Waarom eigenlijk steeds weer? Vakantie---en
er mee te doen?
Wie is de
eerlijke
vind (st) er?
Ill 1969
ALLERHANDE
Vakmanschap
is
meesterschap
58c.
want alle waar
is naar zijn geld
PMC-concerten
komend seizoen
bijna uitverkocht
Nachtkastje
Reisleider
Trillende vleugel
Llu.
Abonneren
op
AllerHande
door
Louis Sinner
Tent
door Louis Sinner
(Ff leek een buitengemeen
aardig plan, maar om het he-
aal te kunnen volgen, moet
'weten dat er bij ons in het
p nog aan dauwtrappen
rdt gedaan. Voordat de
0 kans heeft gehad op de
neer te strijken, treedt
'harmonie in vol ornaat aan
luid musicerend stappen de
akanten het dorp uit om
,js bossen en velden te trek-
L Een alleraardigst gebruik
L ook dit jaar weer veel
reiigde en blijdschap had kun-
L) brengen, als er niet in een
Lfceloos ogenblik een initia-
was gekomen.
'OALS ik u al eens eerder
iheb verteld, beleeft in ons
„ede dorp de paardesport een
ootse opleving vooral bij de
rpelingen die enkele jaren
leden nog flatbewonende
delingen waren. Aangemoe-
ld door hun nageslacht dat
xe nobele vrijetijdsbesteding
geruime tijd met stijgende
istdrift bedrijft, trekken
meer ouders naar ma-
ges om te leren zich in het
iel te handhaven.
Onder dit groepje volwas-
g leerling-ruiters nu werd
tpian geboren, eerst als een
ipje: „Als wij nu eens te
c ri gingen dauwtrappen
jjter de muziek aan". Goed,
gr werd opgewekt over ge-
hen, maar de volgende dag
mm er één melden: ,Jk heb
informeerd: we kunnen paar-
n krijgen en een lid van de
idelijke rijvereniging wil de
Hing op zich nemen".
bestegen wij op dauw-
trappers-morgen te half vijf
lend een aantal waakzame
arden en tot aan het dorps-
tin ging alles voortreffelijk,
aar op het plein stond de har
mie zich warm, te blazen en
bracht opzien bij de paar-
JUuziek vinden paarden
erlijk", sprak een prille ken-
r, maar deze voorliefde wis-
i de rijdieren dan wel zorg-
ildig verborgen te houden
int telkens als de grote trom
ie koperen deksels hun bij-
age aan het ochtendconcert
megden, toonden de dieren
idelijke tekenen van be
lending die naar ontstem
ing zweemde. Toch ging alles
vrij aardig in het begin,
int pas aan de uiterste dorps-
ins werd de eerste ruiter uit
zadel gezwiept, toen het
ard te dicht in de buurt van
iluba kwam.
'ROTER problemen ontston-
den toen de paarden moes-
i worden overgehaald tot het
streden van een smal wegge-
omzoomd door sloten. Eén
ard had er geen zin in en
Me terug naar de stal. B\j
i kreet„Ik houd hem niet
ieer" kwam de ruiterij ten
nede male tot stilstand om te
n hoe hun tochtgenoot luide
bijstand roepend, op de rug
w het dravende paard zich
irwijderde. „Springen werd
geroepen en dat deed de
an, waarop het paard ver-
mi bleef staan.
De man van de landelijke rij-
viniging die steeds duidelij-
tr steeds minder in de onder-
mug begon te zien, beklom
H deserterende paard om het
de orde te brengen, maar
tt dier ging zich steeds feller
metten en tenslotte zei de
„Ga maar op mijn paard
irder dan houd ik dit wel".
was het paard van de rij
vereniging gewend aan een
trnffe hand. Toen het aarze-
nd werd bestegen, begon het
willig te draaien, telkens als
onfortuinlijke ruiter zijn
echter been over het zadel
ilde tillen. Zoals gezegd: het
:d toas smal en juist toen de
an boven het zadel zweefde,
Mkte het paard een stap
'derwaarts en glibberde met
achterbenen op het sloot
ver af
In ten krampachtige poging
to weer vaste grond te krij-
k maakte het paard enkele
Ne golfbewegingen met zijn
k lijf en dat alles terwijl de
ton op zijn rug naarstig bezig
N enig houvast te vinden.
h een halve seconde was het
ketird: de man tastte mis
tor de rechter stijgbeugel en
Khoot met een niet onverdien-
feiijke boog de sloot in. Toen
to als een vette klomp aan
N was gehesen, zei de rij-
Ftoniger: „Zo, dat is het voor
wndaag wel weer geweest".
yOORZICHTIQ zijn we te
ruggereden en omdat de dor-
ptagen na de muziek weer
Ken gaan slapen, bleef ons
echande van luide toejui-
gen bespaard. Enkele uren
'"'er werd er natuurlijk toch
*°°r iedereen over gesproken.
Met dat wij met hoon en smaad
torden overladen zo zijn de
tote dorpelingen hier niet. Ze
r<"iden het geloof ik wel een
"J grappig verhaal en de wij-
11 veevoeder-handelaar zei:
Jullie moet maar zo denken:
p* nooit in een sloot heeft ge-
kn, wordt nooit een echte
hdter".
Soms vraag je je af, wat mensen toch beweegt om met
vakantie te gaan, als je ze ziet tobben in gemeubileerde
pensions zonder veel gemakken van thuis of je ziet ze hun
was ophangen op de camping, waar ze hun huis en hun straat
hebben geruild tegen huizen van tentdoek en straten van
gras of zand.
Zelf behoor ik ook tot die dwazen. Nog niet zo lang geleden
zat ik met het hele gezin in een Belgisch kustplaats je,
waar het uitzicht op zee en het „zo maar de deur uit het
strand oplopen" mij de veel te kleine keuken, waar je iedere
keer als je bij de kraan wilde toch weer je kop stootte,
waard was.
(Advertentie)
Bierkenners
vragen
Nog slechts enkele
abonnementen
verkrijgbaar
Programma PMC-concerten (Kunst-
niaand Orkest o.l.v. Anton Kersjes)
van 7 november 1969 t/m 10 april
1970:
vrijdag 7 november 1969
Solisten CHRISTIAN EN DICK
BOR, viool
Ouverture Orpheus in der Unter-
welt J. Offenbach
Concert voor 2 violen Géza Frid
Uit de Nieuwe Wereld A. Dvo
rak
vrijdag 28 november 1969
Programma: TSJAIKOFSKY-
AVOND
Soliste: JEKATERINA NOVITS-
KAJA, piano
Slavische Marsch Op. 31
Pianoconcert nr. 1
Symfonie nr. 4
zaterdag 10 januari 1970
Programma: SPROOKJESAVOND
Solist: MICHAEL WAIMAN, viool
Muziek uit Midzomemachtsdroom
F. Mendelssohn-Bartholdy
Vioolconcert nr. 1 Prokofief
Sbeherezade N. Rimsky-Korsa-
kof
vrijdag 20 februari 1970
Programma: FRANSE AVOND
Soliste: BELLA DAVIDOVITSJ,
piano
Ouverture Le Corsaire H. Ber
lioz
Pianoconcert G gr. t. M. Ravel
Symfonie C. Franck
vrijdag 10 april 1970
Programma: OPERA-PARADE,
AVOND MET NEDERLANDSE
OPERASTERREN
Solisten: 5 van de beste Nederland
se Operazangert en zangeressen
Jennie Veeninga, sopraan, Cora
Canne Meijer, mezzo-sopraan, An
ton Trommelen, tenor, Jan Derk-
sen, bariton, Gnus Hoekman, bas
WIJZIGINGEN VOORBEHOU
DEN!
Ciubprijs 13,- in PMC-cheques;
bestelnr. C. 169. Er tjjn nog
sleohts enkele abonnementen ver
krijgbaar. Wij adviseren u daarom,
voor u bestelt, inlichtingen te vra
gen bij de PMC Postbus 175,
Zaandam. (Tel. 02980 - 27000).
JÉÖlBB®
En niet te vergeten de uiter
mate bloemrijk uitgedoste zit-
eetkamer, waar je, zo je niet
naar de zeekant xiitkeek, het
uitzicht had op spreuken in
goud en zwart glas, een missie
kalender of een totaal niets
zeggende reproduktie eventjes
scheefgezakt in de lijst) en
daarnaast zo'n wandkleed, dat
je weieens gezien had bij vage
tantes of verre nichten in de
gang en dat zo flets van kleur
is, dat de voorstelling nauwe
lijks tot je bewustzijn door
dringt. Meestal staan er kame
len op, bergen en ascetische
wandelaars op sandalen.
De slaapgelegenheid ls ook
overal hetzelfde. Bedden, die je
zelf in de kelder zou zetten of
op zolder, want je durft ze niet
aan een goed doel te schenken
en de handelaar ziet er geen
brood in of ze moeten aan de
antieke kant zijn of beschilderd
a la Hindelopen.
Ook de dekens zijn meestal
ongeschikt voor liefdadige doel
einden. Als bijzondere service
staat er wel een nachtkastje
naast je bed met daarin de on
afscheidelijke nachtpo. In ge
dachten zie ik die keurige bank
directeur uit Breda, die naast
ons woonde, al naast zijn bed
staan. En zijn vrouw, die zaeht-
verwijtend zegt: „Hè, moet dat
nou hier".
Of zouden zij hem ook niet
hebben gebruikt en net als wij
er een boeket veldbloemen in
gezet hebben? Ik moet zeggen,
onze po was prachtig. Zwaar
witgeglazuurd met prachtige
bloemmotieven in relief.
Wie trekt, als hij binnenkomt
niet meteen het laadje van zijn
nachtkastje open? En er zit
nooit wat in. Mijn tante
Marie had ook zo'n nacht
kastje. En ik weet wel, dat
ik altijd, als bijzondere attrac
tie even in het laadje mocht
kijken. Er kwam altijd een lucht
uit van oude boeken en kruiden.
Er lagen wat schone zakdoeken,
een gebedenboekje, een rozen
krans en er stond een potje
vaseline naast een gouden hor
loge. En uit het rolletje peper
munt mocht ik er dan eentje
nemen. Die moffelde ik weer
gauw ergens weg, omdat ik niet
van pepermunt hield.
Maar de lade van een nacht
kastje in een pension is onper
soonlijk. Er zit nooit iets in. Heb
je geluk, dan vind je er een
„Reader's Digest" in van enige
jaren terug, achtergelaten door
de vorige bewoners. Je weet ook
nooit wat je met zo'n laadje
moet beginnen. Misschien het
pocketboekje verstoppen, dat je
vrouw ook net wil lezen.
Je kunt natuurlijk niet ver
wachten, dat ze een schilderij
van Permeke boven je bed han
gen in zo'n pension. Maar waar
halen ze de onmogelijke en
foeilelijke, gefotografeerde
kunstwerkjes vandaan, waar
mee ze „goed gemeubelde
appartementen" behangen?
En op een regenachtige dag
(en die zijn er toch 's zomers
nogal wat!) maakt het interieur
van een beroepspension mij
mateloos melancholiek. En dan
ls ook de zee vervelend, het
strand ongezellig en je zit op
gesloten in je eigen vakantie
verblijf. Een jaar later besloten
we dan ook zekerheid te nemen
van mooi weer. Mijn jongste
zoon was net een paar maanden
oud en ik had hem geboekt, voor
zijn geboorte al, als baby'tje
Lutz. We hadden een bijzonder
aantrekkelijke aanbieding ge
kregen voor een reis en verblijf
in Italië. Behalve mijn vrouw
en alle kinderen, ging tante
Mies mee. We waren dus met
zijn achten. Ik voelde me een
reisleider. Overal moest ik weer
kijken of alles achter me aan
liep, of alle koffers er wel wa
ren, hoe we konden zitten en
waar.
Het vooruitzicht van een snel
le vliegtocht, de zon en het
vreemde land bracht natuurlijk
al een feestelijke stemming.
Alles verliep vrij vlot. De enige
moeilijkheid had ik bij het naar
binnen gaan van het vliegtuig.
De mensen, die denken, dat je
zachter neerstort als je hele
maal voorin zit of helemaal
achterin, rennen om die plaat
sen te bezetten. Dan zijn er ook,
die persé voor het raam willen
zitten. Mijn zorg was alleen, dat
alles zo dicht mogelijk ln mijn
buurt zat. Want behalve tante
Mies en Ik, had niemand ooit
gevlogen. Mijn jongste zoon
maakte zich daar niet de min
ste zorgen om. Hij liet alleen
kraaigeluiden horen, als hij
door Martie Verdenius
Wat houdt vakantie nu eigenlijk in?
Vakantie houdt in, dat je je druk maakt
over dingen, waar je je anders niet druk
over hoeft te maken. Dientengevolge is
vakantie zeer vermoeiend en verstandige
mensen nemen het dan ook niet als één brok
ergernis achter elkaar, maar zorgen voor
zichtigheidshalve voor een zomer en een
tvintervakantie. En de aller-aller verstan-
digsten blijventhuis!
meende dat hij weer recht op
zijn maaltijd had.
Na veel moeite lukte het mij
om alle acht plaatsen vlak bij
elkaar te hebben.
Een vliegtocht van enige
uren is ieder levendig kind al
gauw een beetje te veel. Van
daar, dat mijn zoon van toen
zes al spoedig door het gang
pad ging wandelen, hier en
daar gezellige praatjes hield,
waarbij hij de mensen uitvoe
rig op de hoogte bracht van
onze familieomstandigheden.
De andere zoon, zeer geïnte
resseerd in vliegtuigen, had
voorlopig andere dingen te
doen. Hij bestudeerde de route
kaarten. Hij zat toen weliswaar
in de tweede klas van de lagere
school, maar wist me toen al
met zekerheid te zeggen dat
hij vliegtuigbouw zou gaan stu
deren. De dochters zaten wat
bleekjes weggetrokken te kij
ken en mijn vrouw had het
niet helemaal naar de zin. Al
leen tantte Mies zat net zo
rustig te kijken alsof ze in lijn
vier onderweg was naar ons
huis. Maar ze weet je dan ook
te vertellen, dat ze dl zo lang
vliegt. Ze herinnert zich nog de
vliegtuigen, waar je in een rie
ten stoel zat.
Het wordt nu wat minder,
maar mijn middelste zoon sliste
nogal in die tijd. En het is gek,
dat dat bij kinderen vaak de
charme verhoogt. In ieder geval,
hij stond voor in het vliegtuig
alleen door een raampje te tu
ren. We vlogen over een grote
wattendeken van witte wolken.
Ik liep eens naar hem toe en
vroeg hem waar hij al die tijd
toch zo dromerig naar keek.
„O", zei hij, zonder een adem
pauze. „Effe kijken of ik Jezus
zie."
Vliegen wordt langzamerhand
zo gewoon, dat een vliegtuig van
binnen zich nauwelijks onder
scheidt van een bus. Hoewel mij
eens een gezagvoerder verzeker
de, dat uiteindelijk niemand j
in een vliegtuig stapt zonder
ergens die angstgevoelens
te hebben, is dat aan het
rustig in de stoelen hangend
gezelschap van ons vliegtuig
toen nauwelijks te merken
geweest. Het zal zo in de
middag geweest zijn tussen
twee en dlrie uur. De meeste
mensen sliepen. Mijn zoontje (de
toekomstige ingenieur) had in
die dagen een heel hoog stem
metje, dat zeer doordringend
kon zijn. Hij zat voor het raam,
vlak voor de vleugel en merkte
plotseling, dat er een behoor
lijke trilling in zo'n vleugel kan
zitten. Nadat ik net van het
lachen bekomen was, door de
opmerking van de ander, ging
zijn hoge stem door het vlieg
tuig, niet angstig, maar zakelijk
constaterend, zoals een goed
ingenieur betaamt: „Pappa, die
vleugel aan deze kant zit los.
Ja heus, kijk maar, hij kan zo
breken."
Onzin, denkt iedereen, en
draait zich eens om in zijn stoel,
maar ik zag wel meteen ver
schillende mensen wat onrustig
kijken naar mij, alsof ze van mij
een bevestiging van het bericht
vreesden.
dreigde de stemming te beder
ven door te gaan huilen. En mijn
vrouw, had alleen nog natuur
lijke voeding. En al voel je je
in een land als Italië al meteen
vrijer dan in Holland, je gaat
toch niet meteen een baby voe
den in een stadsbus. Ik had de
oplossing gauw gevonden. Tante
Mies, wier grote hart huist in
een evenredige boezem had een
lichte regenjas aan. Zij trok die
uit en mijn vrouw verdween
met de zoon in een éénpersoons
tent, wat ook voor haar weer
niet zo'n toer is, daar zij be
hoort tot de kleinere en tengere
soort vrouwen.
Gelukkig troffen we nu een
huis, dat in vele opzichten af
was. De eerste verkenning is
altijd spannend, het verdelen
der bedden, het ontdekken van
leuke plaatsjes. Mijn zoon van
zes deed een raam open in de
keuken, toen de luiken en zag
ineens dat hij aan de straatkant
zat. En alsof hij ze al jaren
kende riep hij naar een paar
Italiaanse jongetjes: „He, Bam
bino, kan ik je fiets lenen?" Van
zijn kant waren er absoluut
geen communicatiestoornissen.
Hij praatte altijd honderd uit
tegen zijn Italiaanse vriendjes,
die hem dan weer in rad Ita
liaans antwoordden. Ik heb dit
wonder nooit begrepen. Mijn
andere zoon evenmin, die meest
al als een hulpeloze doofstomme
naar zijn Italiaanse vriendjes
stond te staren met af en toe een
aanduiding met een hand en dan
weer berustend opgevend.
Maar hij uitte een kreet van
spontane Hollandse verbazing,
toen hij op de tweede dag die
Hollandse bankdirecteur zag lo
pen, die naast ons woonde in
België aan de kust.
Die meneer keek ons aan, nam
beleefd zijn vakantiepet af en
groette ons alsof wij elkaar gis-
teren nog hadden gezien. Ook
hij wilde zon.
Maar als ze nou nog eens iets
uitvinden, waarmee ze het weer
kunneh bepalen, zodat de zomer
echt zomer is met zon, af en toe
een briesje en om de drie dagen
een zacht buitje om etenstijd of
's nachts om drie uur, dan wil
ik best een vakantie niet weg
en gewoon in mijn eigen tuin
voetballen met mijn jongens.
Gouden PMC-horloge
in Artis verloren
Een bezoek aan Artis heeft
voor mej. A. M. van der Laan
uit Amsterdam trieste gevol
gen gehad. Zij verloor daar
namelijk haar pas-verworven
gouden PMC-horloge. Bij wijze
van hoge uitzondering heeft de
redaktie van AllerHande be
sloten haar „noodkreet" in de
kolommen van dit blad te la
ten weerklinken. Mej. Van der
Laan is zeer aan haar horloge
gehecht en verzoekt de eerlijke
vinder zich met haar in ver
binding te stellen. Haar adres
luidt: Mej. A. M. van der Laan,
Oldengaarde 5hs, Amsterdam-
Buitenvelde^..
Maar laten we ons zelf bij
de kop nemen en nagaan, wat
zo'n vakantie inhoudt. Voor de
wintervakantie hebben we nog
alle tijd. Het gips, de kneuzin
gen, verstuikte en gebroken
ledematen schuiven we tot na
der order terzijde, maar de
zomervakantie komt aangesneld
lieve vrienden en vriendinnen,
wat houdt deze in:
Allereerst het met man en
muis enkele landen door rijden,
wat je op twee dagen of als je
niet kinderachtig wilt zijn, op
een nacht en een dag komt te
staan en tweemaal achthonderd
km of zestienhonderd km aan
één stuk door! Wel bekome het
U.
Het houdt in, dat je onderweg
de kinderen in een ruimte van
één bij één moet paaien, sussen,
dreigen, verhaaltjes moet ver
tellen, spelletjes mee moet doen,
vervloeken, knuffelen, snauwen,
lachen om, krijsen tegen, laten,
laten!
Het houdt in, dat je op een
plek waar je te weinig ruimte
hebt voor je caravan of je tent,
je caravan of je tent neer zet en
na twee weken deze er weer
heelhuids probeert tussen uit te
peuteren.
Het houdt in, dat je koken,
eten, slapen en je-weet-wel
moet doen op een manier, waar
je bij de onderontwikkelde ge
bieden een gironummer voor
hebt.
Het houdt in, dat je maag van
streek raakt en je stofwisseling
te kort of te lang van stof wordt,
je huid verbrandt en daarna
vervelt, zodat je voor het mooi
aan de gang blijft en dat je niet
slapen kunt van de hitte of de
muggen. Of van allebei.
Het houdt in, dat je daarom
als een berg opziet tegen de
terugreis en je buren tegen de
eerste ontmoeting, omdat ze dan
naar je dia's moeten kijken.
Nu vergeet ik het enige heer
lijke: dat is de voorpret! En
daarom zou ik u en mijzelf, als
nog verstandiger dan de aller-
en allerverstandigste, dit aan
raden: neem die voorpret wel.
Savoureer de voorpret.
Maak vakantieplannen, leg de
route vast, kijk de tent na, knap
de caravan op met nieuwe gor
dijntjes, haal de voorraad blik
jes in huis, laat de auto door-
smeren, neem afscheid van
iedereen en rij net als de an
deren om vier uur 's morgens
weg om (zoals iedereen) de
drukte voor te zijn.
Rij een ererondje en ga dan
weer uw eigen huis binnen.
Er is een zee van plaats voor
uw caravan, u kunt uw tent op
zetten in de tuin en er is nie
mand, die bij u naar binnen
kijkt, want iedereen is met va
kantie. Zoals bij alle volmaakte
oplossingen in dit leven is er na
tuurlijk nog een klein maar-
tjewat doe je nu met al dat
geld, dat je op deze manier ook
nog uitspaart?
Doodgewoon volgend jaar
tweemaal zo lang met vakantie
gaan.
yAN de gelegenheid
om zich op Aller
Hande te abonneren
hebben reeds velen
gebruik gemaakt.
Slechts een brief
kaart met duidelijke
vermelding van naam,
volledig adres en
woonplaats, liefst in
blokletters, voorzien
van f2,aan extra
postzegels voor admi
nistratiekosten en ge
richt aan Albert Heijn
N.V. Zaandam, Is vol
doende om zich gedu
rende een jaar van
toezending te verze
keren. De post be
zorgt AllerHande aan
huis.
Wij verzoeken u wel
In verband met de
postvoorschriften, de
ze f 2,aan zegels
aan de adreszijde van
de briefkaart te plak
ken.
KAMPEREN
IS ZO...
Toen we dan tenslotte in de
I bus zaten, die ons naar de uit-
eindelijke bestemming bracht,
was iedereen nog tamelijk ge
zond. De bleke kleur bij mijn
jongste dochter was verdwenen
en ze deed samen met haar
zuster alsof vliegen toch iets
heel gewoons was.
Alleen mijn jongste zoon
Abrikozen in
de sneeuw
Neem een lange
schaal en leg daar op
een rijtje vinger-
bisquits die u drenkt
in wat kirsch of een
andere likeur. Bedek
de bisquits met stijf geslagen
room waardoor u behalve suiker
ook wat vanillesuiker hebt ge
roerd. Leg op de slagroom halve
abrikozen, met de holte naar be
neden. Natuurlijk laat u de vruch
ten tevoren goed uitlekken. Zet
ook dit dessert in de koelkast en
serveer het zo koel mogelijk.
FR zijn mensen die er niet ge-
noeg van kunnen krijgen:
zq beginnen er jong mee, trou
wen met iemand die het ook
geweldig vindt en hun kroost
wordt in de gemeenschappelijke
geestdrift grootgebracht. Er zijn
voorbeelden van hoogbejaarden
die in de winter van hun leven
op een mooie zomerse dag nog
eenmaal hun verkleurde tent
vouwen om met een verstilde
geluksglans in de ogen naar de
plekjes te gaan zoeken waar zij
in hun rjjke leven zo dikwijls
mateloos gelukkig zijn geweest.
yOOR deze groep gelukkigen
zijn deze regels niet geschre
ven. Als zij toch doorlezen, zul
len zij slechts meewarig kunnen
glimlachen, zoals de ware fijn
proever vol onbegrip luistert
naar de botte bewering dat kavi
aar een onsmakelijk gerecht is.
Maar er zijn mensen die zeggen:
„De bodem van de gezinsschat
kist is zo dun bezaaid dat we
voordelig met vakantie moeten.
We gaan met z'n allen in een
tent en koken ons eigen potje.
Dat moet reuze gezellig zijn".
Aan hen wil ik ter lering het
verhaal vertellen uit 1960 toen
mijn vrouw en ik ook met der
gelijke overwegingen tot het
opstellen van vakantieplannen
kwamen.
A CHTERAF bleken de voorbe-
reidingen verreweg het
leukst. We leenden een tent en
ruimden de huiskamer leeg om
te oefenen in het opzetten. Ver
volgens ging mijn vrouw zich
oefenen in het gebruik van
huishoudelijke kampeerattri-
buten en tenslotte hielden we
generale repetitie: een dag leef
den we in de tent in de huls
kamer. We kookten op de pri
mus en we zetten zelfs de ra
men open om een flinke tocht
te verkrijgen, want anders was
de nabootsing niet natuurge
trouw. 's Avonds lagen we in
de huiskamer, in de tent, die
vaag werd verlicht door een
stallantaarn en de buren die
toch al geen hoge dunk van ons
hadden, gingen zich afvragen of
het tijdstip niet was aangebro
ken dat hoger hand diende in
te grijpen.
Inmiddels stippelden wij bij
de walmende lantaarn de reis
route uit: met ons labiele wa
gentje zouden we naar Zuid-
Frankrijk trekken. Op de kaart
zetten we stipjes, waar we
zouden kamperen.
Toen we de eerste vakantie
avond in Noord-Frankrijk een
camping opreden, stond de auto
nog niet stil of een vrolijke Rot
terdammer met feestpetje
kwam op ons af met de mede
deling: „Het zit hier vol Hol
landers. We houden straks een
lollige avond en jullie doen ook
mee."
'"TERWIJL we met bestudeerde
-*■ routinegebaren de tent over
eind zetten, zei mijn vrouw ver
drietig: „We gaan toch niet
naar Frankrijk om in een Ne
derlandse vakantiekolonie te
belanden". Die avond zongen
we met zestig opgetogen vader
landers de schlager van het
jaar: drie-en-twintig keer.
Daarna besloten we de cam
ping te mijden, want in Frank
rijk was toen vrij kamperen nog
toegestaan.
Het gave stukje gras dat we
de volgende dag tegen het val
len van de avond vonden, leek
voor vrije kampeerders gescha
pen. Op een ver verwijderd
boerderijtje waren we gaan
vragen of het mocht en de
Franse agrariër had geen be
zwaren geuit.
Hij vertelde ons ook niet dat
achter een glooiing in het land
schap de spoorlijn lag die niet
alleen door de express uit Mar
seille werd benut, maar die te
vens een zeer intensief locaal
vervoer kreeg te verwerken.
Toen we in een bijna onwezen
lijke stilte de tent half over
eind hadden gekregen, kwam de
eerste trein langsdenderen.
Voordat de tent helemaal stond
kwam de tweede. „Spitsuur ze
ker" zeiden we, maar het bleef
spitsuur, dag en nacht, en toen
het donker werd zond iedere
passerende trein een hels gegil
de nacht in, want er was ook
nog een onbewaakte overweg.
fAMDAT de wind van alle
kanten kwam en de primus
steeds aan de verkeerde zijde
was afgeschermd, nuttigden we
een koud avondmaal: een blikje
koude hutspot en koude haché.
Toen we de volgende morgen
wegreden, zeiden we dat we
veel hadden geleerd: we zouden
voortaan eerst terreinverken
ning toepassen!
Ach, dit wordt geen uitput
tend verslag van die reis: we
kwamen te leven met grote
hoeveelheden blauw-glanzende
vliegen omdat enkele kilome
ters van onze tent de regionale
vuilnisbelt lag en onze tent
werd eens midden In de nacht
omvergelopen door enkele mon
tere paarden die alleen 's nachts
in het weitje toefden.
Bijzonder scherp is ons een
mooie zomeravond bijgebleven.
De tent stond een kwartiertje
buiten een klein, vrolijk^>laats-
je en we gingen in een van de
restaurantjes eten omdat van
de primus slechts een matige
energievoorziening tot stand
was gekomen. Het werd een
voortreffelijk maal en we zaten
na afloop in de krimpende
avond met koffie op het terras
je te kijken naar vele vrolijke
vakantiegangers, die zich fris
gewassen vermaakten tot zij
zich in de hotels ter ruste zou
den leggen. Ergens in de diepe
duisternis wisten we onze tent,
eenzaam en ver verwijderd van
de ontspannen vrolijkheid op
het pleintje. En in de plaatse
lijke krant lazen we over een
Engels echtpaar dat ook in
Zuid-Frankrijk kampeerde en
dat door een Franse boer in de
eenzame tent was vermoord.
T ATEN er nu geen misverstan-
den rijzen: Wie weet wat
kamperen is, zal ook dit jaar
weer geneugten beleven, die
voor buitenstaanders onpeilbaar
zijn. Wie echter meent dat er
voor een kampeervakantie niet
meer nodig is dan een tent en
een paar opvouwbare pannetjes,
kan wellicht beter eerst eens
een paar boekjes over dit won
derlijke en veeleisende leven
lezen en pas daarna besluiten of
hij zichzelf en de zijnen in zo'n
groots avontuur wil storten.
