TWEE VROUWEN
die
van
week
elke
acht dagen
maken
II
44.000 PMC-koelkasten
Niet praten, maar doen
En ze blijft vliegen!
(in het huishouden)
Albert
Instant
Pudding
Prijs per pakje
2e pakje
voor
a
m
Goed Bekeken
NIEUW!
Uitvinden
lucratief?
Q I
Mevr. Schuling: Die PMC,
een ideale instelling
„Ook een ruiten-
,T"
sproeier:
IN 1963 REEDS AFGELEVERD;
i|^
Eens vloog zij als stewardess
30 CENT
GEKWETSTE EER
JANUARI 1963
ALLERHANDE
TK WEET HET IK WEET HET en wij mannen weten het
allemaal: er is niemand die zo hard werkt als de vrouw. Neen,
neen, geen grapje, wij-mannen menen het. We hebben gelezen
dat elke huisvrouw per dag meer meters loopt dan haar kantoor-
echtgenoot in vier dagen. Wij-mannen hebben de statistieken ge
zien die vertellen, dat een vrouw in haar dagelijkse werk net
zoveel of meer calorieën verbruikt als een mijnwerker. En uit
eigen dagelijkse aanschouwing weten we, dat er voor onze vrouwen
geen vijfdaagse, geen zesdaagse, maar een zevendaagse werkweek
bestaat.
CINDS mei van het vorige Jaar, sinds de oprichting van de
Premie-van-de-Maand Club, zijn circa 44.000 PMC-koelkasten
overal in het land aan AH-klanten afgeleverd. En nog bijna
evenveel koelkasten staan klaar om afgeleverd te worden als de
toekomstige eigenaars zoveel PMC-cheques bij elkaar gespaard
hebben, dat ze hun (reeds bestelde) koelkast kunnen laten komen.
En aangezien de mogelijkheid om een PMC-koelkast te kopen
nog steeds openstaat, mag verwacht worden dat uiteindelijk veel
meer dan 80.000 van deze Liebherr-kasten hun weg naar de
Nederlandse huizen zullen vinden. De eerste PMC-kast uit 1962
ging indertijd naar de familie Schuling in Hoogvliet. Daar zijn we
nu, na zoveel maanden, eens gaan vragen hoe de koelkast bevalt.
J^JAAR NU IETS ANDERS. Nu heb ik twee vrouwen
ontmoet die een achtdaagse in elke w'eek moeten
persen en wie dat nog lukt ook. Geen wondervrouwen,
weineen. Moderne vrouwen, naar mijn smaak knappe
vrouwen ook en ze krijgen die achtdaagse voor elkaar
door er niet over te praten en door alleen te doen.
men komen aanzetten, die wil
len schaatsen of voetballen, die
moeilijkheden met een veter heb
ben en die graag een boek wil
len ruilen bij een vriendje. Goed,
dat is dan nog een beetje te over
zien. Maar er is meer.
AFSPRAAK
BERG thuis te treffen moet
men eerst echt wel een af
spraak maken. Goed, goed, als
u haar net op het tv-scherm in
uw huiskamer heeft zien omroe
pen, dan is het duidelijk dat ze
op dat moment niet op haar
flat in het Rotterdamse stads
centrum te vinden is. De vol
gende dag dan, dacht ik en nam
die ochtend de telefoon. Neen,
ze was net boodschappen doen.
Na twee uur: „Neen, mevrouw
heeft ergens een repetitie".
's Middags dan tegen vieren:
„Neen, mevrouw is net de kin
deren uit school halen." Half
zeven dan: „Ja, leuk, kom dan
morgenochtend langs". En zo
geschiedde.
In huize-Van Brandenberg is,
voor wie nog twijfelde, het bewijs
te vinden hoe gezellig men zijn
huis kan maken door moderne za
ken met antieke te combineren.
Hier en daar nog een zilveren bal,
als late kerstherinnering. Meneer
en mevrouw: alletwee in lange
broek, alletwee in trui. In de ka
mer lekker warm, buiten guur,
onder nul en een snijdende "wind.
,,Ga zitten".
WIE is nu precies Ansje van
Brandenberg? Wel, om te be
ginnen is ze mevrouw A. van
Branden b er g-P o n t die in
Amsterdam werd geboren, heel
vroeg danslessen nam („Mijn
ouders: werkelijk de liefste men
sen die je je voor kunt stellen;
ze waren helemaal niet happig op
dat dansen maar ze vonden het
goed omdat ik het zo graag wil
de") en als meisje van zeventien
in 1951 bij de oude Cor Hermus
de deur plat liep voor een rolle
tje.
„Ik mocht een keer binnenko
men en ik zag gezichten van:
Nou vooruit dan even, dan zijn
we daar ook weer vanaf. Maar
het werd een rol, in „Vader
thuis", waar alle dienstmeisjes
wegliepen behalve de laatste,
en dat was ik."
Heel het land door, pas in de
vroege ochtend met de decorwa
gen weer terug, even slapen en
overdag tandartsassistente om wat
bij te verdienen.
„Arme patiënten", .zegt Ans
je van Brandenberg nu; „ik
stond half te slapen in de
spreekkamer en als de tandarts
dan zei dat ik het cement kon
mengen riep ik zo hard „Ja"
om niet te laten merken dat ik
half sliepdat ik de man op zijn
zenuwen werkte. Ik ben toen
maar gegaan."
HET SEIZOEN '54-'55 begon met
een contract bij Rotterdams
Toneel en wie was daar al? Acteur
Steye van Brandenberg.
Het was niet meer dan „Hallo"
en „Dag" tegen elkaar, maar dat
duurde niet lang. Huwelijk, baby,
tijdje later nog een baby en voor
Ansje van Brandenberg begon de
tijd, dat ze van elike week acht
dagen moest maken.
Wel eens met een acteur ge
trouwd geweest Och neen, dat
zal wel niet, maar het kon zijn,
nietwaar? Wel, dat betekent in elk
geval: getrouwd zijn met een van
die mannen die zo'n heel ongere
geld leven hebben. Zo'n man die
niet elke dag om vijf voor zes
de deur in schuift. Dat kan 's mid
dags zijn om drie ujjr of 's-
nachts om drie uur. Op beide
tijdstippen kan hij nog niet gege
ten hebben en dan is de bedoe
ling dat er iets op tafel komt.
Op beide momenten ban hij ook
meedelen, dat hij over twee uur
een voorstelling heeft of een re
petitie of kostuums moet gaan pas
sen of een regisseur ontvangt of
een stuk moet doornemen of een
rol moet gaan leren. Dat kan al
lemaal, op de meest onverwachte
momenten.
TWEE ZONEN
AT AAR er zijn ook twee zonen
1*4 die intussen al naar school
gaan, die (wel op tijd) willen
eten, die met hun huiswerkproble-
Ruim zes jaar geleden zei tv-
regisseur Dick van Bom
mel, dal hij een omroepster no
dig had en uit de selectie kwam
Ansje van Brandenberg te voor
schijn (,.Ik had zeker een makke
lijker tekst dan de anderen", zegt
ze nu bescheiden). Wel, de tele
visie heeft haar niet meer losge
laten, maar dat deden anderen
ook niet.
Dat deden amateur-toneelclubs
evenmin en ze wilden de lessen
van mevrouw Van Brandenberg in
bewegingsleer houden.
En de mensen die modeshows
door het land organiseren wilden,
dat diezelfde mevrouw Ansje van
Brandenberg hun lady-speaker
was.
Maar weer andere mensen die
weer andere avonden in elkaar
zetten willen dat mevrouw Ansje
van Brandenberg hun gastvrouwe
die avond is.
En de zonen blijven moeilijkhe
den met hun veters houden en
Eimert Kruidhof wilde een paar
maanden geleden dat het gezin
Van Brandenberg de rollen speel
de in een documentaire over de
stad Rotterdam.
BEETJE DRUK
MAAR de boodschappen moeten
ook gedaan, iedereen is gek
op zelf gebakken cake, de kinde
ren willen gezelligheid in huis, de
melkboer wenst te weten hoeveel
mevrouw dacht te nemen voor het
weekeinde en brood komt er niet
in huis wanneer een van de zoon
tjes zegt: „Ik weet het niet, me
neer".
Maar Ansje van Brandenberg
doet het. Hoe? „Nou ja, beetje
druk is het wel af en toe", zegt ze
en ze verwondert zich eigenlijk
dat ik wil praten over al die com
binaties in een en dezelfde vrouw.
„Je moet het alleen een beetje
organiseren en dan lukt het
best", zegt ze en verdwijnt naar
de keuken, want er dient gegeten
wanneer de jongens uit school
komen.
1VTOG EEN VROUW die acht dagen in elke week
4*1 stopt: mevrouw Britta Wilbers in Voorschoten.
„Ja jongens, er zit een ruitensproeier op", legt ze
haar vier zoons uit bij het zojuist gearriveerde nieuwe
vervoermiddel van papa.
Eleonore Schuling (26), gelukkige
echtgenote van Shellwerktuigkun-
dige W. Schuling, Hoogvliet,
lacht. Terwijl kleine S v e n in de
box kraait, zegt ze: „Op de dag
dat ik uit dè kraamkliniek kwam,
arriveerde onze PMC-koelkast.
Leuk, dat we de eersten in het
land zijn. De komst van de koel
kast was een mooi „geschenk" bij
de geboorte van de kleine Sven.
Het was een uitkomst bij het op
lossen van het probleem van de
babyvoeding, die konden we, dank
zij de kast, vier dagen bewaren.
Nee, ik zou echt niet zonder koel
kast meer kunnen."
iloor P. W. Rl SSEL
TN VOORSCHOTEN VOND IK HAAR, mevrouw Britta Wil-
bers-Kock. Ze vliegt niet meer, zoals tien jaar geleden
toen men haar twee, drie keer per week op Schiphol kon tegen
komen, terugkomend van of vertrekkend naar een of andere
uithoek van de wereld. Stewardess, precies, dat was ze en voor de
vrienden was het dan ook helemaal geen verrassing dat ze ging
trouwen met een man die nu al zeventien jaar lang van de ochtend
tot de avond bezig is met dingen die met de luchtvaart te maken
hebben: de heer Frans Wilbers, op dit moment hoofd pers-
zaken K.L.M. in Den Haag.
„Da's leuk", zeiden de kennissen, „Britta en Frans" en ze
bedoelden die twee „vliegers" in één klap. De kamers stonden
stampvol met bloemen, de felicitaties kwamen uit alle hoeken
binnen en buiten de grenzen en bij de burgerlijke stand werd
weer een (bekend) huwelijk méér geregistreerd.
ken, de heer Frans Wilbers. Ik
zou van hem kunnen vertellen, dat
hij een van die mensen is die je
tegenwoordig te weinig tegenkomt,
omdat hij iets doet als hij het
zegt. Ik zou kunnen vertellen, dat
hij een buitengewoon charmant
gastheer kan zijn, dat hij dag en
nacht klaar staat voor „de" Ne
derlandse journalisten die hem
dan ook prompt dag én nacht uit
zijn bed bellen. Ik zou kunnen
zeggen, dat hij nooit zijn rust en
humeur verliest en altijd voor
ledereen die in ellende of moei
lijkheden zit klaar staat maar
ik wil heel iets anders over hem
zeggen.
VIER ZONEN
nu stappen er vier kleine Wil-
bersen door dat Voorschotense
huis. Daar is dan G u i d o van
negen, zijn broer M a r c o van
zeven en de vijf jaar oude twee
ling Maarten en Erik. Dat
is al een hoop drukte, vier zonen
in je huis, zal men beamen. Goed,
goed, akkoord, maar er zijn gro
ter gezinnen en de slanke handen
van mevrouw Britta Wilbers
gewend aan zoveel ongewone si
tuaties in de lucht boven alle we
relddelen houdt de teugels best
op him plaats. Alleendie echt
genoot.
Ik mag zeggen dat ik hem goed
KOKEN
Iedere huisvrouw zal deze nieuwe instant-pudding met voldoening begroetend Want nu
kan zy zonder veel moeite haar gezin keer op keer verrassen met een feestelijke pudding.
Weet een nieuw kwaliteitsprodukt van Albert Heijn, in moderne sachet-verpakking..
<M u
Ter kennismaking
tjm woensdag
23 januari
Een halve liter koude
melk in een grote schaal,
mixer of roomklopper
Poeder !n één keer op
melk storten en snel
kloppen tot ze is opge
lost (Mengtijd 1 min.)
Pudding In schaal laten
staan of verdelen in
coupes (Na 15 a 20 min.
voldoende stijf)
HALVE PRIJS
OP DE WIP
TVTANT diezelfde meneer Frans
Wilbers weet nooit, wanneer
hij 's morgens thuis weggaat, of
hij 's avonds gewoon thuis eet of
dat hij uit Londen belt: „Sorry,
maar ik zit hier." Hij weet nooit
of hij de kinderen diezelfde dag
welterusten kan zeggen of dat hij
om vier uur 's nachts thuis komt.
Hij weet nooit of hij die dag twee
keer met Gouda en drie keer met
Amsterdam zal bellen, of vier
keer met New York, drie keer
met Tokio en tot diep in de nacht
wacht op een dringende bood
schap uit Australië. Want Frans
Wilbers Is een man met een bij
zonder ongewone, onrustige en
niet-uitstippelbare baan.
Ze bellen hem midden in de
nacht op om te weten of het nu
waar is, dat Schiphol zijn dieren
hotel gaat vergroten: ze willen
vanuit Tokio van hem weten op
hoeveel postzegels de Nederland
se Koningin staat; in Ghana zit
iemand die informeert naar het
aantal variëteiten in de bloem
bollen; in Grouw woont een jon
gen die alle inlichtingen vraagt
over een DC-8; journalisten uit de
hele wereld komen wekelijks bin
nenstappen met economische en
financiële vragen en vragen die
de toekomst van de Nederlandse
luchtvaartmaatschappij omvat
ten en zonder uitzondering liggen
er dagelijks telegrammen, brie
ven en telexboodschappen uit de
hele wereld op zijn bureau die
om antwoord vragen. Antwoorden
die liefst „gisteren" al binnen
moesten zijn.
NAAR AN'VV
EN nu gaat hij weg bij die KLM,
de eerste februari, want dan
wordt hij Hoofd Buitenland bij de
ANVV in Den Haag, om daar
mee te helpen steeds meer bui
tenlanders naar ons land te bren
gen en zodoende een plezierige
steunpilaar van onze nationale
economie te zijn. Dat is een mooie
carrière, dat is een dikke felici
tatie waard, maar wacht even,
hoe zit dat nu met mevrouw
Britta Wilbers, die toch al tien
jaar lang op geen stukken na wist
of haar man die dag in Parijs of
Lissabon zou eten of ineens met
zeven gasten voor de deur zou
staan?
Ik mag zeggen: het wordt nog
moeilijker voor mevrouw Wilbers,
want nu gaat het zo worden, dat
haar man de helft van het jaar
„ergens" zit. Dat kan Bonn zijn
of New York, Londen of Oslo, Pa
rijs of Madrid. En nooit zal ze
weten: „Volgende week dinsdag
gaat hij naar...". Het zal zo zijn,
dat hij om vijf uur komt binnen
rennen, om een koffer, schone
overhemden, pakken en toiletar
tikelen gilt en dat hij om zeven
uur in een vliegtuig naar New
York zit.
NOG DRUKKER
AAN mevrouw Britta Wilbers
in Voorschoten om tussen
al die wilde bedrijven door haar
huishouden te laten draaien,
haar vier zonen op te voeden
en een opgewekte, nooit ver
moeide en charmante gastvrou
we te zijn wanneer haar Frans
met vier Fransen, zes Duitsers
of negen Engelsen ineens bin
nenkomt.
Mag ik u, mevrouw Wilbers-
met-de-achtdaagse, een geeste
lijke ruiker aanbieden? Die is
door ii welverdiend.
W. Schuling be-
illllllllllllllllllllllllllllllllllllllinilinilllllllllllllllllllllll
Echtgenoot
vestigt:
,We hadden eigenlijk allang
het plan een koelkast te kopen.
We hadden zo hier en daar al
s wat rondgekeken. Toen
hoorden we van de actie van Al
ben Heijn en de opgerichte Pre
mie-van-de-Maand Club. Ik heb
onmiddellijk mijn bestelbon de
deur uitgedaan.
„Die snelheid betekende een
primeur", want de fam. Schuling
werd het eerste gezin in Neder
land, dat een PMC-koelkast ont
ving! Hagenaar Schuling en zijn
Amsterdamse vrouw („we heb
ben eerlijk het midden willen hou
den en zijn in Rotterdam gaan
wonen") hebben niets dan lof
hun PMC-kast, die de trots uit
maakt van hun keuken in de ge
zellige flat aan de Koriander-
straat in Nleuw-Hoogvliet.
ERG TEVREDEN
Zegt mevr. Schuling:
„Het grote voordeel van deze
kast vind ik naast het gemak
je kunt nu inkopen doen voor een
paar dagen tegelijk de prima
sluiting ervan. Dat ls bij koelkas
ten van kennissen nog wel eens
een probleem. Onze kast heeft
nog nooit moeilijkheden opgele
verd, wat dat betreft en in het al
gemeen zijn we er heel tevreden
mee." En dat geeft dan de heer
Schuling aanleiding een pluim te
geven aan de P.M.C.
„Het gaat niet om „reclame",
zegt hij, maar de Premie van-
de-Maand-Club is toch een idea
le instelling."
Mevr. Schuling: „Ik vhid het
de beste club van het land, ve
len worden daardoor in staat ge
steld artikelen aan te schaffen
die anders misschien op de ver
langlijst waren blijven staan."
Voor het jonge gezin Schuling
betekent dat nu sparen voor de
P .M.C.-wand-weegschaal. „Dat
is ons volgende artikel", zegt
mevrouw Schuling, „ik weet er
in de keuken een mooi plaatsje
voor."
KOELE DRONK
Wat de heer Schuling als heer
des huizes van het bezit van een
PMC-koelkast vindt? „Och", zegt
hij, „een koelkast is natuurlijk
in de eerste plaats een stuk van
de keukeninrichting, de „afdeling"
van mijn vrouw dus. Maar voor
mij is het toch heel plezierig, voor
al in de zomermaanden, 's avonds
na het werk een koele dronk ge
serveerd te kunnen krijgen,
thuis
J?EN GELUKKIGE, charmante
jonge vrouw, eigenaresse van
de eerste PMC-koelkast van het
afgelopen jaar!
TITVINDEN brengt meestal
u niet veel geld op. Het kost
enorme moeite iets uit te vinden;
slechts weinigen worden daarvoor
beloond met de miljoenen waar
van iedere uitvinder droomt. Over
het algemeen is het zo dat heel
eenvoudige dingen de bewuste
miljoenen opbrengen. 99 percent
van alles wat uitgevonden wordt,
blijkt geen succes
De man die de wondver-
bandjes uitvond die tegelijk
pleister zijn en helend verband
gaas, werd er buikrijk mee. Hij
heette Earl E. Dickson en hij
kwam op het idee toen bleek dat
zijn jonge vrouwtje zich elk ogen
blik in de keuken in de vingers
sneed en dan op haar eentje, de
zaak niet kon verbinden en moest
wachten tot manlief van zijn werk
kwam om de ingewikkelde hande
ling van het verbinden te verrich
ten.
Dickson wilde hier iets aan
doen. Hij verzon de combinatie
van de gewone pleister met 'het
verbandje ertegenaan in de bin
nenkant (Leukoplast, Hansaplast,
Band-Aid, om enkele merknamen
te noemen) en werd miljonair. Hij
stierf onlangs.
Ook de man die dat gewone
haakje in de broekband van de
herenpantalon heeft bedacht, is
er miljonair mee geworden. Er is
geen broek of hij is er dan ook
van voorzien.
En dan zijn er de speelgoede
ren. Er zijn schatten verdiend
met vogeltjes die tegen muren
kunnen oplopen en zelfs tegen de
zoldering en wie herinnert zich
niet die beweeglijke wip-vogeltjes
die, ln etalages, de aandacht trok
ken door onafgebroken te buigen
en de snavel ln een bakje water
te brengen. De uitvinder, de vio
list Charles Harold, is er be
roemd door geworden (en welge
steld).
Hoe werkt (tussen haakjes)
zo'n vogeltje?
Het heeft de geleerden jaren
lang bezig gehouden. Als zij het
'diertje open hadden gemaakt, had
den zij het geheim gezien: een
luchtledig -buisje, gevuld met een
speciale vloeistof. Deze vloeistof
van dezelfse soort als die wel
ke in koelkasten gebruikt wordt
stijgt op naar de snavel van
het dier als die nat wordt ge
maakt. Dan buigt de vogel. De
vloeistof loopt daarna ten gevol
ge van de zwaartekracht terug en
zo gaat het door. Tot in het on
eindige. Theoretisch gesproken al
thans.
JPREPLAATS voor Sven: op de
PMC-kast, zegt haar echtge
noot, want de kast arriveerde op
de dag dat moeder en zoon uit
de kraamkliniek kwamen.
J7EN VAN DE beroemdste na
men op het gebied van de
smulpaperij was de beroemde
kok A nt o nin C ar m e
(17841833). Alle gekroonde
hoofden van Europa dongen
naar zijn diensten. Hij werkte
bij Talleyrand, bij Lord London
derry, bij George IV, tsaar
Alexander en baron Rothschild.
Hij was, ten gevolge van zijn
faam, zo wispelturig en overge
voelig als een operazangeres.
Hij verliet de dienst van de
Engelse koning George IV toen
hij zag dat deze eens zout aan
zijn soep toevoegde. Rothschild
betaalde hem een salaris van
50.000 per jaar (toen!).
Dit belette hem echter niet
zijn baan op te zeggen toen de
baron eens gewoon gekookt
schapevlees met kappertjes-
saus bestelde. Dat was zijn
eer te na.
