizen. In de rekken hangen
ook loden jassen. „Mijn vader
is de man, die de Loden in
Nederland bracht", zegt hij.
In zijn werkkamer hangt het
honderdvijftig jaar oude bo
venlicht uit de zaak van zijn
overgrootvader. Ik lees de
tekst erin: „A. v. d. Nieuw en-
huizen en Zoon, in Linnens
Marseille en Tijken".
Aha, Van den Nieuwenhui-
zen met een z en hij heeft
mezelf net gezegd, dat ik zijn
naam als Van den Nieuwen-
"huysen moet schrijven, „da,
met een y en een s, ik heb
mijn voorouders tot het begin
van de vijftiende eeuw uitge
zocht, om het zo maar eens te
zeggen", vertelt de heer Van
den Nieuwenhuysen over weer
een van zijn andere liefhebbe
rijen.
Plet was in begin 1966 toen
de n.v. Paleis Promenade werd
opgericht en men de heer Van
den Nieuwenhuysen verzocht
president-commissaris te wor
den. „We streefden naar een
vrijmaking van de Haagse
Hoogstraat van het verkeer",
aldus de heer Van den Nieu
wenhuysen. „In het begin
ondervonden we veel tegen
stand. Men dacht: als je niet
meer met de auto voor de deur
kunt komen, verlies je je klan
ten. Maar ik zei: dat kunnen
de mensen toch niet, want de
hele straat staat vol met auto's
en dikwijls van de winkeliers
zelf. En wie ergert zich nou
meer: de man die de straat
in rijdt en nergens een plek
vindt of de man die weet, dat
de Paleis Promenade alleen
voor voetgangers is, elders par
keert en bij ons rustig kan
winkelen?"
De heer Van den Nieuwen
huysen heeft wel gelijk gekre
gen. „Den Haag" wil altijd
winkelen en winkelen bete
kent voor een belangrijk deel:
kijken. In die Paleis Prome
nade kan men rustig kijken,
zonder ondergespat te worden
en zonder de kousen open te
halen aan een passerende
bromfiets.
Maar de moeilijkheden vroe
ger zijn niet gering geweest.
De gemeente had eerst wel en
later weer niet het geld voor
de bestrating. De gemeente
zou vitrines en kiosken zetten
en de n.v. Paleis Promenade
zou die huren, maar het ging
allemaal niet zo best en de
vitrines gingen terug naar de
genleente.
En dan: men wilde Neder
land laten weten, dat Den
Haag een Paleis Promenade
had, maar dat „laten weten"
betekende acties en publiciteit
en dat kostte geld.
„Als de mensen Rotterdam
zeggen, zeggen ze tegelijk Lijn
baan en wij willen dat ze bij
Den Haag ook aan de Paleis
Promenade denken", aldus de
heer Van den Nieuwenhuysen.
Intussen heeft Den Haag de
P.P. wel ontdekt. „Ik ben wel
eens gewoon op straat gaan
staan en heb de mensen geteld
die in vijf minuten passeren",
zegt de president-commissaris
van de n.v. „Dat zijn er bijna
met de dag meer. Maar de
Promenade is ook prettig: de
straten zijn net niet te breed
en net niet te smal voor een
gezellig voetgangersverkeer.
En nu men ongestoord kan
winkelen, vindt het publiek als
het ware ongemerkt de weg
erheen".
Het zijn bijna honderd
Haagse winkeliers, die samen
de Paleis Promenade vormen.
„En wat voor ons erg belang
rijk is, dat is natuurlijk een
goede service", zegt de heer
Van den Nieuwenhuysen. „Om
een klein voorbeeld te geven:
in onze zaak brengen we de
mensen naar de deur, we vin
den dat dit zo hoort".
Maar wensen zijn er ook
nog. Er zijn. behoorlijk wat
parkeerplaatsen rond de Pa
leis Promenade, maar nog
lang niet genoeg. „Het is be
slist een taak van de overheid
er voor te zorgen via par
keergarages dat men met
zijn auto het centrum van Den
Haag zo dicht mogelijk kan
naderen", zegt de president
commissaris.
Tenslotte vindt hij een
ding erg jammer. „Wij zou
den", zegt hij, „onze Haagse
Paleis Promenade veel
fraaier kunnen maken en
nog veel vriendelijker, wan
neer het vandalisme van
een groep jongeren er niet
was. Maar je kunt nauwe
lijks een bloembak buiten
laten staan, want de vol
gende dag zijn niet alleen
de planten eruit, maar ook
ligt de aarde op straat en is
de bloembak zelf kapot ge
maakt. Dat vind ik persoon
lijk een zeer droevige zaak".
JE merkt het al in de eerste, beslissende minuut, dat je
aarzelend voet aan Engelse wal zet: dit is nieuw,
apart en intrigerend. Op London Airport worden de bui
tenlanders van de Britten gescheiden als de bokken van
de schapen. De Engelsman kan zo doorlopen, maar de
continentale tobberd moet aansluiten achter de lange rij,
die zich heeft opgesteld voor het bord „FOREIGNERS".
Het woord heeft iets dreigends
alsof het om besmet vee gaat.
Een verrukkelijke vondst vin
den de Britten zelf. De douanier,
die zich ter plaatse heeft opge
steld, is zeldzaam voorkomend,
maar hij wil wel je paspoort van
de eerste tot de laatste bladzij
bekijken. Tenslotte haalt hij er
ook nog een boek bij met de na
men van bankrovers, drugsmok
kelaars, helers en moordenaars,
die reeds lang gezocht worden.
Als jouw naam tot zijn zichtbare
ergernis niet in het boek voor
komt wil hij nog wel weten, hoe
lang je denkt te blijven en waar
je het moede hoofd te ruste
gaat leggen. Pas als je antwoord
hem bevredigt, pakt hij zijn
stempel en geeft hij je een bre
vet van verrassend onvermogen.
Hij wil er alleen maar mee dui
delijk maken, dat de buitenlan
der in Engeland geduld wordt
als een verloren zoon, die op
zijn zondige schreden is terug
gekeerd.
Dezelfde taal
Bemhard Shaw, de oude, on
verbeterlijke cynicus, zei het ja
ren geleden al: Engeland en
Amerika zijn twee landen, die
door dezelfde taal gescheiden
worden. Dwaal één dag door
Londen en je zult merken, dat
het echt niet bij de taal geble
ven is. De politie-agenten bij
voorbeeld zijn ook al anders:
het zijn vaderlijke figuren met
Coronation-street-knevels en
helmen, die ze waarschijnlijk
geleend hebben van de vrijwil
lige brandweer uit het Friese
Barderadeel. Een 2de verras
sing is, dat de auto's links van
de weg rijden, zodat de niets
vermoedende buitenlander bij
het oversteken een vermetele
salto moeten maken om een aan
stormende, vierkante taxi te
ontwijken. Voortdurend ver
keer je in de waan, dat de kust
veilig is, terwijl je op hetzelfde
moment belaagd wordt van een
kant, waar je geen gevaar van
duchtte.
Hannesen
Een duidelijke zaak dus: En
geland is een heerlijk weerbar
stig en eigenzinnig land. De
Brit denkt er niet aan om zich
te onderwerpen aan de wetten
van de Europese gemeenschap
en blijft hardnekkig op eigen,
traditionele houtje zijn zaken
behartigen. De enige concessie,
die hij tot nog toe heeft gedaan
is de vervanging van zijn geld
stukken, waarmee elke buiten
lander tijdens zijn bezoek aan
Engeland altijd zo hartverscheu
rend stonden te hannesen. De
rest is voorlopig silence.
Waterhoofd
Men moet overigens een on
derscheid maken tussen Londen
en de rest van Engeland. Londen
is de gigantische metropool, het
waterhoofd op 't Britse eiland.
Een stad, waar de hippies hip
per, de sex bleker, de snobs sno-
bistischer en de oude vrouwen
ouder zijn. Het is een stad vol
superlatieven: groter dan de
provincie Utrecht, met meer
theaters dan er in heel Neder
land zijn, met meer parken, dan
er in de Randstad Holland te
vinden zijn. De Engelsman zelf
stapt bedachtzaam door die
complete chaos, tikt aan zijn
bolhoed, leest zijn kranten,
wacht geduldig bij de bushalte,
wacht geduldig bij de oversteek
plaats, wacht geduldig twintig
meter beneden het asfalt op zijn
metro-trein.
Wachten is in heel Engeland
de heilige koe, die vurig aanbe
den wordt. En als een Brit geen
gelegenheid krijgt om zich orde
lijk op te stellen in rijen van
twee of drie, dan heeft hij zijn
dag niet, dan zoekt hij net zo
lang, totdat hij een winkel heeft
gevonden, waar de uien drie
pennies goedkoper zijn en waar
zich reeds zes slordig uitgemon
sterde huisvrouwen bij de kassa
hebben opgesteld. Op dat mo
ment haalt de Brit opgelucht
adem. Gelukkig, hij voelt zich
weer thuis.
Broederlijk
te lang in de zon heeft gestaan.
Als u uw favoriete pub hebt
gevonden (er zijn er vele hon
derden in en buiten het cen
trum van Londen) dan is 't wel
zaak om straf door te drinken,
want het klokje van alcoholische
gehoorzaamheid slaat op dit. ei
land altijd eerder, dan men
vermoedt. Probeer echt niet op
een lome zomermiddag een glas
bier te bemachtigen, want u zult
tevergeefs zoeken. Tussen twee
en zes uur is een sterveling met
dorst gedoemd om rond te dwa
len als een ontdekkingsreiziger
in de hete woestijn.
Buiten Londen, is de polsslag
van het Britse Rijk meteen een
stuk rustiger. Hier vindt men
ook het ongeretoucheerde ge
zicht van het oude Engeland:
landelijk, bedachtzaam en ver
rassend mooi. Tot voor kort
dacht iedereen aan de overkant
van de Noordzee, dat achter de
krijtrotsen van Dover een eiland
lag, dat voortdurend door dichte
mist aan het oog onttrokken was.
Een eiland, waar de doperwten
het formaat zouden hebben van
biljartballen en waar zelfs de
meest malse biefstuk zo lang ge
treiterd werd, totdat het taai
taai was geworden. De werke
lijkheid is echter volledig an
ders: toegegeven, het weer in
Engeland is niet om over naar
huis te sclirijven, want per slot
van rekening hebben zij onze
depressies uit de eerste hand.
Wie dan ook per se met
ontbloot bovenlijf onder de
koperen ploert wil liggen,
moet zijn koers dan maar
verleggen en met de mil
joenen-horden naar Spanje
of Italië trekken. Degene
echter, die vindt, dat elk
zonnestraaltje er één is, zal
aan de confrontatie met
Engeland alleen maar pure
vreugde beleven.
Londen is een heerlijke stad.
Grijs tot op het bot en eigenzin
nig tot in elke vezel. Hier ziet
men op één vierkante meter de
ouderwetse lord en de hippe
vogel broederlijk naast elkaar.
En beiden weten, dat zij behoren
tot een superieur volk, dat zich
door geen macht op de knieën
laat dwingen.
Ook dat is Engeland. Zoals
de schemerige pubs een stuk van
Engeland zijn. Verwacht geen
gestroomlijnd café, waar het
chroom de fantasie voorgoed
Verdrongen heeft. Helaas ziet
men dit soort drinkplaatsen
ook in Londen steeds meer,
maar gelukkig hebben de afge
leefde lokalen met de verweer
de spiegels en aangevreten tap
kasten nog steeds de overhand.
Hier drinkt de Engelsman,
staande als des konings paard,
zijn „ale", een donkerbruin
biertje zonder sehuimmanchet,
dat op de tong van een conti
nentale Europeaan overkomt
als een kruising van een laffe
gorgeldrank en drop water, dat
(Advertentie)
Een dagje naar Antwerpen,
of Zeeland (3-eilanden-
tocht), naar Gaasterland
of Amsterdam, naar
Rotterdam of naar het
Evoluon in Eindhoven.
Keuze uit 30
mogelijkheden.
Alle informatie in de
brochure Vakantiedag
tochten op de stations.
