'Bij ons begint feest
al
een
eerder'
Kerstmis
EEN PRINSES SCHONK HAAR HUIS
DE LENTE UIT
DE FABRIEK
r
„Continue trabajando
Kiekjes plukken
in een Spaanse
sinaasappeltuin
Lj/L
ELK JAAR GEDROOGDE
SCHAPERIBBEN
Welverzorgde
oude dag voor
22 Russen
Onverwachte
gasten?
GEEN NOOD!
Zuivel-
kookboek
NOORSE FAMILEE IA ROTTERDAM
BIJ BE FAMILIE LLNTIES KOMT
2
ALLERHANDEDECEMBER 1962
JSJATUURLIJK, we hebben rode linten en kaarsen op tafel
met Kerstmismaar dan is ons Noorse kerstfeest allang
aan de gang. Allang ja, want Kerstmis begint bij onsNoren,
op de 24ste december, 's middags om drie uur", vertelt me
vrouw Inger-Margreethe Aasestrand, die in
het centrum van Rotterdam woont, met haar man en drie
kinderen. „Al twaalf jaar, hier in deze flat en in Rotterdam
en het bevalt ons uitstekend."
TAE HEER Christian
Aasestrand (spreek
de dubbele a uit als een dub
bele o) is een lange, rijzige en
breed in de schouders gegroei
de Noor, afkomstig uit Bergen.
Hij is shipchandler in Rotter
dam, spreekt beroepshalve da
gelijks Noors in de tweede ha
ven ter wereld maar is, net als
zijn vrouw, het Nederlands uit
stekend gaan beheersen.
En de kinderen? B e n t e is
Jeen meisje van vijftien en ze
werd in Noorwegen geboren;
haar broer Ole-Christian
kwam als baby naar Rotterdam
en I n g e r van tien kwam er
ter wereld. En alle drie spreken
de kinderen de taal van ons land
als waren ze Nederlandse kinde
ren.
„Maar Noors spreken ze ook
alle drie", zegt de heer Aase
strand, die bijna elk jaar met
zijn gezin in Noorwegen met va
kantie gaat (met spaniel Blackie)
waar hij twintig minuten van het
vliegveld van Bergen een buiten
huisje heeft.
Met de baby
Een Noorse familie die Kerst
feest viert in Nederland, hoe
gaat dat?
„Ik zei het reeds, de dag vóór
Kerstmis begint het voor ons
al", vertelde mevrouw Inger
Aasestrand. „Om drie uur
's middags is er een kinderkerk
dienst in de Noorse kerk in Rot
terdam en daar gaan alle No
ren heen. Allemaal zei ik en dat
bedoel ik ook. Wie baby's heeft,
brengt die rustig op de arm
mee en allemaal samen zingen
we kerstliederen rond een kerst
boom in de kerk, die tot het
plafond reikt en helemaal met
lichtjes is versierd. En dan
naar huis, waar de tafel al ge
dekt werd vóór we naar de kerk
gingen. We gaan warm eten,
een Noors kerstdiner."
-< <n den vreemde
komt, uit de bergen waar het
koud is en dat hij zo moe werd
van het lopen. Dan trekken we
de kerstboom naar voren, ge
ven elkaar een hand en lopen
dan kerstliedjes zingend rond
de boom. In Noorwegen haal je
er alle familie bij en geen een
zame in heel Noorwegen zit die
avond alleen. We zullen er nooit
te oud voor worden, voor dat
kerstmanspelen die avond."
Iedereen is dan de pakjes
van iedereen gekregen aan het
uitpakken. Ook uit Noorwegen
zijn er kerstcadeautjes en als de
klok dan langzaamaan negen uur
wijst, wordt gedekt voor de kof
fietafel.
„Dan eten we fruit, de kinde
ren drinken limonade en ieder
een eet noten. En dan wordt er
gegeten of iedereen bang is
nooit meer iets te krijgen",
lacht de heer Christian Aase
strand.
Een boffer
De ochtend van de eigenlijke
kerstdag is het ontbijt een feeste-
TUflDDEN in Rotterdam
-*• woont het gezin van de
Noorse shipchandler, de heer
ChristianAasestrand,
die hier met zijn vrouw
Inge r-M ar greet he en
de kinderen werd gefotogra
feerd. Tussen de heer en me
vrouw Aasestrand zit de oud
ste dochter Bente (15), he
lemaal links zoon O l e-
Christian (12) en naast
hem de tweede dochter
Inger van tien.
lijke gebeurtenis, waaraan veel
zorg wordt besteed en dat soms
anderhalf uur kan duren. Vele No
ren maken opnieuw een gang
naar de kerk en alle kerstdagen
worden thuis alleen maar zelfge
bakken taart en koekjes gegeten.
Wie toevallig langs komt, moet
en zal binnenkomen, van het
eigen gebak proeven en koffie
meedrinken.
„Koekjes bakken doet elke
Noorse vrouw al dagen tevo
ren", legt mevrouw Aasestrand
uit, „en hele voorraden worden
in blikken bewaard. In Noorwe
gen is het ondankbaar dat een
passant tijdens de kerstdagen
zegt dat hij geen tijd heeft om
binnen te komen. Wie aan de
deur staat komt binnen, eet en
drinkt wat. Wie dat niet doet
neemt de kerstsfeer mee naar
buiten en bederft de kerst
dagen, zeggen ze in Noorwe-
wegen."
Maar dat zal bij die Rotter
damse flatdeur niet gebeuren,
want wie er de kerstdagen bij de
Aasestrands belt, die krijgt geen
kans buiten de drempel te blij
ven.
En binnen zit dan een van de
kinderen met een extra cadeau
tje of een zak snoep. Dat is de
gene geweest die de grote aman
del door mevrouw Aasestrand
in de rijstepap gedaan, op zijn
bord kreeg.
Hij of zij is een Noorse boffer.
TEDEREEN krjjgt wel eens een
A onverwachte gast. In grote
huishoudens speelt dat niet zo'n
enorme rol want daar kent men
het gezegde: „Er kan er altijd nog
wel eentje mee-eten."
En toch! Ook in die gezinnen
houdt men wel eens een „kliekjes
dag", of de samenstelling van het
menu is bijzonder eenvoudig en
van dien aard, dat men zich zou
generen om een gewaardeerde (en
mogelijk belangrijke) gast aan ta
fel te noden.
In het kleine huishouden waar de
huisvrouw ook nog buitenshuis
werkzaam is, wordt het probleem
van de onverwachte gast misschien
nog groter.
Geen huisvrouw zal echter ooit
onthand zijn, mits ze maar zorgt
voor een aantal blikjes in de provi
siekast. Dat behoort dan een „buf
fervoorraad" te zijn, die na ge
bruik onmiddelijk weer aangevuld
wordt.
Het is alles zo eenvoudig!
Met een blikje soepbal
letjes, met een potje gesne
den champignons kunt u
zowel een verrukkelijk soepje
maken, dan wel een goede ra
gout.
Een blik doperwten
appelmoes of boon
t j e s kan precies de aanvulling
betekenen van een menu dat in
verband met de onverwachte
gast anders misschien wat
schraaltjes zou zijn uitgevallen.
Zo
verleidelijk
zien onze
Chico-
sinaasappelen
er
daarginds
al uit
Blikken aardbeien, ker
sen, abrikozen, peren
of perziken op sap, zorgen
voor een feestelijk toetje en met
Bongo-Oploskoffie zet u dan een
groot uitroepteken achter uw
smakelijk, geïmproviseerd menu.
Aan u om te zorgen dat de on
verwachte gast met plezier in
gehaald kan worden.
CISKA VERHEUL
]YIETS LIJKT thuis een
voudiger dan het maken
van kleurenfoto's in een
Spaanse sinaasappeltuin.
Op zon hoef je niet te
wachten, sinaasappels zijn
er al sinds eeuwen en de
plukkers behoren tot een
schilderachtig ras. Als je zelf
dan nog1 een beetje gevoel
voor compositie meebrengt,
ben je klaar.
Het klopte wonderwel. Het
btauw van de hemel was bijna
te hard om echt te lijken, de si
naasappels waren er allemaal
(140 kilo per volwassen boom
per seizoen) en de plukkers za
gen er in hun felrode en paarse
hemden uit alsof ik ze besteld
had. Ze zongen ook nog, maar
daar ik niet voor een radio
uitzending kwam, was dat min
der belangrijk.
Iv m'n zondagse Frans vroeg
ik aan de kleine man in het
nette pak, die, op een stoel naast
de antieke weegschaal gezeten,
de administratie bijhield, of ik
mocht fotograferen. Natuurlijk
mocht de signora dat. Schuchter
ging ik de naar bloesem- en
fruit geurende tuin in, me ang
stig afvragend of ik wel iemand
zou vinden om te poseren.
't Pakte anders uit!
TA EZ ER DAGEN komt het zuivel-
kookboek van de pers. In de
stroom van kookboeken, die de
laatste jaren uitkomen, onder
scheidt deze uitgave ziclh door be
knoptheid, overzichtelijkheid en
goedkoopte.
Het werkje, dat in tachtig blad-
zijden ipeer dan. vierhonderd, re- hun-glanzende tanden, b:
cepten omvat, is' samengesteld"o^zdhde' haar. 'Als
door de voedingsleraressen van
het Nederlands Zuivel-
bureau. De conclusie ligt voor
de hand, dat boter, melk en
kaas in deze selecte ge
rechten niet gespaard worden,
maar als men eruit wil afleiden
dat alle recepten uitsluitend va
riaties zijn op dit drievoudig the
ma, dan slaat men de plank mis.
De samenstelsters hebben integen
deel een prijzenswaardige activi
teit aan den dag gelegd.
Dat geldt ook ten aanzien van
de „emancipatie" van de gerech
ten: men vindt in het zuivelkook-
boek zowel recepten voor appel
flappen en aardappelballetjes als
voor artisjokkenbodems piémont
en een kastanjetaart, die gour
mets zal ontroeren.
Het zuivelboek is binnenkort bij
de melkhandelaren verkrijgbaar.
Wat een misvatting! Binnen en
kele seconden was ik omringd door
tien van de mooiste plukkers, met
hun-glanzende tanden, bruine huid
"en gezonde haar; 'Als insekten
zwermden ze om me heen toen
ik een mooie boom vol vruchten
zochit. Dat gezwerm was niet zo
erg.
Nauwelijks had echter een
boom gevonden, die werkelijk
oranje zag van de sinaasappels
en ik keek even naar m'n foto
toestel om het tijdknopje goed te
zetten, of de boom was helemaal
leeg. Leger dan leeg. Kaal, ge
plunderd.
Voldaan keken de adonissen me
aan. Stonden ze er even mooi op!
Met driftige gebaren loodste ik
hen naar een andere boom, terwijl
ik hun duidelijk trachtte te maken,
dat ik maar twéé poseurs nodig
had. Ja, ze waren me daar dwaas!
Konden ze op een foto komen en
zouden dat laten schieten! Enfin,
toen er zo'n stuk of vijf bomen
geplunderd waren en ik nog niet
één foto had, ben ik, uitbundig
nagewuifd, maar weggegaan. Naai
de foto's vroegen ze niet. Aan het
poseren alleen hadden ze genoeg
gehad.
Van dat moment af droeg ik een
papiertje bij me met de woorden:
„no me mire por favor; continue
trabajando". Een Spaans meisje
had het voor me opgeschreven en
het betekende, dat ze niet in de
lens moesten kijken en moesten
doorgaan met werken Ik moet
zeggen, dat het iets hielp, maar
daar deze allerliefste mensen nog
in de veronderstelling leefden, dat
je bij de fotograaf geen vin mooht
verroeren, zijn alleen de stiekem
genomen foto's goed. De andere
konden bij Madame Tussaud ge
nomen zijn.
Poes als present
Toen ik pas in Valencia aan
kwam, meende ik, dat alle mensen
dezelfde zwaargeurende zeep ge
bruikten. Pas toen ik buiten in de
tuinen was, begreep ik, dat het
de reuk was van de sinaasappel-
bloesem, die dikwijls vlak naast
de rijpe vrucht bloeit.
De eindeloze sinaasappelplanta
ges, die meestal in de luwte dei-
bergen zijn aangelegd, zijn voor
de Spanjaard even gewoon als de
pruimen voor de Betuwnaar.
Voor hem of haar die de sinaas
appel alleen kent uit het netje van
Albert Heijn, is het één lange
zucht van verrassing. Oip de
smalle wegen tussen de tuinen
rollen de ranke huif karretjes met
onder de grote wielen altijd het
geduldig meelopende hondje, dat
op de boel moet passen als de baas
op het land is. Dikwijls transpor
teren zij de sinaasappelen naar de
pakstations, die men in de zonder
lingste dorpjes vindrt.
Zie bijv. het dorpje Alcazar mei
de spierwitte huisjes langs de
ongeplaveide weg en het marktje.
dat er met zijn aardewerkschotels
en koperen Spullen nog net zo
uitéiet als eeuwen geleden. Het is
gevaarlijk om er te veel naar de
van de zon genietende poesen te
kijken, want ineens komt er uit
een vrouwenschortzak een pasge
boren mormeltje te voorschijn, dat
u gracieus wordt aangeboden. En
dat terwijl we op school al leerden,
dat je in Spanje niets mocht
weigeren.
Gefrappeerd door
het feit, dat de
sinaasappelen In
de Albert-lleljn-
winhels al een
week na de pink
ln de verkoop zijn,
reisde de Jour
naliste S1 m o n e
Petersen naar
Valencia om de
lezeressen van het
weekblad waar
voor zij schrijft
(„Eva") iets over
de sinaasappeltnl-
nen en do pink te
vertellen. Iedereen
benijdde haar om
dat het warm was
in Spanje, maar
niemand wist hoe
moeilijk het is in
die streken folcrs
te maken.
voor. De mannen raakten he
lemaal in de war bij het kaar
ten, maar het glas gloeiend hete
koffie met twee grote klonten
smaakte heerlijk en was niet
duurachttien cent.
We aten in Gandia, waar de
schoenpoetser voor de deur van
het restaurant in slaap gevallen
was. Dat restaurant werd gedre
ven door een zeerover, die op
feestdagen een witte en doorde
weeks een zwarte ooglap droeg en
bij twijfelgevallen zijn toevlucht
nam tot Hansaplast. Ik at er de
heel kleine zalveren aaltjes, die in
een vuurvaste schotel in gloeiend-
hete boter worden opgediend en
„amgulas" heten.
Ander ritme
In Pego zongen de meisjes in het
sinaasappel-pakstation van Albert
Heijn het mooist. Als ze niet zon
gen, kwekten ze of dronken uit de
gemeenschappelijke wijnkruik.
Ach, wat is dat levensritme van
de Spanjaard anders dan het onze.
Het wordt treffend gesymboliseerd
door de waarschuwende woorden
in mijn hotel: „Vóór 's morgens
negen uur wordt er geen ontbijt
geserveerd". In een Nederlands
hotel vind je ook waarschuwende
woorden, maar heel andere: „Na
's morgens tien uur wordt er geen
ontbijt meer geserveerd".
Welk ritme beter is, zal niemand
ooit kunnen zeggen. Het één hoort
bij de koele appels, het andere bij
de warme sinaasappels. Misschien
drinken wij met het sap van de
sinaasappel iets in van de levens
kunst der Spanjaarden. Albert
Heijn hoopt het. Daarom is de
sinaasappel binnen een week van
de boom op uw fruitschaal
Koffie voor 18 ct.
Met poes en al kwam ik in
Jaraco, waar het hele dorp uit
liep omdat ik een mand si
naasappelen in de zon zette en
fotografeerde. De schooljeugd
volgde me tot het café, waar ze
niet gekker konden kijken als
er een reiger was binnengestapt.
Een vrouw in een café, stel je
CTUK voor stuk worden de Chico-sinaasappels op de sorteer-
tafels in het AH-pakstation te Pego nagekeken.
Gestampte
rapen
Natuurlijk, in de kamer staat
een kerstboom, volgehangen met
lampjes, gekleurde vogels en bal
len en allerhande versierselen,
die de kinderen dagen tevoren
zelf maken.
„Wij houden van traditie",
zegt de heer Christian Aase
strand en zijn vrouw knikt.
,Jdijn moeder stuurt ons elk
jaar uit Noorwegen dat soort
vlees, dat alle Noren met Kerst
mis eten: gedroogde schaperib-
ben."
„Ze zijn keihard als ze aan
komen en je moet ze eerst we
ken", legt mevrouw Aasestrand
uit. „En dan niet gewoon bra
den, maar op een roostertje in
een pan gaar stomen. En daar
bij eten we aardappelen en
u vindt het misschien heel
vreemd gestampte raap."
„Die rapen zijn de sinaasap
pelen van Noorwegen; stamp
vol vitaminen", legt de heer
Aasestrand uit voor wie mocht
denken: raap?
„En wat lekkers na", verheugt
zich zoon Ole-Christian reeds
bij voorbaat. „Ja, ons dessert
is ook typisch een Noors kerst
dessert en bestaat uit rijstepap
met slagroom er door en soms
abrikozen," horen we van de
gastvrouw.
Het is langzamerhand een uur
of zeven geworden, op die 24ste
december en in hoog tempo wordt
alles afgewassen en opgeruimd.
Dan komt de kerstman!
De Kerstman
„Ja, dat slaan we nooit over
en elk Noors gezin, zo onge
veer, heeft een eigen kerstman
nenpak", lacht mevrouw Aase
strand. „Wij dus ook. Mijn
man of ik zijn de kerstman.
Die kerstman komt verkleed
binnen en vertelt altijd hetzelf
de verhaal: dat hij van ver
jVTKT KERSTMIS eten ze Koelitsj.
Eigenlek hoort het meer by
Pasen, dit feestelijke gebak, dat huis
bewaarster mevrouw Stoffel dan
op tafel zal zetten. In het Russisch
zal ze zeggen: „Laat het u smaken,
dames en heren, laat het u vooral
goed smaken. U ook, Alexander No-
vogorobzev Polikarpovitch, tast u
toe. Ik wens u een zalige Kerstvie
ring."
En dat zal ook de pope zeggen met
zijn Russische borstkruis en grauwe
baard als hy van kamer tot kamer
gaat om de bewoners de hand te
drukken. In zijn kleine vluchtelin-
genkerkje waar hy de H. Liturgie
opdraagt zal hy ze toeknikken, later,
zijn parochianen, die van zo heel ver
kwamen.
Ik
uit alle delen van het vroegere
Tsarenrijk. Zij overleefden de re
volutie van 1917 door voor de op
rukkende rode troepen uit weg te
vluchten door het onmetelijke Rus
land in de richting van China.
Wisten velen in westelijke rich
ting te ontkomen of naar een van
de Balkanstaten, deze groep vluch-
politiecommissaris,
zegt de kleine vriendelijke Rus,
terwijl hij langzaam zijn thee
drinkt. Naam? Och waarom?
Ik kan ook zo wel vertellen.
En hij vertelt, zoals ook de an
deren dat zouden kunnen. De een
entwintig anderen, die met de
oude politieman uit het Rusland
van de laatste tsaar een gastvrij
onderkomen vonden in het Haag
se Huize Voorhout aan het
Voorhout.
Huize Voorhout, nu al enkele ja
ren het thuis van oude Russi
sche vluchtelingen, die in Neder
land via een kerkelijke vluchtelin-
gendienst een goedverzorgde oude
dag hebben na een leven van
strijd, ontbering, angst en telkens
weer verder trekken.
En het was een prinses, die
het deze oude réfugées mogelijk
maakte, een home te vinden.
Wijlen prinses Wilhelmina stond
voor hen haar huis af, L
tussen de kleinste woning
Den Haag en het Paleis aan
het Voorhout. Met grote dank
baarheid spreken de bewoners
over dit gebaar.
China
Tweeëntwintig oude Russen wo-
nen in Huize Voorhout. Hun wieg Uit het verre land
stond in heel Rusland, zij komen
nu gastvrij
tehuis in Nederland.
telingen kwam in China. Maar
weinig konden zij vermoeden dat
het gevaar, dat zij wilden ont
vluchten. later opnieuw zou gaan
dreigen toen ook in China de rode
revolutie ging overwinnen.
Toen het rode bewind volledig
alle macht in handen had. werden
de vluchtelingen voor de keus ge
steld Chinees staatsburger te wor
den, terug te keren naar Rusland
of naar „elders" te gaan. In de
Britse Kroon-kolonie. Hongkong,
waarheen de oude Russische vluch
telingen besloten te gaan, werden
ze opgevangen. Kerkelijke vluchte-
lingendiensten ontfermden zich
daar over hen. Zij kregen er tij
delijk onderdak, er werd kleding
verstrekt en versterkende midde
len. Vele vluchtelingen waren ziek,
vooral heerste er veel tbc en on
dervoeding.
Nederland
Van Hongkong uit gingen trans
porten Russische vluchtelingen
naar alle delen van de vrije we
reld. Ook Nederland besloot een
aantal vluchtelingen te adopteren
en dus vloog een groep er heen,
in de loop der jaren gevolgd door
meer kleine transporten.
In Huize Voorhout vonden z(j de
rust, die ze heel hun leven zooh-
j ten. De leiding berust bij de heer
Stoffel, die vroeger een houth&n-
voi oelangstelling voor hun taal uit het geboorteland.
del had In Archangel, en bij zijn
Russische vrouw. Het echtpaar
spreekt vlot Russisch en heel Hui
ze Voorhout ademt dan ook een
typisch Russische sfeer. Er ko-
bak op tafel, met Russische let
ters die een aanduiding betekenen
van het Paasgebeuren.
men Russische gerechten op tafel,
bijv. Borscht, koolsoep met toma
ten, of Kascha Gretsjevaja, een
soort pap van gepelde boekweit.
Russische vleesgerechten en Rus
sisch gebak.
Feest
Graag horen de bewoners van
Huize Voorhout over de Neder
landse feesten, over de wijze waar
op in ons land Kerstmis, Pasen
en natuurlijk ook Sint Nicolaas
wordt gevierd.
Het grote feest voor de zeer
réligieuze Russische vluchte
lingen, die in hun kamers zelfge
maakte ikonen hebben staan, is
niet Kerstmis, maar Pasen. Dan
verschijnt het heerlijkste Paasge-
In de kille decembermaand zal
er in Huize Voorhout toch vreugde
zijn. De oude bewoonsters en be
woners zullen zich dan om de ka
chel scharen. Qp de televisie,
waarvoor iedere vluchteling avond
aan avond gehoorzaam al om ze
ven uur gaat „zitten", al een half
uur van te voren(!) zullen ze zien
hoe Nederland Kerstmis viert. Zij
zullen herinneringen ophalen aan
het oude Rusland van de tsaar,
aan het leven van toen....
Maar in hun hart zal bij alle
weemoed en melancholie toch
dankbaarheid zijn. Of, zoals de
oude politieman zegt: De avond
wordt de kroon van het leven
genoemd. In dit tehuis van een
prinses kregen we een gouden
kroon.
Dan zullen zijn mede-vluchte
lingen knikken en rondom de
piano gaan staan. Iemand zal
de balalaika opnemen en in de
stilte van de Kerstavond zullen
er op het voorname Voorhout
liederen klinken uit het oude
Rusland...,
T> OZEN, TULPEN, HYACIN-
J-l TEN, aronskelken en narcis
sen staan een jaar lang in bloei
bij de Arnhemse familie Lentjes.
Want hoe de kalender ook staat,
bij de familie Lentjes aan de
Arnhemse Van Heemstralaan is
het altijd lente. En dat voorjaar
kan iedereen, twaalf maanden
lang. in huis halen, want het is
er te huur.
Wie hun woning binnenloopt
de heer en mevrouw Lentjes
hoorden dat al talloze malen
zal een bewonderend „Wat een
bloemenpracht!" niet kunnen on
derdrukken. Meestal volgt er dan
een wat ongelovig-teleurgesteld:
Wat? Niet echt?! als de I/entjes
vertellen dat hun bloemen niet
door de natuur, maar door vaar
dige kunstenaarshanden, ergens
in Italië „in bloei zijn gezet".
Eigenlijk is het maar toeval dat
het echtpaar die kunstbloemen
daar ontdekten.
- Mijn man was machinist op
de grote vaart, zegt mevr. Len
tjes. Maar ik vond dat niet ple
zierig en we gingen uitkijken
naar een baan aan de wal. We
waren toen op vakantie in Ita
lië en daar ontdekten we een
heel aparte industrie: de kunst
bloemen-fabrieken.
- Misschien kunnen we daar
wat mee doen?, opperde de
heer Lentjes en dat is het ge
worden: kunstbloemenverhuur.
De Lentjes staken een kapi
taaltje in de kunstbloemen en
reden met een auto vol naar
huis.
- Er zijn heel wat mensen die
wat tegen kunstbloemen heb
ben, zegt mevr. Lentjes. Na
tuurlijk, ze kunnen nooit echte
vervangen. Maar dat is de be
doeling ervan ook helemaal
niet. Ze worden gemaakt als
decoratiemateriaal en als zoda
nig voldoen ze best.
De Lentjes zijn dan ook beslist
geen concurrentie voor de bloe
misterij, als we in onze eigen wo
ning een echt mooi bloemstuk wil
len plaatsen, nemen we natuur-
bloemen!
Kunstbloemen zijn dan ook niet
in de eerste plaats bedoeld voor
de huiskamer. Het zijn vooral
middenstanders, zakenmensen,
kantoorhouders en winkeliers, die
de kunstbloemen aanschaffen,
maar bovendienamateur-to
neelspelers!
Etalages, vitrines, uitstalkasten,
show-rooms en wachtkamers
„doen" het in eens veel meer als
er voor een fleurige en goedver
zorgde aanblik gezorgd is. Waar
om dan wel kleurige platen van
bloemen ophangen en geen kunst
bloemen neerzetten? dachten de
Lentjes en al spoedig bleek dat
er belangstelling was voor hun
net-echte-bloemstuk ken
Belangstelling, ook bij amateur
toneelverenigingen, die dikwijls
bij de opvoering van een toneel
stuk wat bloemen in de toneel
huiskamer willen zetten. Kunst
bloemen doen het dan uitstekend.
In sommige winkels kunnen bo
vendien geen planten of bloemen
staan, en dan kan een kustbloe-
metje de oplossing zijn.
Bloemisten, die de Italiaanse
produkten nauwkeurig onderzoch
ten gaven toe, dat ze met groot
vakmanschap gemaakt zijn en be
drieglijk echt lijken. Natuurlijk
konden ze daarbij niet nalaten
blaadjes, meeldraden en stam
pers te tellen bij de verschillende
bloemsoorten en hun onderzoek
wees uit dat de Italianen heel
nauwkeurig te werk gaan: alles
„klopte" precies!
Na een maand de lente in huis
gehad te hebben wordt voor af
wisseling gezorgd, dan worden de
bloemstukken omgeruild.
Maar hoe dan ook, algemeen is
de reactie: Net echt.
Voor de Lentjes is dat natuur
lijk het mooiste compliment, al
laten ze nooit na hun gasten te
zeggen: Net echt is nog net niet
helemaal echt
