Overpeinzingen bij
een opgra
BE VREEMDSTE
OUDEJAARSAVOND
1
Bezige kinderen
door
Leo Tharing
Geen
oliebollen
maar wel
kip
konijn
brood en
worst
op schoot
'PMC-WINTER
PREMIES
fbnah
Door de bochten
vers bier
Pijpje 44
want alle waar
is naar zijn geld!
Vergist
5 vóór 12
Zakmessen -
De fles
Abonneren op
AllerHande
Ronken
-fc Agrarische
berusting
Rode Kerstster
2.98
Kerst-stukjes
1.98 tot 3.25
Hyacint ai aan de
-
-jJlr Verveloze
woonwagen
Overspannen
manager
Knap werk
Donzen dekbed
Prijzen gelden tot 8 januari 1971
ALLERHANDE
DECEMBER 1970
avond was ik zo
moe, als ik zelden in
m'n leven geweest ben. Zes
dagen Grindelwald lagen
achter me en dat beteken
de zes dagen in de sneeuw
om de lezers van mijn
krant verslag te doen van
de wintersportvakantie
van ons Koninklijk gezin.
Het was 31 december en Ko
ningin Jujiana met de Haren
zouden nog een handvol dagen
in de Zwitserse sneeuw blijven.
Maar zonder fotografen, was de
afspraak. En zonder journalis
ten.
"yoORAL de fotografen had
den een paar dagen hun
gang kunnen gaan, want de
Koningin had het goed gevon
den dat zij hun camera's op
(Advertentie)
ou niet alleen in
beugelflessen
maar ook in pijpje»
(nog niet in alle
filialen verkrijgbaar),
Beugelfles 58
Haar richtten. Eigenlijk op alle
uren van de dag.
Als de Koningin 's ochtends
een wandeling door het dorp
maakte, als zij 's middags
etalages bekeek, maar ook ais
zij op de ski's stond.
En over dat laatste zou ik
wel eens iets willen zeggen.
Want ik vind het namelijk ge
weldig van file Koningin van
ons, dat ze zich op de ski's laat
fotograferen.
Laten we eerlijk zijn: ik heb
zelf ook wel op die latten ge
staan, maar zelfs de meest er
varen skiloper kan op een ge
geven moment vallen. En ge
zegd moet worden, dat met na
me de buitenlandse fotografen
zich altijd daar opstelden, waar
een moeilijk stuk in het par
cours lag.
Koningin Juliana weet dat al
jaren, maar ze heeft nooit laten
vragen of men dat: niet wilde
doen. Ze maakte rustig haar
afdalingen; wat zeg ik: rustig?
Ik heb haar met een geweldige
vaart door bochten zien komen
mèt alle risico's van een val
partij dus en op die momen
ten werd ze van alle kanten
gefotografeerd. En de Koningin
nam dat rustig.
OED, die zes dagen wa-
ren dus voorbij en ik had
van de ochtend tot de avond
heel wat kilometers door die
losse, hoog opgetaste sneeuw
gelopen. Terug naar het vader
land nu, op deze Oudejaarsdag,
per trein.
„Zal wel rustig zijn", had ik
mezelf gezegd. „Alle mensen
zitten thuis, met oliebollen of
een gevuld glas, maar geen
mens zit er op Oudejaarsavond
in de trein".
Dat was een geweldige mis
rekening. Want nu mag Neder
land zo'n honderdentachtigdui
zend gastarbeiders tellen,
Duitsland bijvoorbeeld heeft er
meer dan een half miljoen-
Tienduizenden daarvan komen
uit ItaliëGriekenland of Tur
kije.
Nou, -die zaten dan net alle
maal in die trein, waarmee ik
naar Nederland koerste.
MIJN Italiaans is zeer be-
perkt, mijn Turks, is mi
nimaal maar het waren precies
mensen uit deze landen, tussen
wie ik belandde in een knots
volle trein, waarin geen zit
plaats ongebruikt bleef.
Tegen tienen in de avond
was het een rustige zaak. Ach
terover en opzij hangende
mannen, die sliepen. Ik pro
beerde hun voorbeeld te volgen
en jawel, dat lukt wonderwel.
Een mens weet nooit precies
of hij een kwartier of twee uur
lag te slapen, maar ineens werd
ik wakker door een hels ka
baal. Mijn coupégenoten had
den hun zakdoeken aan een
touwtje geknoopt en het com
partiment versierd. Ze waren
allemaal Waar wakker en we
zen me op hun horloges: vijf
voor twaalf. Over vijf minuten
begon een nieuw jaar, dan kon
een mens toch niet liggen sla
pen!
P'ROTE, rode en blauwe,
handdoeken werden open
geknoopt en de in Italië en
Turkije bereide eetwaren kwa
men te voorschijn. Halve
speenvarkens, kippen, een ko
nijn. Grote stukken brood,
hompen worst en stukken kaas.
„Feest, feest man, het is bij
na Nieuwjaar", werd me duide
lijk gemaakt. Stevige zakmes
sen sneden stukken van de lap
pen en voor ik het wist had ik
op m'n schoot een handdoek
met vier stukken kip erop,
brood en worst.
Cl"!, riep een man, die
zijn horloge nauwkeurig in
de gaten had gehouden en
iedereen viel óm eikaars hals
yAN de gelegenheid om zich
op AllerHande te abon
neren hebben reeds velen
gebruik gemaakt.
Slechts een briefkaart met
duidelijke vermelding van
naam, volledig adres en
woonplaats, liefst in blok-
letters, voorzien van 2,
en gericht aan Albert Heijn
N.V. Zaandam, is voldoende
aan éxtra postzegels voor ver-
zend- en administratiekosten
om zich gedurende een jaar
van toezending te verzekeren.
De post bezorgt AllerHande
aan huis.
Wij verzoeken u wel in ver
band met de postvoorschrif
ten, deze f 2,aan zegels
aan de adreszijde van de
briefkaart te plakken.
Desgewenst kunt u echter ook
het jaarabonnementsgeld a
2,overmaken op post
rekening 9930 t.n.v, Albert
Heijn N.V., Zaandam, onder
vermelding „abonnement Aller
Hande".
en de Wapzoenen waren niet
van de lucht.
Al sinds vele uren was ik in
het gezelschap opgenomen en
al die zeven mannenkaken met
stevig doorkomende baarden
boorden zich in mijn wangen,
want ik hoorde erbij, ik moest
ook „Gelukkig Nieuwjaar" ge
wenst worden.
We zoenden, schudden han
den, zongen en toen ging de
eerste fles open. Want denk
niet, dat de Turken en Italia
nen vergeten hadden die mee
te nemen, voor de Oudejaars
avond.
Als je geen glazen hebt, .daa
geef je de fles maar door en
telkens kwam er een andere
fles onder mijn neus: witte
wijn, rode wijn, ouzo, chianti
en tenslotte een neefje van
champagne.
TN Nederland, dacht ik, wordt
nu het glas geheven en
zegt Piet met omfloerste stem:
„Truus, daar ga je, dat we
een goed jaar mogen heb
ben en dat de kinderen gezond
mogen blijven".
Om twee uur 's nachts was
het stil. Mijn zeven
coupégenoten lagen te ronken.
En als ik zeg „ronken" dan be
doel ik dat ook. Het leek wel of
ze allemaal een motortje van
een bromfiets hadden ingeslikt, j
Uw dienaar zat klaar j
wakker rechtop naar bui-
ten te kijken, óók nog toen
hij tegen zessen in de och
tend bij Venlo het vader
land binnen reed
Ik heb die middag van
De flat, waarin we sinds
twee jaar tegen de welvaart en
de milieu-verontreiniging op
tornen, heeft „het vrije uit
zicht" als belangrijkste plus
punt. Het is inderdaad een hele
verbetering iti vergelijking met
de ivoningbouwoptrekjes, die
ons tot nog toe door gemeente
besturen in de maag werden
gesplitst, want die lagen onver
anderlijk in smalle, trieste
sleuven. Het gevolg daarvan
was, dat we een grondig inzicht
kregen in de leefgewoonten van
tientallen overburen. We zagen
hen op werkdagen zwijgend de
boerenkool doorgeven en ver
volgens geluidloos boerend voor
de televisie plaats nemen, waar
ze Peyton Place en de dagslui
ter als een lijfstraf uitzaten.
Soms hief één der gezinshoof
den zijn kelkje met jonge klare
in onze richting, waarbij hij
een doorleefde blik produceer
de van het is allemaal waar
deloos, maar ik probeer er ten
minste nog het beste van te
maken".
De nieuwe flat staat aan de
rand van, Rijswijk (met Z:H.
Dat moet 'er wel achter, want
anders wordt je post doorge
stuurd naar Gelderland, waar
ze ook een Rijswijk hebben).
Aanvankelijk bestond ons
schootsveld uit een sappige wei,
waarop twaalf koeien in rade
loze domheid de uren herkauw
den. Achter hen op de verre
horizon trilde het silhouet van
Delft. Het vaderlandse beeld
werd verder nog gecompleteerd
door een molen met dooie wie
ken en een geheel in manches
ter-ribbels gehulde boer, die 's
avonds de koeien bijeendreef
en ze besmuikt begon af te tap
pen.
Het moet worden gezegd: dat
uitzicht en het contact met de
sfeervolle kerstplant
fraai opgemaakte stukjes
met kaars. Diverse soor
ten o.a. met bloeiende
hyacint van
groei! In speciaai be
schermende veipakking.
Geurt en bloeit tijdens de
kerst, diverse
kleuren per stuk 1.29
3 in één pot 2.75
de eerste januari slapend
in bed doorgebracht. Na de
meest .vermoeiende Oude
jaarsavond, die ik ooit
meemaakte.
P. W. RUSSEL
Draion plaid. Voor kille avonden thuis,
voor autoreizen, als extra deken voor
gasten... een plaid komt altijd van pas.
De PMC plaid is gemaakt van 100
lichtgewicht Dralon. Dus makkelijk
wasbaar en zeer slijtvast. Formaat
140x190 cm, inclusief franje.
In rood-wit-groene ruit.
Bestelnr. F-833
Clubprijs f 38.-
in PMC-cheqi
boer en zijn propvolle uiers,
bracht ons gemakkelijk in een
stemming van agrarische be
rusting en vrede met ons lot
van Randstadbewoner. Behoor
den wij niet immers tot de
weinige bevoorrechten, die
mochten leven óp dezelfde
plaats, waar eens Vermeer zijn
beroemde „Gezicht op Delft"
heeft geschilderd? Misschien
heeft zijn ezel in één van onze
gemeenschappelijke portieken
gestaan en at hij zijn brood op
in de kelderbox van Jaarsma.
En telkens gleed zijn dromerige
blik af naar de horizon, waar
zijn kennersoog getroffen werd
door dezelfde torens, die wij nu
vanaf onze driezitsbank zien.
Toch waren we verheugd met
dat weilandje en de molen, die
het niet meer deed en de
twaalf koeien, die rochelend
bijeen stonden, als de wind
weer eens uit de richting van
Pernis waaide. We hoefden
maar voor het raam te gaan
staan en dan hadden we Ne
derland I en II in grootbeeld.
Grauwe luchten als schepen vol
rotte appelen, het volgend mo
ment een blauwe hemel, waar
de zon doorheen zeilde. De
voorspellingen der Biltse druil
oren werden ons zo uit de eer
ste hand aangereikt.
Op een maandagmorgen was
dat vertrouwde beeld opeens
totaal gewijzigd. Toen we 's
morgens de balkondeur open
den, zagen we aan de overkant
een verveloze woonwagen, die
waarschijnlijk uit de boedel
scheiding van Wim Meuldijk
en. Pipo de clown was overge
nomen. Daarnaast stond een
dragline, die met zijn plompe
kaken de graspollen uit de
grond rukte en ze om ondoor
grondelijke redenen vijf meter
verder weer uitspuwde. Binnen
twee dagen had hij een lap van
honderd meter in het vierkant
gevild en daarmee was zijn
vernielzucht blijkbaar bevre
digd. Kluiten aarde kwijlend,
waggelde hij de straat uit om
ergens anders zijn tanden te
zetten in een weerloos wei
landje.
De volgende drie dagen ge
beurde er niks.Toen stonden er
weer op een maandagmor
gen vijf mannen van mid
delbare leeftijd in ons grijze
landje, die druk overleg met
elkaar pleegden en toen welge
moed door de knieën gingen
met een zeefje in de linker en
een kinderschepje in de rech
terhand. Een grijze heer met
een kwiek gesneden duffel gaf
aanwijzingen en deed af en toe
voor, hoe er volgens hem ge
graven moest worden..
De buurt kreeg in het begin
de indruk dat het hier ging om
overspannen managers, die
dank zij een tijdig gesloten
aanvullende ziekte-kostenver-
zekering in aanmerking kwa
men voor groepstherapie in de
open lucht. Daarom zag men
het ook door de vingers, dat
de mannen er niks van bakten
en niet eens kans zagen een or
dentelijk zandkasteel te bou
wen. Van zieken mocht je im
mers niet meer verwachten
dan dit nikszeggende broddel
werk.
In die situatie kwam ruim
twee maanden nagenoeg geen
verandering. Elke ochtend te
gen half negen doken de man
nen gedisciplineerd met hun
zeefjes en kinderschepjes in de
wei en daar bleven ze dan pro
bleemloos spelen tot bij half
zes.
Op een zaterdag meldde de
krant, dat een groep geologen
en archeologen een belangrijke
Romeinse nederzetting hadden
ontdekt in de gemeente Rijs
wijk Z.H. Er stond een wazige
foto bij, (waarop eigenlijk al
leen de grijze heer met zijn
kwiek gesneden duffel te her
kennen was. Hij hield een pot-
scherf op armafstand en damp
te klare vreugde uit.
Ik snelde onmiddellijk naar
het balkon en trachtte vast te
stellen, waar al die gesignaleer
de Romeinse bouwwerken,
boerderijen, grafzerken en stal
len in de taaie Hei waren
blootgelegd. Het enige, wat ik
zag, waren veertien kachel
houtjes, die op regelmatige af
stand van elkaar in de grond
waren gestoken. De rest was
aarde. Kleffe, grijze aarde. De
rest was bergen grond, waarop
de eerste brandnetels alweer
groeiden.
De maandag erop ben ik naar
de grijze heer gestapt, die mij
samenzweerderig meetroonde
naar de woonwagen en daar
een plastic zak met scherven op
tafel gooide. Als mijn dochter
met zo'n puinhoop thuis kwam,
zou mijn vrouw haar onmiddel
lijk doorsturen naar de badka
mer. Maar de kwieke duffel
man was er als een kind zo blij
mee. „Een geweldige vondst",
riep hij hijgend, „dit hadden
we in onze stoutste dromen niet
durven verwachten".
En hij meende het, de brave
kerel. Hij ging ook nog even
- door naar de plaats, waar vol
gens hem de boer geploegd had.
„Is het niet enorm?", zei hij,
terwijl hij met Heine danspas
jes de onzichtbare boerderij in-
en uitliep. „Knap werk", zei ik,
„gefeliciteerd".
Achter hem stonden zijn me
dewerkers, de schopjes en
zeefjes als voor een eerbetoon»
geheven. Langzaam schreden
we langs de rij.
Halverwege keerde hij zich
nog even om en zei: „Verdu
veld jammer, dat hier straks
een vierbaans weg komt. An
ders hadden we de hele boel
opengegooid". Het was hem aan
te zien, dat hij van die ouwe
Romeinse hap wel pap lustte.
Toen ik 's avonds mijn fiets
in het souterrain zette, was
het, alsof de Romeinse boer net
even voor mijn komst was
weggegaan. Er hing een duide
lijke lucht van eerlijke stal
mest. Aan te nemen, dat hij
nu zo'n tweeduizend jaar gele
den dacht niet voor niets te
leven. In ieder geval: de grijze
professor denkt het nog steeds.
door Louis Sinner
yEKER, wij houden in
ons dorp eens per jaar een
bomenplantdag voor de jeugd.
IJ kunt nu wel menen dat er in
een dorp voldoende groen aan
wezig is, maar niet alleen moet
men elke nieuwe generatie zo
vroeg mogelijk vertrouwd ma
ken met de wonderen der na
tuur, bovendien krijgen de jon
ge dorpelingen op deze manier
al op ze&r jeugdige leeftijd een
zeker verantwoordelijkheidsge
voel voor wat de natuur zo
royaal wil geven als de mens er
maar een beetje zuinig op wil
zijn.
Onze pedagogen verrichten
de voorbereidende arbeid. Zij
wijzen onze prille generatie in
schoolverband op de nieuwste
bedreiging van het menselijk
geslacht die ontstaat doordat de
mens als grootste wonder van
de natuur, een storend element
gaat vormen in de zich steeds
weer vernieuwende aarde.
Enkele jaren geleden was
milieuhygiëne nog een heel le
lijk woord in ons zo nijver en
produktieve vaderlandmaar
toen werd er in ons goede dorp
al op gewezen, hoe genoegelijk
het is te leven in een omgeving
waar water, bodem en lucht
nog reinheid van weleer bezit
ten.
TDRILLE burgers kunnen
natuurlijk nog niet zo heel
veel doen, maar door gestaag
onderricht kunnen zij er wel
van overtuigd raken dat een
schone mens in een schone na
tuur behoort te leven. Om deze
theoretische wijsheid een prak
tische bodem te geven, besloot
onze gemeenteraad enkele ja
ren geleden dat de schooljeugd
eens per jaar de lokaliteiten
van onderricht zou verlaten ten
einde op alle daarvoor in aan
merking komende plaatsen een
nieuwe boom te planten.
Elk schoolkind houdt vervol
gens speciaal zijn eigen boom
in dé fiaten en zo groeit er een
diep respect voor groeikracht
en schoonheid.
f~VMDAT de natuur ch
ief-met slechts plantaardig
maar- ook dierlijk is, wordt bij
ons ook het huisdier ten zeerste
bemind, 's Morgens voor dag 'en
dauw en 's middags na school
tijd kan men een rijke ver
scheidenheid aan hondenrassen,
begeleid door jeugdige bezitters
langs veld, dreef en dijk zien
trekken. En dat nu bracht een
kleine kortsluiting.
Hoogtezon
„Soietta de Luxe"
met sterke hogedruk kwartslamp
voor ultraviolette bestraling.
i Met signaalklok.
Stralenbundel naar alle kanten te
richten. Tevens infra-rood lamp.
Inclusief verstelbare hoogtezonbril
- en uitvoerige gebruiksaanwijzing.
Raadpleeg uw arts. Bestelnr. F-472.
Clubprijs f 99.- waarvan
f 52.- in PMC-cheques.
De nieuwe plezierige manier van slapen: onder een
vederlicht, maar toch zeer isolerend, dekbed.
Het PMC-dekbed 'Karo Step' is gevuld met
800 gram dons. Compleet
met.gedessineerde lakenhoes en sloop.
Afmetingen: 130x200cm.
Bestelnr. F-566. Clubprijs f 174,
waarvan f 52.- in PMC-cheques.
MET de Kerstvakantie in het
verschiet is het misschien
voor menige moeder wel fijn
om wat ideetjes bij de hand
te hebben om hét vooral op
regenachtige dagen wat
onrustige kroost bezig te hou
den. En omdat moeders het in
hun gewone dagelijkse doen
meestal al druk genoeg hebben
en er meestal geen dag over
schiet om eens rustig in een
stoel te gaan ziten de han
den in de schoot om zelf
allerlei nieuwe spelletjes te
verzinnenis het een nuttig
iets dat er boekjes bestaan,
die op dit gebied allerlei nieu
we vondsten te bieden hebben.
Neem bijvoorbeeld het
boekje van Ruth Dirx: Spelen
met kinderen! Je kunt het zo
gek niet verzinnen of je vindt
het er in: allerlei spelletjes
voor binnen en buiten, waar
bij de kinderen hun bewegings
drift kunnen botvieren. Of
grappige dingen, die ze thuis
aan tafel kunnen maken en
waarmee ze urenlang stil als
muisjes bezig zijn.
Speelgoed leren ze maken
van ogenschijnlijk waardeloos
materiaal of van dingendie
ze buiten kunnen zoeken. En
welk kind speelt er niet graag
toneel? Ook dat kunnen ze via
het bovengenoemde boekje
leren. Met zelf-gemaakte pop
pen en al.
Wat het laatste betreftis ook
het boekje „Poppen en dieren
maken" van Hedwig Kindier
zeer aan te bevelen, omdat het
vol leuke tips staat, wat' er
allemaal van een restje stof
en wol te maken valt.
Dit laatste boekje kunt u
bestellen bij Elseviers Prakti
sche Pocketbibliotheek, terwijl
het boekje „Spelen met Kin
deren verkrijgbaar is via Klu-
werpress N.V., Postbus 313,
Den Haag.
Al enkele dagen had een
klein meisje met steeds bózer-
wordende oogjes de dagelijkse
hondenparade in ogenschouw
genomen. Tenslotte was bij
haar de maat tot het randje toé
gevuld. Woedend stoof zij op,
een niets-vermoedënd kereltje
met takshond af en beet hem
toe: „Waarom doet jouw hond
altijd een plasje tegen mijn
boom?"
De overrompelde takshond
begeleider keek verbaasd neer
op zijn huisdier dat inderdaad
zijn pootje liet steunen tegen
een boom-in wording. Hij be
sloot tot een taktische aflei
dingsmanoeuvre en informeer
der met duidelijke twijfel in
zijn stem: „Is dit dan jouw
boom?"
TJET meisje wist het héét
zeker: „Ik heb hem toch
zeker zelf geplant!" Een ver
pletterend beigijs en het jon
getje wist niets beters dan:
„Hij moet toch ergens zijn
plasje doen", maar het meisje
stelde kribbig voor deze nood
zakelijke verrichting dan maar
te laten uitvoeren tegen de
boom die de jongen zelf had
geplant. De jongen had echter
een ijzer sterke troef: „Die
boom staat helemaal aan het
andere eind van het dorp en
zover kan mijn hond niet lo
pen. Kijk zelf maarwat een
korte pootjes hij heeft".
Het meisje bekeek langdurig
de pootjes van de hond. Ze wil
de nog even de wandelcapaciteit
van het beest opvijzelen, maar
na enig nadenken gaf ze dit
plan als onuitvoerbaar op. Zé
vond er watanders op: „Hij
kan toch ook weieens tegen een
andere boom een plasje doen,
er staan Mer bomen genoeg",
TJET 'hpredje was intussen
met zijn spanning-oproe*
rende bezigheid gereedgekomen
en stond belangstellend toe te
luisteren, terwijl zijn smalle
staartje duidelijke tekenen van
liefde en instemming toonde.
„Hij gaat altijd onmiddellijk
naar jouw boom toe", bekende
het jongetje, „Ik denk dat hij
jouw boom een heel fijne boom
vindt".
Het meisje bekeek de boom
alsof ze hem voor het eerst zag.
Toen richtte zich haar mild-ge-
worden blik op het diertje aan
haar voeten. Ze gaf zich ge
wonnen: „het is maar een klein
hondje en hij doet dus maar
een klein plasje".
Nou goed, de wieg van mi
nister Luns mug dan in Rotter
dam hebben gestaan, ook in
kleine dorpen worden heus wei
eens diplomaten geboren.
