KOKOSSPRITSJES
COUQUE DE LORRAINE
CULINAIR ALFABET
Colombia
alleen bij Albert Heijn
MENSEN
KOEFIE
Goed
Bekeken
't Leven is een
groot cadeau
Perla de
Albert Heijn
Bijzonder
fijn koekje
100% pure Columbia Koffie
Op een
tour de
TV
L/
Willy van Hemert
Fred Oster
Karin Kraaykamp Frits v. d. Poel Klaasjan Hindriks
T>UDI CARRELL stond op uit een diepe stoel en zuchtte. „Koffie
jongens, eerst koffie en dan gaan we praten", zei hij. Dat was in
een Hilversumse studio waar hij net zijn eigen show - op filmband vast
gelegd - had zitten bekijken.
door P. W. HUSSEL
Hersens bij elkaar
„üjjenblikske"
Zeg Ciska
MET VEEL EIEREN BEREID
Het ABC van de smulpapen
HELEN F.1V BEN KLOKHAX
De man achter
vele
programma s
ALLERLEI
DE hedendaagse mode
om kleuren bij allerlei won
derlijke namen te noemen (Isa
bella, smoke, grège, fraise etc.)
is niet nieuw: al in het begin
van de vorige eeuw gebruikte
men kleuraanduidingen als Zie
ke Spanjaard, Vergiftigde Aap,
Ongelukkige Vriend, Waterpok
kenMonniksbuik etc. Tijdens
het laatste gedeelte van de re
gering van de Engelse Koningin
Elisabeth I was het personen
die niet van koninklijke bloede
waren, verboderC rode kleding te
dragen. In het eerste jaar van
de laatste oorlog werden, in En
geland alleen al, 400 mi'joen
uniformknopen gefabriceerd.
George Washington placht zijn
kleermaker nauwkeurige schrif
telijke instructies te geven;
zelfs de afmetingen van de
knoopsgaten gaf hij aan. Kno
pen zijn pas de laatste drie eeu
wen gebruikt om een kleding
stuk te sluiten; daarvoor waren
het sier elementen.
MAART 1963 ALLERHANDE
EÜR HEERSTE voelbare spanning in het studio
zaaltje. Een meisje kwam met een blad vol be
kertjes koffie binnen. Het was 's middags drie
uur. Theetijd? Jawel, misschien, maar waar
hoogspanning heerst, waar ..aanraken levensge
vaarlijk is" daar wordt koffie gedronken. A n-
nie Palmen sloeg een hand met gelakte na
gels om een bekertje, dronk het in een teug leeg
en zei: „Dat ene moment, Rudi, ging ik toen ver
keerd uit beeld of had ik naar de camera toe
moeten lopen?"
De Mounties hinger n een hoek. De voet
van Piet van Bam ergen, de breed
ste Mountie, tikte zenuwachtig tegen de grond.
„Je eet jezelf soms op van de spanning", zei hij.
„Zeg juf, heb je nog wat koffie of is de zaak op?"
"LTET TREFPUNT heet „De
Brink" en ligt midden in Bus-
sum. Elke dag zijn ze er, elke
dag, maar vooral tussen half een
en twee uur 's middags. Ze vlie
gen er naar binnen en eten hun
uitsmijters of hun warme worst
en croquetten: de regisseurs en
cameramannen, de belichters en
de floor-managers, de artiesten
en de mensen wier naam achter
het woordje „produktie" staat.
Frits van der Poel,
de man die voor de televisie
het programma „Brandpunt"
presenteert, zit aan een tafel
tje.' Hij rookt. Nerveus, snel.
Zijn hoofd staat bijna bol van
de afsprakende ideeën, de
dingen die allemaal „gisteren"
geregeld moesten zijn. Zijn
hand neemt bijna gedachten-
loos het kopje op. Hij drinkt:
koffie.
Kijk, kijk, twee tafeltjes verder.
„Dag", zeggen ze, maar hun hoof
den zijn er nauwelijks bij. Ze over
leggen en praten met snelle woor
den. Programma's, programma's
de lucht in, inkorten, veranderen,
ziekte van acteurs, andere decors
en de mensen die het straks in
hun huiskamers zitten te bekijken
weten niets van dit soms zenuw
slopende voorafgaande bedrijf.
Koffie, alweer koffie.
Klaasjan Hindriks,
de man van het programma
„Televizier"de redacteur-ver
slaggever van de Avro-televisie
en F r e d Oster, regis
seur.
Wie drinken de meeste koppen
koffie, werd dezer dagen op een
vergadering gevraagd. Heel lang
geleden wist iedereen zeker dat
het de vertegenwoordigers waren.
Kopje bij de ene klant, kopje
bij de volgende.
Toen moesten dé vertegenwoor
digers het afleggen tegen de dag
bladjournalisten. Hun beroep leent
zich voor koffie, zou ik willen
zeggen, 's Nachts, ergens wach
ten aan een kade, op een slagzij
makend schip dat wordt binnen
gesleept na een aanvaring. Het
wachten duurt vier volle uren,
buiten is het koud en het enige
cafeetje in de buurt is openge
bleven. Koffie, niet anders.
Mijn persoonlijke record is ge
weest veertien koppen voor 's och
tends elf uur en ik moet zeggen,
dat de eerste kop in de vroege
nacht om drie uur werd gedron
ken. Het gebeurde allemaal op
één plek, op Schiphol. Met een
vrachtvliegtuig zou ik 's nachts
•vertrekken, maar bijna van de
startbaan af sloegen er vlammen
uit de rechter motor. Terug, mon
teurs, wachten met de bemanning,
koffie. Twee keer zijn we daarna
weer de startbaan op geweest,
twee keer weer vlammen,
's Ochtends tegen elven probeerden
we het nog eens. Geen vlammen
en doorvliegen. Veertien koppen
waren toen leeg.
„Regie Willy van Hemert'
Het kan zijn dat u zijn naam op
die manier op uw tv-scherm bent
tegengekomen: misschien stond er
bij een liedje voor een of ander
songfestival ook wel: „Tekst Wil
ly van Hemert". Kortom, de re
gisseur Van Hemert vond
ik deze week ook al in De Brink
in Bussum. Stapels papieren,
leen aan een tafeltje, een leeg
bord waar een pannekoek op had
gelegen stond naast hem. Druk,
steeds weer dat woord, druk.
Even praten. Over het weer
(„Dit is een winter zonder ein
de") en komende plannen en in
tussen, jawel, hoe kan het anders,
intussen drinkt Willy van Hemert
koffie.
Prik maar ergens op de kaart
van Nederland waar acteurs of
radio- en tv-mensen bezig zijn, ga
er kijken en de sloten koffie stro
men u langs de ogen. Ze hebben
de wedstrijd van de koffiedrin
kers gewonnen.
In Treslong in Hillegom keek
ik om de hoek. Johnny
Kraaykamp repeteerde er
zijn show „Boulevard", de gene
rale. Regisseur Fred Rom-
bouts wandelde met korte,
droge passen allemaal even
lang over de grijs geschilder
de vloer.
„Fred, je koffie staat klaar",
zei iemand. „Moment", sprak
Rombouts, „even drinken, anders
kan ik mijn hersens niet bij el
kaar houden".
Pauze, er werd gegeten. Niet
veel, de spanning was te snijden.
Wel drinken. „Ober, we beginnen
zo. nog gauw even een koffie als
jeblieft", zei Johnny Kraaykamp.
Staande dronk hij de kop leeg en
schoot weer de zaal in, waar re
gisseur Rombouts juist de zoveel
ste kop neerzette.
In Rotterdam woont ze er
werkt ze aan haar program
ma's voor radio Veronica er
voor de avonden waar ze gast
vrouw is, in Groningen of in
Bergen op Zoom: Karin
Kraaykamp.
„Soms heb je zo weinig tijd voor
jezelf, dat je het nauwelijks ge
looft", zegt ze. Voor haar, op het
damesbureautje, staat een kop kof
fie, in de typemachine een half be
schreven vel.
Mies Bouwman stond drie en
twintig uur of daaromtrent op
haar benen in de Rai om „Open
Het Dorp" te helpen maken tot
wat het werd. Een dag later zei
ze: „Het ergste was dat je niet
eens de tijd had voor een kop kof
fie om op de been te blijven."
Denise Maes, de Vlaamse
televisie-omroepster die bij ons
bekend is door „Domino" trof ik
in Amsterdam in het gebouw Mar-
canti. Met Jacques Brei
was ze er. „Opname vijf tellen na
nu", zei een stem.
„Ogenblikske", riep Denise
Maes, „mag ik eerst even die
koffie opdrinken, anders ben ik
nergens toe in staat".
Of hier iets mee bewezen is?
Weineen, ik wilde ook niks bewij
zen. Ik probeerde u alleen maar
te zeggen: Drukke mensen drin
ken koffie. Want dat bewijs is ge
leverd.
Mevrouw A. te L. vroeg ons wat
is koper gegalvaniseerd. Hier volgt
het antwoord mevrouw:
Galvaniseren is het langs
elektrolytische weg opbrengen
van een zéker metaal. Is dit
metaal koper dan spreekt men
van koper-gegalvaniseerd, is het
zink dan spreekt men van zink-
gegalvaniseerd. Zo is de stalen
trommel van de PMC-centrifuge
galvanisch eerst met een laagje
zink, en daarna galvanisch met
een laagje koper bedekt.
CISKA VERHEUL
GROOT PAK
een lekker spritsje met
zachte kokossmaak
per pak 220 gram
forse croquante koeken met fijne kruidige smaak
minstens 23 grote koeken in een pak
T\E BEZOEKER die in haar Hilversumse woning op het vreemde
idee komt om te vragen welke kleur haren ze heeft, hoort: „Ge
woon, rode haren. En bruine ogen, maar dat zag u al". En even
later, tussen alles door: „Het is zalig om met je man te werken;
officieel huisvrouw zijn, maar in feite met je man samen fijne
dingen op te zetten."
De beste koffie ter wereld. Een
bijzondere, milde, volle melange.
Preciesie-gemaien.
VACUUM-BLIK
INHOUD 250 GRAM
GRIEKENLAND
pRIEKENLAND, een van de
landen met een zeer oude cul-
tuur, de oudste cultuur van Euro
pa. Wonderschoon en boeiend is
ook het hedendaagse Griekenland,
dat helaas omdat het zo ver van
ons verwijderd ligt en de reis er
naar toe nogal kostbaar is, slechts
door weinigen bezocht kan worden.
Maar de gelukkigen die er eens
naar toe zijn gegaan, blijken er
hun hele leven een soort van
heimwee naar te behouden.
Wij kunnen u alleen een proef-
i je van de Griekse keuken geven
en hopen dat u ook daarvan ge
nieten zult.
Lamsbout op z'n Grieks
jy EEM DRIE TEENTJES
knoflook (u bent ten slotte
in Griekenland!) en een mooie
I lamsbout. U pelt de teentjes
knoflook en snijdt ze in smalle
reepjes, die u in de lamsbout
I stopt. (Daartoe kunt u het best
met een scherp mes een sneetje
in het vlees maken en het stuk-
je knoflook erin stoppen
Neem het sap van drie citroe
nen en vermeng het met xvat
zout, peper en een paplepel
Oregano. Het laatste kruid, het
is een poeder, is in blikje (Mc.
Cormick) bij AH verkrijgbaar.
Roer al deze kruiden goed door
elkaar en wentel er rnv lams
bout duchtig doorheen.
Pak de lamsbout in vetvrij
papier en daarna in aluminium
folie en zet de ingepakte bout
in de oven met middelwarmte.
Per pond mag u wel op een
minuut of 25 a 30 rekenen. In
Griekenland geeft men hier
drooggekookte rijst bij.
Moussaka
TN EEN PAN laat men ln olijf-
1 olie een stuk of drie zeer fijn
gesneden uien, niet kleuren, maar
wel onder voortdurend roeren
smelten. Dit is een geduldwerkje.
Daar gaat dan een ons of vier
klein gehakt lamsvlees bij en dat
mag een licht kleurtje krijgen, u
voegt er zo mogelijk een weinig
vleesjus bij, maar noodzakelijk
is dit niet, wel roert u er tomaat
door. In dè zomer zal dat een
gepelde, verse zijn, in andere tij
den wat puree uit een blikje.
Laten smoren gedurende onge
veer tien minuten waarbij u
voortdurend roert.
Voeg er daarna bij: een half
ons geraspte Parmezaanse kaas,
nootmuskaat naar smaak, fijnge
hakte peterselie, paneermeel.
Zout en peper mogen niet ont
breken. Deze farce mag niet te
vochtig echter ook niet te droog j
zijn.
Aubergines zijn dè groenten
van dit gerecht. U schilt ze,
snijdt ze in plakken en zet ze met
wat zout weg gedurende twee a
drie uur. De bedoeling is dat ze
dan het overtollige vocht afge
ven. U knijpt ze uit en haalt ze
door de bloem waarna u ze in
olijfolie bakt tot ze goudbruin
zijn. Neem een vuurvaste scho
tel en deponeer er een beetje
olie in plus wat paneermeel, als
het ware om een dun bodempje
te krijgen. Eerst gaat er een laag
van de gebakken aubergines in,
dan een laag van het vlees, dan
weer een laag aubergines enz.
enz.
U bedekt tot slot het geheel
met een Béchamel waar u geraspte
Parmezaanse kaas en nootmus
kaat doorheen roert en niet te
veel ui. Strooi er paneermeel
over, giet er wat gesmolten bo
ter overheen en zet de schotel in
de oven tot het gerecht gloeiend
is en een mooi kleurtje heeft ge
kregen. Dit is een schotel waar
men gerust enige dagen van kan
genieten, ze wordt bij het zacht
jes opwarmen eigenlijk steeds
lekkerder.
CISKA VERHEUL
HET IS MEVROUW Helen
K 1 o k m a n-M e 11 a a r t
die zo praat, echtgenote van tv-
regisseur Ben Klokman
die pas dertig jaar is maar een
naam heeft in de wereld van het
kijkscherm die klinkt als de bank.
Ik bedoel dit: wie in Hilversum
of Bussum „Klokman" zegt, die
zegt meteen: goede programma's,
geen liflafjes.
Ben Klokman: snel besluitend,
scherp in zijn formuleringen,
voorzien van een uitgebreide por
tie hersens.
Ben Klokman?, zegt u. Hij is
de regisseur achter programma's
als „De oude draaidoos" van Si
mon van Collem en „De Bezet
ting" van dr. L. de Jong. Hij is
de man die onlangs terugkwam
van drie weken rondkijken in Hol
lywood. die gek is op Italië, die
liever ergens een huisje huurt
dan in een tent bivakkeert en die
zegt: „Ik houd van die kleine
luxetjes", waarmee hij dan be
doelt: koffie op tijd en geen lauw
maar een warm bad.
Onder vuur
Tien jaar zit hij al bij de
VPRO. „Gewoon, administratief
begonnen en doorgedrongen tot in
de studio's", vertelt hij, nergens
een geheim van makend. Wat hij
graag doet: documentaires ma
ken, „Onder vuur", herinnert u
zich dat? Het waren ministers en
staatssecretarissen die onder vuur
werden genomen. Minister Luns
en minister Visser, staatssecreta
ris Roolvink en zijn collega Schol
ten.
Het programma met de naam
„De Bezetting" is een geliefkoosd
onderwerp van Klokman om over
te praten.
„Ik produceer het samen met
Milo Anstadt; het is, wat het
werk betreft natuurlijk, een
heerlijk programma om mee
bezig te zijn. Mijn vrouw is de
regie-assistente bij De Bezet
ting. Twaalf afleveringen heb
ben we dus gehad en het moe
ten er eenentwintig worden.
Het boeit enorm; het vraagt
ontstellend veel tijd, maar het
geeft een grote bevrediging.
Aldus Ben Klokmam.
Ffft, weg
U bent toch eigenlijk script
girl, zegt de bezoeker tegen me
vrouw Klokman. Ze lacht.
„Ik vind dat iets voor ionge
meisjes", begint ze. „Ah ik al
die kinderen van achttien en
twintig zie rondlopen in de stu
dio's en ik weet dat ze script
girl zijn, dan voel ik me te oud
voor die omschrijving. Ja, ja,
dat klopt, ik ben free-lance,
maar als ik dus beslist iets
moet zeggen, dan houd ik het
bij die opmerking van mijn
man: regie-assistente".
Ook bij mevrouw Helen Klok
man werkt de titel De Bezetting
als de rode lap. Direct schiet ze
los:
„Je bent zo bij dit program-
j ma betrokken. Kijk, ik had ook
van alles te maken bij „Spiegel
j der kunstenmaar dat wordt
j uitgezonden en fftt, weg is het.
I De Bezetting is een prograrn-
ma waar iets van blijft han-
j gen, ook in de letterlijke zin.
Het wordt nog eens voor gezel
schappen opnieuw gedraaid, ik
I ken alle mensen die er mee te
maken hebben en ik mag ze
graag. Dat werkt allemaal bij
elkaar natuurlijk heerlijk."
Kan dat?
Een sprankelende vrouw, die
mevrouw Helen Klokman-Mel-
laart, die uit Schotse voorouders
in Londen werd geboren. Schots,
jawel, en dat zegt (voor de ken
ners) de naam Mellaart al, want
die komt van MacLord.
Kan dat, dat werken voor
de televisie en tegelijk een stel
letje kindieren thuis hebben, van
wie alleen al de dochters van ne
gen en twee jaar de nodige aan
dacht vragen, informeert de be
zoeker voorzichtig.
Weer die beetje spottende
lach.
„Dat is de grootste ellende,
dat ik elk jaar vijf meisjes
heb", zegt mevrouw Klokman
opgewekt. „Ik ben steeds weer
uren bezig met uitleggen, dan
na een week roep ik: Jongens,
ik geloof dat deze het is; de
tweede week ben ik al wat som
berder en na nog een paar we
ken is ze weer weg. Maar ja,
we komen er wel. Een hulp is
natuurlijk nodig, want je kunt
als vrouw wel werken, maar je
huishouden moet doordraaien
en goed."
Vroeg naar bed
Wat diart betreft konden tv-men-
sen wel journalisten zijn: ze gaan
altijd laat naar bed. Ze maken
ook altijd het voornemen: „Deze
week vroeg, anders houden we
HELEN EN BEN KLOKMAN
teamgeest
het niet vol" ernaar het blijft
in negen van die tien gevallen bij
het igoede voornemen.
„Hoe ouder ik word hoe frap
panter ik het vind", zegt me
vrouw Klokman en ze bedoelt:
„Dat de mensen zo vroeg naar
bed gaan. Je hebt het idee dat
iedereen 's avonds eet, afwast,
televisie kijkt en gaat slapen.
Vroeger was dat toch anders.
Als je bij vrienden licht zag
branden, stapte je naar binnen,
ook om twee uur 's nachts.
Maar dat gebeurt bijna niet
meer. Daar moet ik nog altijd
aan wennen."
Helen en Ben Klokman een
tv-echitpaar dat het leven als een
groot cadeau bekijkt en dat elke
dag weer opnieuw met evenveel
plezier aan het werk begint. Sa
men, na overleg, elkaar begrij
pend, met z'n tweeën beginnend,
met z'n tweeën ophoudend.
Twee mensen die het helemaal
naar hun zin hebben.
