EG houdt geen rekening
met consumentenbelang
Invoerrechten remmen
progressief prijsbeleid
Zij vragen niet:
verdien ik er
aan!
Zonnig badpak
AH-DIRECTEUR P.
VERTROUWEN IN
ALBERT HEIJN
j
iH koestert zijn kaas als
n romantische herinnering
cbsh®
CfflBSSSni
Eerste SuperMart
met roltrappen
iiiiiiilKn»!
Protectie
ieuw hoofdkantoor
Heijn te Zaandam
RECTIFICATIE
GOED
BEKEKEN
Bij consumenten en financiers
Mevrouw Bennink
(Apeldoorn)
OPGELET
ntfsblad van
ert
Heijn N.V. Zaandam
Aller
Hande
Allerhande mei 1968
Mei 1968 oplage 1.866.000
13e jaargang no. 5 (145)
De mensen van Albert Heijn reizen de hele wereld af om in te kopen. Waarom,
zou men kunnen vragen; is het eigen land dan niet een welvoorziene tafel, waar
men alles kan vinden? „We doen dit", zegt de heer P. Ligtenstein, „omdat
onze ijlkooppolitiek erop gericht is een assortiment te krijgen, dat is afgestemd
op het verlangen van de klant. En bovendien, omdat wij de goederen willen in
kopen op een basis die het mogelijk maakt die klant een zo aantrekkelijk mogelijke
prijs aan te bieden."
AH-directeur in- en verkoop P. Ligtenstein
De heer Ligtenstein is bij
AH directeur in- en verkoop
levensmiddelen, als men groen
te, fruit en vlees even weg
denkt. En hij, die de verant
woordelijkheid draagt voor cte
rest van de levensmiddelen, is
net terug van bijna een maand
reizen door een igroot gedeelte
van de wereld.
Praten met de heer Lig
tenstein, bij hem thuis in Bent-
10EN RUIM tachtig jaar geleden in Oostzaan
A. Heijn een kruidenierswinkeltje opende, was één
de eerste artikelen die hjj in zijn assortiment op-
kaas. Wat er intussen van zijn zaakje terecht is
ekomen, is iedereen bekend. Die kaas is altijd een
laardje van AH gebleven. Hij wordt echter niet
gekoesterd als een romantische herinnering,
ir vooral als een artikel dat veel zorg behoeft. Er
irdt getracht de beste kwaliteit te vinden èn die
ist te houden. Daarom wordt de kaas vanaf het mo-
it dat hij is aangekocht tot het ogenblik waarop hij
gens in de handen van een huisvrouw overgaat, door
zelf ..begeleid", zoals dat in vaktermen beet.
is het nieuwe hoofdkan-
oor van Albert Heijn N.V.,
Zaandam zal worden ge-
Met een hoogte van
65 meter zal het het hoog-
gebouiv van deze stad wor-
Meer bijzonderheden over
lontoor op pag. 2.
Géén kleding en
aanverwante
artikelen in
SM Geleen
de Non-Food-pagina van
5Paasnummer hebben we he-
is iets onwaars verteld. Onze
Rises als dit tot misverstan-
geleid mocht hebben!
het artikel ..Met de zomer-
wie in het verschiet"
«reven wij o.a. dat er in de
i|-Marts in Geleen, Heer-
etc. een uitgebreide Non-
-afcleling met japonnen,
l(1Pakken en foundations te
«den zou zijn. WAT DE
aats geleen betreft
-OPT DIT HELAAS NIET.
heeft de Super-Mart in
«nssum een uitgebreide sor-
™ig op Non-Food gebied.
het beschikt over een opslagca
paciteit van 1.300.000 kg.
Daar voltrekt zich het rij
pingsproces, dat voor „jong"
twee tot drie weken duurt,
voor „licht belegen" twee tot
drie maanden, voor „belegen"
vier tot vijf maanden, voor
„extra belegen" zes tot negen
maanden, en voor „oud" tien
maanden tot twee jaar.
Er wordt een voortdurende
zorg aan de kazen besteed: ze
worden regelmatig gekeerd om
een goede vochtverdeling te
bevorderen, zodat de rijping
zich gelijkmatig voltrekt, ze
worden schocmgehouden en aan
onderwor
pen. Dit laatste geschiedt door
dat met de boor een stukje uit
het inwendige wordt gehaald,
dat ter beoordeling in de mond
van de zeer 'kritische heer Kok
verdwijnt.
Op alle kaas wordt zeer
streng kwaliteitscontrole toege
past voor ze aan de winkel
wcirdt afgeleverd.
i Alle kaas wordt rechtstreeks
van de producent gekocht Van J^iahn»
ae grote variatie m soort en
smaak is één soort uniek in de
wereld. Dat is onze onvolpre-
i zen Boerenkaas. In Zuid-Hol
land en Utrecht wordt door ve
le boerinnen deze kaas nog ge
maakt van de volle melk, zon
der dat deze vooraf een bewer
king heeft ondergaan. De
grootste boerenkaasmarkten
zijn Bodegraven, Woerden en
Gouda. Albert Heijn is op deze
markten een zeer geziene gast.
De heer Kok, inkoper van
Albert Heijn, wil er zelf altijd
bij zijn en hij wordt er begroet
als iemand wiens vakmanschap
boven iedere twijfel verheven
is. Zozeer wordt hij gerespec
teerd, dat hem vorig jaar de
eer te beurt is gevallen de
Woerdense jaarmarkt te mogen
openen. Toch geloven wij dat
hij zich in een dergelijke rol
niet zo erg op zijn gemak zal
voelen, omdat zijn tong veel
minder op het voeren van het
woord dan op het proeven van
de kaas is afgestemd.
De heer Kok is een beschei
den man en op de vraag hoe
hij aan de kennis is gekomen
die nodig is om de kleinste nu
ances en afwijkingen onmid
dellijk te signaleren, antwoordt
hij slechts met een: ..Ik loop al
zo'n dertig jaar mee en dan
steek je wel wat op." Zoveel
zelfs, dat hij door het behalen
van het hoogste aantal totaal-
punten bij drie gehouden
wedstrijden tussen de fijnprop-
vers, in het bezit is gekomen
van de „Gouden Boor", een
zeer hoge onderscheiding in
deze kringen.
veld, betekent onder voortdu
rende controle staan van zijn
grote zwarte poedel, die een
witte poot op onze knie legt,
maar intussen geen oog van de
bezoekers af laat. Ook niet
wanneer de drie letters EEG
gevallen zijn.
Meneer Ligtenstein, de
leek denkt misschien: Waarom
koopt AH niet alleen binnen
het gebied of het in-
vloedsgebied van de EEG?
„Met alle respect voor het
vele werk en de moeite rondom
die drie letters, wil ik wel zeg
gen, dat een aspect van protec
tie binnen de EEG naar voren
is gekomen, dat nooit de be
doeling van het verdrag van
Rome is geweest", aldus de
heer Ligtenstein. ..En wat mij
dan hindert is, dat het be
lang van de consument nooit
een rol speelt bij de maatrege
len die genomen worden".
De heer Ligtenstein is niet
de eerste die bezwaren uit te
gen een protectie binnen de
EEG. Het ziet er soms naar uit,
dat de EEG alleen de agra
rische sector ter wille wil zijn.
Met name van de kant van
de suikerverwerkende industrie
komen de opmerkingen, die
niet bepaald enthousiast zijn.
Als er binnen de EEG een sui
kerprijs is afgesproken, zo zegt
men daar, bindt dat ons aan
een prijs binnen het EEG-ge-
bied. ook al kunnen wij op de
wereldmarkt voordeliger inko
pen. Dat soort afspraken trek
ken een touwtje om de landen
van de EEG en wie van „bui
ten af" voordeliger kan invoe
ren, ziet de prijs bij het binnen
komen van het EEG-gebied
omhoog gaan.
„Zo gaat het bijvoorbeeld
met de conserven waarin sui
ker is verwerkt", zegt "de heer
Ligtenstein. Ondanks 'de zeer
hoge invoerrechten die reeds
imeer dan voldoende bescher
ming aan de EBG-industrie ge
ven, wordt er ook nog een/
suikeriheffing op deze produfk-
ten bij invoer geheven en, of
dit nog niet erg genoeg is, nu
zijn er in EEG-verband weer
onderhandelingen gaande over
een nieuwe verordening, die
uitgaat van een iminimum-
prijsvaststelling bij invoer van
b.v. tomatenconserven, cham
pignons, «asperges, doperwten,
perziken, abrikozen en ananas
in 'blik, ingaande 1969. Hierin
zit weer een grote kans, dat dit
een prijsverhogend effect voor
de consument zal geven.
Zeker wel. ieder land dat tot
de EEG behoort, krijgt de kans
wijzigingen aan te brengen in
de verordeningen voor dat ze
definitief zijn vastgesteld.
„Maar de boosdoeners zijn in
hoofdzaak Italië en Frankrijk
en in veel gevallen worden de
Nederlandse verlangens weg
gestemd", aldus de heer
Ligtenstein.
Italië om een voorbeeld te
noemen kan helemaal niet
voorzien in de behoefte v,an de
EEG wat betreft de perziken.
Maar toch, de Italiaanse perzi
ken genieten laten we zeg
gen voorrang. De heer Lig
tenstein vraagt zich af, waar
dan de vrijheid blijft.
Hoe komen wij in dit
land eigenlijk aan hon
derd en vijftig monteurs
en hotelhoudersaccoun
tants en groentemannen,
metselaars en deurwaar
ders, dijkwerkers en fa
brieksarbeiders die met
z'n allen dag en nacht
klaar staan om de brul
lende branding te doorbre
ken en volkomen onbeken
de mensen van schepen-in-
nood te plukken? Het ant
woord heb ik gehaald in
Aerdenhout, waar de heer
H. Th. de Booy, dertig
jaar lung directeur van de
Koninklijke Noord- en
Zuid-Hollandsche Redding-
Maatschappij in zijn tuin
in de voorjaarszon een pijp
loopt te roken.
deze
„De sport drijft
mensen", zegt de
heer De Booy.
„De sport dat
ze bij de Maat
schappij 'horen,
samen een hecht
team vormen
en altijd klaar
moeten zijn om
■uit 'te varen.
En als ze een
redding hebben
gehad, dan krij
gen ze dat gevoel van niet
voor niets geoefend te hebben.
Het doet een mens goed dat
we juist in deze tijd, waarin
iedereen schijnt te denken
„Wat verdien ik eraan?" nog
een stel Nederlanders aan de
kust hebben, die anders zijn".
BIJNA 10.000
GERED
We kennen ze, de foto's uit
de kranten waarop we de ge
redden van een gestrand of in
andere moeilijkheden geraakt
schip zien. Doorgaans in een
café of hotel, met warme soep
of koffie voor zich. Mannen,
oud en soTns piepjong, in ge
leende kleding en hier en daar
zit er wel één onder een om
geslagen plaid, om wat bij te
door
P. W. HUSSEL
Selectief
Maar de heer Kok bezit niet
alleen talent en vakkennis, hij
doet er ook wat mee. Wanneer
hij op de markten of bij de
fabrieken verschijnt om in te
kopen, weet ieder dat men te
genover een man staat, die zeer
strenge selectienormen han
teert.
De kaas die van een zodanige
kwaliteit is, dat zij door AH
wordt, gekocht, belandt in het
Centrale Pakhuis in Zaandam.
Rijpingsproces
Dit zeer moderne complex
biedt stof voor een lang ver
haal op zichzelf. Er wordt ge
werkt volgens de laatste we
tenschappelijke inzichten en
Dag juffrouwof mogen we gewoon Rita zeggen
Rita showt hier op aparte wijze een badpak, dat geen
plekje van zonbegerende ruggen verhindert om lekker
bruin te worden. De kleuren van dit model (van
Triumph International) zijn óók al door de zon geïnspi
reerd: citroengeel, azuurblauw en cognac
(Van een financieel-economische
medewerker)
De weivaart, dat wil
zeggen het reëel besteed
bare inkomen, mag in ons
land de laatste jaren vrij
aanzienlek zijn toegeno
men, voor de meeste huis
vrouwen is het nog steeds
zaak „op de kleintjes" te
letten. Het grootste deel
van het inkomen gaat
door haar handen: een
Uw wens om een mooi
schellekoord met oude kle
derdrachten te kunnen
borduren, kan in vervul
ling gaan. Mits.... u zich
meldt, zodat wij eindelijk
uw adres te weten komen!
Onze oproep in dc vorige
AllerHande heeft succes
•gehad: mevrouw P. H.
Mollema, Pinkster-
bloemstraal 7. in Enschede
was zo vriendelijk en
spontaan om op onze op
roep te reageren. Ze bezit
een Eva Rosenstand-schel-
lekoord met prachtige
Deense klederdrachten, dat
ze eens tijdens een va
kantie in Denemarken als
compleet pakket (linnen,
voorbeeld, garen plus ko
peren hanger) heeft ge
kocht.
Wij vinden het bijzonder
hartelijk en vrijgevig van
mevrouw Mollema, dat ze
dit heslist niet goedktfpe
pakket borduurwerk zo
maar wil afstaan en dan
ken haar dan ook alvast
als redactie heel hartelijk
voor haar aanbod.
En nu maar hopen dat
mevrouw Bennink zich
spoedig meldt!
grote verantwoordelijk
heid, die zowel plezier als
ook zorgen kan mee
brengen.
Daarom is het goed dat er
bedrijven zijn, die er voortdu
rend op uit zijn die zorgen te
helpen verlichten door óók op
de (huishoudelijke) kleintjes
te letten. Eén van die bedrijven
is Albert Heijn. Dat mogen we
met een gerust hart zeggen,
want het is vooral daaraan te
danken, dat Albert Heijn op de
financiële markt thans een on
gekend stevige positie inneemt.
Met andere woorden: finan
ciële deskundigen hebben v er-
trouwen in de zaak! En dat
komen van de kou. En dan
hebben we het weer gehad en
lezen een ander bericht, over
een mevrouw die een gouden
munt in haar tuin vond.
Maar geen mens staat er
bij stil, dat de mannen van
dc Reddingmaatschappij-met-
dc-lange-naam nu zachtjes
naar de tienduizend geredden
wandelen. Op 1 januari 1967
waren het er precies 9245.
„We zijn nu de negen en een
half duizend voorbij", zegt de
heer De Booy.
DE MARINE
„De Booy". Wie de naam
zegt, zegt bijna tegelijk „ma
rine". En de lange, fors ge
bouwde man in Aerdenhout,
die bij goed weer elke och
tend om kwart voor acht in
zee gaat zwemmen en zich
daarbij niets aantrekt van
zijn 69 jaren, beaamt: „Alles
wat De Booy heette zat inder
daad bij de marine. Mijn
broer was vice-
admiraal. ik
zelf luitenant
ter zee. Twee
keer twee jaar
naar In'dië, in
die tijd: zee
kaarten maken
bij Nieuw Gui
nea en de Mo-
lukken. Prach-
tig werk; je
zwierf rond en
maakte werk waardoor an
deren varen konden. Dat in
teresseerde me altijd meer
dan 'hét vechtge'deelte van
de marine."
Maar al in 1929 toen hij
nog in Indië was s kwam het
verzoek uit Amsterdam of „de
jonge De Booy" niet bij de
Reddingmaatschappij wilde
komen. Zijn vader, een van de
opbouwers van het redding
wezen in Nederland, zei: „Je
moet zelf beslissen", maar de
appel viel niet ver, precies, en
de jonge De Booy zei dus: Ja.
In 1930 werd hij adjunctse
cretaris en drie jaar later di
recteur. „Tot december 1963",
zegt hij en stopt zijn pijp op
nieuw uit een geweldig grote
glazen tabakspot. „Toen werd
ik 65 en ging eruit".
BUITENBEENTJE
Toen hij begon had hij een
beetje de wind in de zeilen.
Die wind was de goodwill die
zijn vader aan de Nederlandse
kust tussen Rottumeroog en
Loosduinen had verworven.
„Maar daarmee alleen kom je
er niet", zegt de 'neer H. Th.
de Booy. „Als je iets wil be
reiken moet je gezag krijgen
door kennis, persoonlijkheid
en zelf meegaan".
Dat meegaan deed hij.- „Ook
met slecht weer", getuigt hij
duidelijk. „Je moest weten wat
er van de mannen en de boten
werd gevraagd, was mijn
standpunt".
Ik wil even weten hoe het
„toen" en „nu" verschilt. Hoe
het was met de Redding
maatschappij dik dertig jaar
geleden, toen de heer De Booy
is, omgekeerd, een extra „vei
ligheids-garantie" voor het
almaar groeiende leger van
consumenten, die hun levens
middelen inslaan bij Albert
Heijn.
Dezer dagen is aan het Kleine Loo 438 te Den Haag (Maria-
hoeve) een twee verdiepingen tellende AH SuperMart geupend,
die is voorzien van een roltrap (op de foto) voor personen en
boodschappenwagentjes. Deze transportinrichting wordt als eer
ste in Nederland door Albert Heijn N.V. toegepast. Met dit
systeem gaan personen en wagentjes gelijktijdig naar boven. Per
uur kunnen ca. 1500 wagentjes worden vervoerd.
H. Th. de Booy
bij de Mij. kwam en hoe het
op dit moment is. Hij geeft
een stel voorbeelden.
„TOEN: vijf motorredding-
boten en 24 roeiboten; NU:
Zevenentwintig motorredding
boten. TOEN: dertig keer per
jaar werd een boot uitgeroe
pen; NU: zes keer zoveel.
TOEN: het waren de paar
den die de boten in zee trok
ken en dat gebeurt nu alleen
nog op Ameland; het waren
„toen" boten van tweeduizend
kilo. NU: tractoren duwen de
boten van 5500 kilo het strand
over de zee in op wagens met
rupsbanden. We hebben in
Amsterdam eet werkplaats
voor het onderhoud van boten
en motoren met een kern van
negen mensen in vaste dienst.
We hebben ook achttien schip
pers, stuurlieden en moto-
risten in vaste dienst. Daarbij
komen dan die 150 vrijwilli
gers. waar we het straks over
hadden. Tegenwoordig zijn de
redders mensen die met een
echolood kunnen omgaan, die
van radar en radio weten, die
een wippertoestel en vuurpij
len kunnen bedienen".
Alleen Ameland ls nog een
buitenbeentje. Als er daar
alarm wordt gegeven gebeurt
dat door de sirene van de zui
velfabriek. „Dan komen de
mensen met hun paarden aan
rennen en zonder veel praten
gaat de boot het water in",
aldus de heer De Booy.
GEEN SUBSIDIE
Vijfduizend leden telde de
Reddingmaatschappij toen de
heer De Booy „Dag" tegen T
marine zei en voor de
K.N.Z.H.R.M. ging werken. Nu
zijn het er 46.000 en ze beta- i
len minimum vier gulden per
jaar om „de kust van Rottu
meroog tot Loosduinen te
voorzien van uitstekende red
dingsmiddelen en er naar te
streven, dat zij door geoefend
personeel kunnen worden ge
bruikt en om te zorgen voor
bejaarde oud-redders, door
het verlenen van pensioen of
onderstand of voor hun nagela
ten betrekkingen".
Maar ik weet dat voor dit
werk per jaar zeven ton nodig
is en vandaar de vraag: De
tekorten komen uit subsidies?
„Helemaal niet", zegt de
heer De Booy razendsnel.
„Sinds 1824 hebben we geen
subsidie en dat willen we ook
niet. Maar erfenissen, legaten
en schenkingen van nieuwe
boten (een grote boot kost te
genwoordig zevenhonderddui
zend gulden en vroeger zeven
mille) zijn voor de Maatschap
pij natuurlijk geweldig be
langrijk. We hebben nu weer
twee nieuwe boten op stapel
staan; alle twee worden ze be
taald uit erfenissen".
DE BAND
Het geld dat de nazaten van
Jan de Witt in het meest barre
weer zee kan doen kiezen om
Engelsen en Denen, Japanners
of Russen van hun zinkende of
slagzij makende schepen te
redden, komt soms uit de
meest onverwachte hoeken.