EG houdt geen rekening met consumentenbelang Invoerrechten remmen progressief prijsbeleid Zij vragen niet: verdien ik er aan! Zonnig badpak AH-DIRECTEUR P. VERTROUWEN IN ALBERT HEIJN j iH koestert zijn kaas als n romantische herinnering cbsh® CfflBSSSni Eerste SuperMart met roltrappen iiiiiiilKn»! Protectie ieuw hoofdkantoor Heijn te Zaandam RECTIFICATIE GOED BEKEKEN Bij consumenten en financiers Mevrouw Bennink (Apeldoorn) OPGELET ntfsblad van ert Heijn N.V. Zaandam Aller Hande Allerhande mei 1968 Mei 1968 oplage 1.866.000 13e jaargang no. 5 (145) De mensen van Albert Heijn reizen de hele wereld af om in te kopen. Waarom, zou men kunnen vragen; is het eigen land dan niet een welvoorziene tafel, waar men alles kan vinden? „We doen dit", zegt de heer P. Ligtenstein, „omdat onze ijlkooppolitiek erop gericht is een assortiment te krijgen, dat is afgestemd op het verlangen van de klant. En bovendien, omdat wij de goederen willen in kopen op een basis die het mogelijk maakt die klant een zo aantrekkelijk mogelijke prijs aan te bieden." AH-directeur in- en verkoop P. Ligtenstein De heer Ligtenstein is bij AH directeur in- en verkoop levensmiddelen, als men groen te, fruit en vlees even weg denkt. En hij, die de verant woordelijkheid draagt voor cte rest van de levensmiddelen, is net terug van bijna een maand reizen door een igroot gedeelte van de wereld. Praten met de heer Lig tenstein, bij hem thuis in Bent- 10EN RUIM tachtig jaar geleden in Oostzaan A. Heijn een kruidenierswinkeltje opende, was één de eerste artikelen die hjj in zijn assortiment op- kaas. Wat er intussen van zijn zaakje terecht is ekomen, is iedereen bekend. Die kaas is altijd een laardje van AH gebleven. Hij wordt echter niet gekoesterd als een romantische herinnering, ir vooral als een artikel dat veel zorg behoeft. Er irdt getracht de beste kwaliteit te vinden èn die ist te houden. Daarom wordt de kaas vanaf het mo- it dat hij is aangekocht tot het ogenblik waarop hij gens in de handen van een huisvrouw overgaat, door zelf ..begeleid", zoals dat in vaktermen beet. is het nieuwe hoofdkan- oor van Albert Heijn N.V., Zaandam zal worden ge- Met een hoogte van 65 meter zal het het hoog- gebouiv van deze stad wor- Meer bijzonderheden over lontoor op pag. 2. Géén kleding en aanverwante artikelen in SM Geleen de Non-Food-pagina van 5Paasnummer hebben we he- is iets onwaars verteld. Onze Rises als dit tot misverstan- geleid mocht hebben! het artikel ..Met de zomer- wie in het verschiet" «reven wij o.a. dat er in de i|-Marts in Geleen, Heer- etc. een uitgebreide Non- -afcleling met japonnen, l(1Pakken en foundations te «den zou zijn. WAT DE aats geleen betreft -OPT DIT HELAAS NIET. heeft de Super-Mart in «nssum een uitgebreide sor- ™ig op Non-Food gebied. het beschikt over een opslagca paciteit van 1.300.000 kg. Daar voltrekt zich het rij pingsproces, dat voor „jong" twee tot drie weken duurt, voor „licht belegen" twee tot drie maanden, voor „belegen" vier tot vijf maanden, voor „extra belegen" zes tot negen maanden, en voor „oud" tien maanden tot twee jaar. Er wordt een voortdurende zorg aan de kazen besteed: ze worden regelmatig gekeerd om een goede vochtverdeling te bevorderen, zodat de rijping zich gelijkmatig voltrekt, ze worden schocmgehouden en aan onderwor pen. Dit laatste geschiedt door dat met de boor een stukje uit het inwendige wordt gehaald, dat ter beoordeling in de mond van de zeer 'kritische heer Kok verdwijnt. Op alle kaas wordt zeer streng kwaliteitscontrole toege past voor ze aan de winkel wcirdt afgeleverd. i Alle kaas wordt rechtstreeks van de producent gekocht Van J^iahn» ae grote variatie m soort en smaak is één soort uniek in de wereld. Dat is onze onvolpre- i zen Boerenkaas. In Zuid-Hol land en Utrecht wordt door ve le boerinnen deze kaas nog ge maakt van de volle melk, zon der dat deze vooraf een bewer king heeft ondergaan. De grootste boerenkaasmarkten zijn Bodegraven, Woerden en Gouda. Albert Heijn is op deze markten een zeer geziene gast. De heer Kok, inkoper van Albert Heijn, wil er zelf altijd bij zijn en hij wordt er begroet als iemand wiens vakmanschap boven iedere twijfel verheven is. Zozeer wordt hij gerespec teerd, dat hem vorig jaar de eer te beurt is gevallen de Woerdense jaarmarkt te mogen openen. Toch geloven wij dat hij zich in een dergelijke rol niet zo erg op zijn gemak zal voelen, omdat zijn tong veel minder op het voeren van het woord dan op het proeven van de kaas is afgestemd. De heer Kok is een beschei den man en op de vraag hoe hij aan de kennis is gekomen die nodig is om de kleinste nu ances en afwijkingen onmid dellijk te signaleren, antwoordt hij slechts met een: ..Ik loop al zo'n dertig jaar mee en dan steek je wel wat op." Zoveel zelfs, dat hij door het behalen van het hoogste aantal totaal- punten bij drie gehouden wedstrijden tussen de fijnprop- vers, in het bezit is gekomen van de „Gouden Boor", een zeer hoge onderscheiding in deze kringen. veld, betekent onder voortdu rende controle staan van zijn grote zwarte poedel, die een witte poot op onze knie legt, maar intussen geen oog van de bezoekers af laat. Ook niet wanneer de drie letters EEG gevallen zijn. Meneer Ligtenstein, de leek denkt misschien: Waarom koopt AH niet alleen binnen het gebied of het in- vloedsgebied van de EEG? „Met alle respect voor het vele werk en de moeite rondom die drie letters, wil ik wel zeg gen, dat een aspect van protec tie binnen de EEG naar voren is gekomen, dat nooit de be doeling van het verdrag van Rome is geweest", aldus de heer Ligtenstein. ..En wat mij dan hindert is, dat het be lang van de consument nooit een rol speelt bij de maatrege len die genomen worden". De heer Ligtenstein is niet de eerste die bezwaren uit te gen een protectie binnen de EEG. Het ziet er soms naar uit, dat de EEG alleen de agra rische sector ter wille wil zijn. Met name van de kant van de suikerverwerkende industrie komen de opmerkingen, die niet bepaald enthousiast zijn. Als er binnen de EEG een sui kerprijs is afgesproken, zo zegt men daar, bindt dat ons aan een prijs binnen het EEG-ge- bied. ook al kunnen wij op de wereldmarkt voordeliger inko pen. Dat soort afspraken trek ken een touwtje om de landen van de EEG en wie van „bui ten af" voordeliger kan invoe ren, ziet de prijs bij het binnen komen van het EEG-gebied omhoog gaan. „Zo gaat het bijvoorbeeld met de conserven waarin sui ker is verwerkt", zegt "de heer Ligtenstein. Ondanks 'de zeer hoge invoerrechten die reeds imeer dan voldoende bescher ming aan de EBG-industrie ge ven, wordt er ook nog een/ suikeriheffing op deze produfk- ten bij invoer geheven en, of dit nog niet erg genoeg is, nu zijn er in EEG-verband weer onderhandelingen gaande over een nieuwe verordening, die uitgaat van een iminimum- prijsvaststelling bij invoer van b.v. tomatenconserven, cham pignons, «asperges, doperwten, perziken, abrikozen en ananas in 'blik, ingaande 1969. Hierin zit weer een grote kans, dat dit een prijsverhogend effect voor de consument zal geven. Zeker wel. ieder land dat tot de EEG behoort, krijgt de kans wijzigingen aan te brengen in de verordeningen voor dat ze definitief zijn vastgesteld. „Maar de boosdoeners zijn in hoofdzaak Italië en Frankrijk en in veel gevallen worden de Nederlandse verlangens weg gestemd", aldus de heer Ligtenstein. Italië om een voorbeeld te noemen kan helemaal niet voorzien in de behoefte v,an de EEG wat betreft de perziken. Maar toch, de Italiaanse perzi ken genieten laten we zeg gen voorrang. De heer Lig tenstein vraagt zich af, waar dan de vrijheid blijft. Hoe komen wij in dit land eigenlijk aan hon derd en vijftig monteurs en hotelhoudersaccoun tants en groentemannen, metselaars en deurwaar ders, dijkwerkers en fa brieksarbeiders die met z'n allen dag en nacht klaar staan om de brul lende branding te doorbre ken en volkomen onbeken de mensen van schepen-in- nood te plukken? Het ant woord heb ik gehaald in Aerdenhout, waar de heer H. Th. de Booy, dertig jaar lung directeur van de Koninklijke Noord- en Zuid-Hollandsche Redding- Maatschappij in zijn tuin in de voorjaarszon een pijp loopt te roken. deze „De sport drijft mensen", zegt de heer De Booy. „De sport dat ze bij de Maat schappij 'horen, samen een hecht team vormen en altijd klaar moeten zijn om ■uit 'te varen. En als ze een redding hebben gehad, dan krij gen ze dat gevoel van niet voor niets geoefend te hebben. Het doet een mens goed dat we juist in deze tijd, waarin iedereen schijnt te denken „Wat verdien ik eraan?" nog een stel Nederlanders aan de kust hebben, die anders zijn". BIJNA 10.000 GERED We kennen ze, de foto's uit de kranten waarop we de ge redden van een gestrand of in andere moeilijkheden geraakt schip zien. Doorgaans in een café of hotel, met warme soep of koffie voor zich. Mannen, oud en soTns piepjong, in ge leende kleding en hier en daar zit er wel één onder een om geslagen plaid, om wat bij te door P. W. HUSSEL Selectief Maar de heer Kok bezit niet alleen talent en vakkennis, hij doet er ook wat mee. Wanneer hij op de markten of bij de fabrieken verschijnt om in te kopen, weet ieder dat men te genover een man staat, die zeer strenge selectienormen han teert. De kaas die van een zodanige kwaliteit is, dat zij door AH wordt, gekocht, belandt in het Centrale Pakhuis in Zaandam. Rijpingsproces Dit zeer moderne complex biedt stof voor een lang ver haal op zichzelf. Er wordt ge werkt volgens de laatste we tenschappelijke inzichten en Dag juffrouwof mogen we gewoon Rita zeggen Rita showt hier op aparte wijze een badpak, dat geen plekje van zonbegerende ruggen verhindert om lekker bruin te worden. De kleuren van dit model (van Triumph International) zijn óók al door de zon geïnspi reerd: citroengeel, azuurblauw en cognac (Van een financieel-economische medewerker) De weivaart, dat wil zeggen het reëel besteed bare inkomen, mag in ons land de laatste jaren vrij aanzienlek zijn toegeno men, voor de meeste huis vrouwen is het nog steeds zaak „op de kleintjes" te letten. Het grootste deel van het inkomen gaat door haar handen: een Uw wens om een mooi schellekoord met oude kle derdrachten te kunnen borduren, kan in vervul ling gaan. Mits.... u zich meldt, zodat wij eindelijk uw adres te weten komen! Onze oproep in dc vorige AllerHande heeft succes •gehad: mevrouw P. H. Mollema, Pinkster- bloemstraal 7. in Enschede was zo vriendelijk en spontaan om op onze op roep te reageren. Ze bezit een Eva Rosenstand-schel- lekoord met prachtige Deense klederdrachten, dat ze eens tijdens een va kantie in Denemarken als compleet pakket (linnen, voorbeeld, garen plus ko peren hanger) heeft ge kocht. Wij vinden het bijzonder hartelijk en vrijgevig van mevrouw Mollema, dat ze dit heslist niet goedktfpe pakket borduurwerk zo maar wil afstaan en dan ken haar dan ook alvast als redactie heel hartelijk voor haar aanbod. En nu maar hopen dat mevrouw Bennink zich spoedig meldt! grote verantwoordelijk heid, die zowel plezier als ook zorgen kan mee brengen. Daarom is het goed dat er bedrijven zijn, die er voortdu rend op uit zijn die zorgen te helpen verlichten door óók op de (huishoudelijke) kleintjes te letten. Eén van die bedrijven is Albert Heijn. Dat mogen we met een gerust hart zeggen, want het is vooral daaraan te danken, dat Albert Heijn op de financiële markt thans een on gekend stevige positie inneemt. Met andere woorden: finan ciële deskundigen hebben v er- trouwen in de zaak! En dat komen van de kou. En dan hebben we het weer gehad en lezen een ander bericht, over een mevrouw die een gouden munt in haar tuin vond. Maar geen mens staat er bij stil, dat de mannen van dc Reddingmaatschappij-met- dc-lange-naam nu zachtjes naar de tienduizend geredden wandelen. Op 1 januari 1967 waren het er precies 9245. „We zijn nu de negen en een half duizend voorbij", zegt de heer De Booy. DE MARINE „De Booy". Wie de naam zegt, zegt bijna tegelijk „ma rine". En de lange, fors ge bouwde man in Aerdenhout, die bij goed weer elke och tend om kwart voor acht in zee gaat zwemmen en zich daarbij niets aantrekt van zijn 69 jaren, beaamt: „Alles wat De Booy heette zat inder daad bij de marine. Mijn broer was vice- admiraal. ik zelf luitenant ter zee. Twee keer twee jaar naar In'dië, in die tijd: zee kaarten maken bij Nieuw Gui nea en de Mo- lukken. Prach- tig werk; je zwierf rond en maakte werk waardoor an deren varen konden. Dat in teresseerde me altijd meer dan 'hét vechtge'deelte van de marine." Maar al in 1929 toen hij nog in Indië was s kwam het verzoek uit Amsterdam of „de jonge De Booy" niet bij de Reddingmaatschappij wilde komen. Zijn vader, een van de opbouwers van het redding wezen in Nederland, zei: „Je moet zelf beslissen", maar de appel viel niet ver, precies, en de jonge De Booy zei dus: Ja. In 1930 werd hij adjunctse cretaris en drie jaar later di recteur. „Tot december 1963", zegt hij en stopt zijn pijp op nieuw uit een geweldig grote glazen tabakspot. „Toen werd ik 65 en ging eruit". BUITENBEENTJE Toen hij begon had hij een beetje de wind in de zeilen. Die wind was de goodwill die zijn vader aan de Nederlandse kust tussen Rottumeroog en Loosduinen had verworven. „Maar daarmee alleen kom je er niet", zegt de 'neer H. Th. de Booy. „Als je iets wil be reiken moet je gezag krijgen door kennis, persoonlijkheid en zelf meegaan". Dat meegaan deed hij.- „Ook met slecht weer", getuigt hij duidelijk. „Je moest weten wat er van de mannen en de boten werd gevraagd, was mijn standpunt". Ik wil even weten hoe het „toen" en „nu" verschilt. Hoe het was met de Redding maatschappij dik dertig jaar geleden, toen de heer De Booy is, omgekeerd, een extra „vei ligheids-garantie" voor het almaar groeiende leger van consumenten, die hun levens middelen inslaan bij Albert Heijn. Dezer dagen is aan het Kleine Loo 438 te Den Haag (Maria- hoeve) een twee verdiepingen tellende AH SuperMart geupend, die is voorzien van een roltrap (op de foto) voor personen en boodschappenwagentjes. Deze transportinrichting wordt als eer ste in Nederland door Albert Heijn N.V. toegepast. Met dit systeem gaan personen en wagentjes gelijktijdig naar boven. Per uur kunnen ca. 1500 wagentjes worden vervoerd. H. Th. de Booy bij de Mij. kwam en hoe het op dit moment is. Hij geeft een stel voorbeelden. „TOEN: vijf motorredding- boten en 24 roeiboten; NU: Zevenentwintig motorredding boten. TOEN: dertig keer per jaar werd een boot uitgeroe pen; NU: zes keer zoveel. TOEN: het waren de paar den die de boten in zee trok ken en dat gebeurt nu alleen nog op Ameland; het waren „toen" boten van tweeduizend kilo. NU: tractoren duwen de boten van 5500 kilo het strand over de zee in op wagens met rupsbanden. We hebben in Amsterdam eet werkplaats voor het onderhoud van boten en motoren met een kern van negen mensen in vaste dienst. We hebben ook achttien schip pers, stuurlieden en moto- risten in vaste dienst. Daarbij komen dan die 150 vrijwilli gers. waar we het straks over hadden. Tegenwoordig zijn de redders mensen die met een echolood kunnen omgaan, die van radar en radio weten, die een wippertoestel en vuurpij len kunnen bedienen". Alleen Ameland ls nog een buitenbeentje. Als er daar alarm wordt gegeven gebeurt dat door de sirene van de zui velfabriek. „Dan komen de mensen met hun paarden aan rennen en zonder veel praten gaat de boot het water in", aldus de heer De Booy. GEEN SUBSIDIE Vijfduizend leden telde de Reddingmaatschappij toen de heer De Booy „Dag" tegen T marine zei en voor de K.N.Z.H.R.M. ging werken. Nu zijn het er 46.000 en ze beta- i len minimum vier gulden per jaar om „de kust van Rottu meroog tot Loosduinen te voorzien van uitstekende red dingsmiddelen en er naar te streven, dat zij door geoefend personeel kunnen worden ge bruikt en om te zorgen voor bejaarde oud-redders, door het verlenen van pensioen of onderstand of voor hun nagela ten betrekkingen". Maar ik weet dat voor dit werk per jaar zeven ton nodig is en vandaar de vraag: De tekorten komen uit subsidies? „Helemaal niet", zegt de heer De Booy razendsnel. „Sinds 1824 hebben we geen subsidie en dat willen we ook niet. Maar erfenissen, legaten en schenkingen van nieuwe boten (een grote boot kost te genwoordig zevenhonderddui zend gulden en vroeger zeven mille) zijn voor de Maatschap pij natuurlijk geweldig be langrijk. We hebben nu weer twee nieuwe boten op stapel staan; alle twee worden ze be taald uit erfenissen". DE BAND Het geld dat de nazaten van Jan de Witt in het meest barre weer zee kan doen kiezen om Engelsen en Denen, Japanners of Russen van hun zinkende of slagzij makende schepen te redden, komt soms uit de meest onverwachte hoeken.

Allerhande | 1968 | | pagina 1