Allerhande | 1962 | 1 november 1962 | pagina 2

Ze zitten overal

li

BLEEF

NOG TROUW

BOTERSTAVEN BAKKEN IS NOG
ALTIJD EEN HANDWERK

DIEREN

SPELEN

Wijn voor een fantasierijke keuken

„Een verrekijker is net
zo iets als een auto"

zegt
Bert
Garthoff

(ook 11a diens dood)

ELEKTRISCH
JAGEN

fr b

STANDBEELD

VOOR
HET HONDJE
GREYFRIARS
BOBBY

Elke dag soep
bij de
herbergier

Grootste
Supermarket

Zonder die flodderknieën

ALLERHANDE

NOVEMBER 1962

GILLEN ALTIJD, dat ons land zo vol is, maar het
wonderlijke feit bestaat, dat er rond de grote stad nog
altijd een hele hoop te bekijken en te genieten valt Maar
men komt eigenlijk niet op het idee om daar te gaan kijken.
Het is herfst en iedereen denkt: nu moet ik haastig naar
het bos, want daar zijn de paddestoelen en de kleuren. Maar
ga eens naar de poldersdaar zijn de kleuren net zo mooi."

Weer of geen weer, de af
spraak die we hadden zou
doorgaan en de man die me
deze woorden zei, is Bert
Garthoff. In een van de
Hilversumse radiostudio's zat ik
tegenover hem: geruit hemd
zonder das, een gemakkelijk
zittend jasje, een broek die er
bij hoorde kortom, precies
zoals we ons hem voorstellen.
De man die erop uitgaat, de
man die met de microfoon op
een duinrand ligt te luisteren
of tussen het riet in de plas
sen vaart met een bootje.
De Garthoff-van-de-dieren-en-
het-weer.

Halve eeuw

Maar ik moet eerst iets anders
kwijt, iets waar ik enorm van
heb zitten kijken en dat ik nu
nog maar half kan geloven.
Maar ik moet wel, want hij zei
het zelf.

„Ik ben vijftig", zei hij, „en
van mijn vier kinderen is de
jongste vijftien en de oudste
een dochter drie en twintig
jaar".

Bert Garthoff met een dochter
van drie en twintig en zelf een
halve eeuw oud. Onvoorstelbaar.
Niet te geloven ook voor degene
die hem zit aan te kijken. „Een
veertiger", denk je, op weg naar
Hilversum en de afspraak; „een
goede veertiger", peins je zacht
jes, als je tegenover hem zit
Maar hij zegt dan dat het „vijftig"
is en dan slik je snel „niet te ge
loven" in.

Nog even over Loosdrecht,
mag het? Ik woon er tien minu
ten fietsen van het water. In de
zomer zie je er een massaal
watersportamusement, maar
juist in een maand als novem
ber vind je bijna niemand op
de plassen en dan is het er op
een mooie dag ideaal. Je ziet
er dan vanuit een bootje zelfs
reeën tussen de bosjes".

Per fiets, vraag ik er snel
tussendoor.

„Ja, beroepshalve is de auto
natuurlijk nodig, maar daarbij
probeer ik het fietsen naarstig
vol te houden. Naar de bossen
van Hollandse Rading bijvoor
beeld, waar het 's zomers afge
laden is, maar waar je nu hét
terrein vindt voor wie het rusti
ger wil hebben."

Dichterbij halen

Op de fiets

Allerlei oproepen klinken door
microfoons, maar de naam „Bert
Garthoff" is er gelukkig niet bij,
Zodat hij even rustig kan praten.

Neem nu de Nieuwkoopse
plassen",, zegt hij. „Daar zijn
ettelijke paadjes waar je met de
auto niet mag komen. Veroorloof
jezelf een wandeling van twee
uur en je vindt er alles: riet,
water, overwinterende vogels
alles zit er".

Hij zit er veel, daar, wat wij
„in de natuur" noemen. Eigenlijk
dagelijks, want hij zegt: „Lek-
ker-thuis, dat is voor mij Loos
drecht, waar ik woon. Het is zo'n
oord, waarvan je van Pasen tot
september zegt: te druk. Maar
nu is het er voor wie het stiller
wil hebben, geweldig. Net zoals
de omgeving van Amersfoort en
de Loener markt, die door velen
nog vergeten worden, in het na
jaar.

Praten met Bert Garthoff kan
natuurlijk niet zonder dat het
woord „verrekijker" valt.

„Een verrekijker is.net zoiets
als een auto", zegt hij. „Je
denkt, dat je alleen met een
kijker op stap kunt en ik hoor
wel eens mensen zeggen: mijn
vriend heeft een kijker die
twintig maal vergroot, hij ge
niet dus veel meer. Kijk, dat is
natuurlijk onzin. Het leuke van
een verrekijker is alleen, dat
je er dingen mee kunt zien,
waar je anders niet bij kunt
komen.

Mag ik nog een voorbeeld ge
ven? Wie langs de Knardijk
rijdt, van Harderwijk naar Le
lystad, die kan heerlijke dingen
beleven met een verrekijker.
Prachtig voor een mooie zondag
in het najaar. En gemakkelijk
voor de mens van deze tijd,
want je kunt er met de auto

naar toe en je mag er een half
uur staan! Jekunt er in de
nieuwe polder zo ontzettend veel
vogels zien, niet te geloven. En,
natuurlijk, als je dan een kijker
hebt, haal je ze dichterbij."

Niet ingewikkeld

Brieven. Natuurlijk krijgt Bert
Garthoff veel brieven. „Meneer
Garthoff, waar kan ik zondag
heen. Meneer Garthoff. noem
eens een mooie plek bij mij in de
buurt, ik woon daar-en-daar. Me
neer Garthoff, wat voor soort kij
ker moet ik meenemen".

„Die verrekijker hoeft niet
zo ingewikkeld te zijn", is de
mening van Bert Garthoff.
„Zes bij dertig is al prachtig",
zegt hij. „Dat betekent dus een
kijker die zes keer vergroot.
Om de lichtsterkte te berekenen
moet je de zes op de dertig
delen: lichtsterkte vijf dus.
Er wordt me gevraagd of het
niet beslist een kijker van
acht bij dertig moet zijn. Is
niet nodig, die acht keer ver
groten zegt niet zo gek. veel,
want als je acht op de dertig
deelt, krijg je een lichtsterkte
van ruim drie en een half,
minder dus dan bij die vorige
kijker. Na vijf en een half
jaar „Weer of geen weer"
houd ik het maar op die kij
ker van 6 bij 30".

9 Te voet gaan

Bert Garthoff kijkt op de klok.
vergelijkt met z'n horloge, wordt
door iemand aan de mouw getrok
ken en moet naar een bespreking
voor een komend radioprogram
ma.

„Nog gauw even dit", zegt
hij. „Afgezien van die kijker:
het gaat erom, dat er in dit
jaargetijde zo enorm veel moois
te zien is, buiten. Eigenlijk
overal en zeker in de polders.
Kleuren en dieren, dingen,
waar men in zijn haastige auto
anders nooit op let. Dingen,
die de mensen die ze ontdek
ken verwonderd doen staan en
gewoon blij doen zijn. Zomaar
op een zondag, een stuk lopen.
Een uur, twee uur, met de be
newagen en boordevol enthousi
asme komt men weer terug.
Geloof me, daar zijn geen lan
ge tochten voor nodig, naar
bossen of speciale plaatsen. De
dieren zitten overal. Je moet
er alleen even de tijd voor
nemen en... te voet gaan".

P. W. RUSSEL

Oprechte hondetrouw heeft in Edinburgh gestalte ge
kregen in een stenen beeldje van de trouwe Greyfriars
Bobby, het hondje dat zijn baas veertien jaar na diens
overlijden trouw bleef. Het beeldje staat op een fonteintje
in de Schotse hoofdstad.

De grondslag van deze merk
waardige geschiedenis werd ge
legd in het midden van de vorige
eeuw toen Bobby de onafscheide
lijke metgezel was van schaap
herder John Gray, beter bekend
als Auld Jock. Hij hoedde zijn
kudden op de Pentland Hills, een
paar mijl zuidelijk van Edinburgh
en na de dagtaak, als de scha
pen in de kooi waren, kon men
man en hond in de stad zien
waar zij zich vooral ophiel
den in het stamcafé van de
schaapherder „Greyfriars Dining
Room" in Candlemaker Row, dat
ook een soort eethuisje was. Zij
waren goede bekenden van de
eigenaar van dit zaakje, een ze
kere John Traill, die een belang,
rijke en glorieuze roE speelt ir.
de kleine tragedie tussen mens en
dier die zich in 1858 voltrok. Da
gelijks hadden man en dier in
Greyfriars gegeten: „Geef hem
ook een bord soep", placht de
schaapherder te zeggen als hij
zijn eigen maal bestelde en daar
voor betaalde hij, zoals spreekt,
extra.

Alleen op begrafenis

In 1858 werd de schaapherder
dood in bed gevonden. Hij kreeg
de eenvoudigste begrafenis die
men zich voor kan stellen en men
gelooft dat er, behalve de dood
graver, niemand anders aanwezig
was dan het kleine hondje, waar
mee hij de 'laatste jaren had
samengewoond.

Het trouwe dier volgde de kist
naar het kerkhof en weigerde er
weg te gaan ondanks de pogin
gen van de doodgraver die hem
er nog aantrof toen het graf al
gesloten was.

In de dagen en weken die volg
den bleef de hond op het kerkhof
dwalen. Zo vaak hij werd weg
gejaagd zo vaak ook keerde hij
er terug. Het dier lag dan op het
graf van zijn baas en, bij slecht
weer, schuüde» het onder een
grafsteen die beschutting bood.
De maanden werden 'jaren en Bob-

Vervolg van pag. 1

te nemen, wordt de functie van
deze winkel ten opzichte van
het gehele gezin ook weer gro
ter. Vrijwel alles wat men da
gelijks nodig heeft, kan men er
onder één dak vinden, en dat
is de richting, vaar men in de
detailhandel heen gaat."

Lage winkelprijzen

Die revolutie waarvan de heer
Heijn sprak beperkt zich niet
alleen tot de omvang van de
zaak, maar strekt zich ook uit
tot de prijsstelling. Zo zal men
voor het eerst ig de SuperMart
aan de Helmholtzstraat textiel
ie koop vinden, waarop de winst
marge wordt toegepast die het
levensmiddelenbedrijf rekent,
men zou het „kruideniersmar
ges" kunnen noemen, dus lage
marges.

Buitenlandse
belangstelling

Bij de opening waren tal van
buitenlandse SuperMartdeskundi-
gen aanwezig. Voor hen was de
ze zaak bovendien nog interes
sant wegens het feit, dat er voor
de eerste maal buiten Amerika
koel-apparatuur wordt toegepast
van het grote Amerikaanse koel-
concern Warren. Voor de
ze gelegenheid was dan ook spe
ciaal uit de Verenigde Staten
overgekomen de vice-president
van dat concern, de van oor
sprong uit Deventer afkomstige
Albert Rebel.

Sprekende beer

Voor de jeugd heeft deze Super-
Mart nog een speciale attraktie:
een sprekende en luisterende
Panda-beer die, als de Amster
damse jongens en meisjes gelijk
reageren als de Amerikaanse, de
lieveling van de hoofdstedelijke
jeugd zal worden.

Oranjekalendcr
geheel in kleur

QE ORANJEKALENDER 1963
van Pro Juventute is voor het
eerst helemaal in kleuren. In een
rijke verscheidenheid van grote
foto's toont de kalender alle le
den van het Koninklijk Gezin. Be
stel de kalender en bezorg uzelf
een feest van kleuren ten bate
van kinderen, die extra zorg nodig
hebben.

Verkrijgbaar bij alle Pro Juven
tute verenigingen en haar verkoop
adressen: ƒ2,90 (verzoek: voor
toezending per post ƒ0,30 extra).
Waar niet verkrijgbaar volgt toe
zending per post na ontvangst van
genoemd bedrag op postgiro
517400 van: Kalenderactie Pro Ju
ventute postbus 7101 - Amsterdam-
Zuid 2 - telefoon [phone].

In warme zeeën, maar ook wel
tot aan de kust van Engeland, leeft
de sidderrog; het dier bezit een paar
grote elektrische organen in de
kopstreek ter weerszijden van de
kieuwholten. Deze organen, aan
vankelijk ontstaan als spiergroepen,
ontwikkelen zich later tot merk
waardige zuiltjes die de vorm heb
ben van verticaal staande prisma's.
Het grote aantal veroorzaakt een
ferme elektrische spanning. Elk
plaatje of zuiltje ontvangt via een
zenuw een prikkeling en geeft
dan elektriciteit af. Alle zuiltjes
zijn gelijk gericht en de totale la
ding is dus de som van alle afzon
derlijk. Toch komt de spanning
niet hoger dan 30 volt.

Er kan een ontlading plaats vin
den die een klein prooidier doodt
of verlamt. Voor de mens is zo'n
geringe stoot niet gevaarlijk. In de
Romeinse tijd paste men de elek
trische activiteiten van het dier
toe bij reuma en jicht. De sidderaal
is een heel wat krachtiger elektri
sche centrale; die kan stoten af
geven van liefst 300 volt! Het is
een zoetwatervis uit noordelijk
Zuid-Amerika (Orinoco) die een
lengte van 3 meter kan bereiken
waarvan zevenachtste deel staart
is. De batterijen zijn hier 7000
plaatjes die in serie geschakeld zijn
ter weerszijden van de enorme
staart. Door staart en kop in aan
raking te brengen met prooi of
vijand kan het dier.de kring slui
ten en zo eerf gevoelige klap uit
delen. Vroeger meende men dat
mens of paard gedood konden wor
den door de schok. Dat is niet het
geval ofschoon er verlammings
verschijnselen kunnen optreden.
Kleinere dieren worden er door
gedood. Na de ontlading echter
zijn de batterijen van het dier on
bruikbaar en een periode van rust
en veel eten is nodig om ze weer
op spanning te brengen. Deze aal
„zendt" als een onderzeeboot elek
trische golven uit en „peilt" zo de
plaats van de prooi.

by bleef gaan en komen. Dat
„gaan" stond in verband met zijn
behoeften aan voedsel; elke dag
bezocht hij Greyfriars Inn, de
zaak waar zijn baas altijd had
gegeten, en kreeg daar van de
familie Traill zijn dagelijkse
maaltje. Precies zoals dat vroe
ger ook was gebeurd.

Opgepakt

Toen de oude Jock een jaar of
acht, negen dood was vlei de aan
dacht van de politie van Edin
burgh op het hondje. Loslopende
honden werden gewoonlijk opge
pakt. Dat lot was ook Bobby be
schoren; hij werd gevangen en
ingesloten als zwerfhond en hij
liep grote kans er het leven bij
in te schieten; men maakte los
lopende honden vaak af. John
Traill zat een beetje met het ge
val in. Als hij zei dat Bobby zijn
hond was, liep hij grote kans dat
de politie hem zou bekeuren we
gens het feit dat hij geen ver
gunning had voor het houden van
een hond (zoals nodig was in
Schotland) en als hij verklaarde
dat hij het dier alleen maar „on
derdak" gaf in de vorm van een
maaltje elke dag. dan was het
best mogelijk dat hij bekeurd zou
worden wegens het „herbergen"
van een zwerfhond, iets wat ook
verboden was.

Vrijgeleide

Gelukkig kwam de Lord Provost
van Edinburgh, de hoogste ge
rechtelijke persoon van de stad,
een zekere sir William Chambers,
te hulp. Zodra hij vernam in
wat voor gevaar de terriër Bob
by verkeerde, zorgde hij voor een
vergunning en liet tevens een hals
bandje maken voor het dier met
een koperen plaatje waarop stond
„Greyfriars Bobby" van de Lord
Pro-vost, 1867, Vergunning"

Zo ontliep Bobby de dood en
werd de eerste en enige hond die
een officieel vrijgeleide had en
vestigde daarmee Edinburghs
faam als stad van dierenmin-
naars.

Bobby ging in 1872 dood; hij
was toen zeer oud. John Traill, de
baas van de Greyfriars Inn be
sloot het diertje op hetzelfde kerk
hof te laten begraven waar het
al die jaren gewaakt had over het
graf van zijn oude baas. de
schaapherder Auld Jock. Veertien
lange jaren.

In de krant

John Traill had de voldoening
de volgende dag zijn naam te
lezen in de krant; „The Scots-
man" wijdde de volgende woor
den aan de dood van Bobby:

„Het zal velen leed doen te ver
nemen dat het arme maar zo be
langwekkende hondje, Greyfriars
Bobby, zondagavond overleed. Tot
de laatste dag toe werd hij op
alle mogelijke manieren, verzorgd
door zijn behoeder, Mr. Traill,
die hem heeft laten begraven in
een bloempot bij Greyfriars Kerk.
Zijn halsband, een geschenk van
de I.ord Provost Chambers, werd
gedeponeerd ten kantore van het
kerkbestuur".

Nu kan men die halsband nog
zien in het Huntly House Museum;
er staat ook de hondevoerbak
waarin de familie Traill het dier
dagelijks zijn maal gaf. In 1956
werd dit familiestuk door de ach
terkleindochter van Mr. Traill,
aan het museum geschonken. Men
richtte. in 1924 op Greyfriars kerk
hof een gedenksteen op boven het
graf van de baas van Bobby. De
initiatiefnemers hiertoe waren
Amerikanen. die bewonderaars
waren van Bobby: het verhaal
van het trouwe terriërtje is na
melijk in Amerika even bekend
als in Edinburgh. Voorts lieten
zij, vlak bij Candlemaker Row,
een drickfontein oprichten waarop
een bronzen beeldje van Bobby
zelf Honderd jaar na de dood
van Auld Jock op dé eerste
jun: van het jaar 1958 - werd
er op het kerkhof voor het eerst
een herdenkingsdienst gehouden
voor baas en hond en ter her- I
denking van de trouw van het
'tleine dier.

Het gebeurde in Artis

JTjE KINDEREN vierden eens willen aaien?", luidde zijn

feest, omdat een van hen directe vraag aan haar.
jarig was. Ter ere van dat Heel schuchter knikte ze van
heuglijke feit mochten ze met „Ja"...

hun allen naar Artis. Hij nam haar bij de hand

Het was zomer, en omdat en vertelde de omstanders dat
dit verhaal al lang geleden is het zonder gevaar mogelijk
gebeurd, was het die zomer ook toas omdat de leeuwin zoveel
vertrouwen in hem had. Een
vertrouwen dat hij door jaren
lange omgang met haar en
haar familie gekregen had als
een kostbaar geschenk.

Toen sprak hij heel zachtjes
met de leeuwin, terwijl hij het
elfje bij haar bracht. Voorzich
tig tilde hij haar over het hek;
met zijn ene hand streelde hij
het machtige dier en hij liet
haar ruiken aan zijn hand. Be
halve zijn eigen geur, die haar
zo welbekend was, rook ze nu

mooi weer. De zon scheen en
jong en oud beleefde volop
plezier aan de wondere wereld
van de dieren.

Grote poes

In die dagen hield D r.
Portielje nog zijn rond
gangen in de tuin. Alle dieren
kenden hem, hielden van hem,
stonden met ongeduld te wach
ten tot hij hun kant op zou ko
men om in de eigen dieren-

l\E BOTERSTAVEN (en later de
boterletter* en de kerstkransen)
van Albert Heijn worden grotendeels
nog steeds op de ouderwetse manier
gemaakt; daar komt bijna geen mo
dern kunst-en-vliegwerk aan te pas.
Hoeveel er ook verandert: hef bak
ken van die typisch-vaderlandse
heerlijkheden blijft gaan zoals het al
eeuwenlang ging. Het is tijdrovend
werk. Alleen roomboter, amandelen,
eieren en suiker en niets dat niet
„natuur-echt" is wordt in de spijs
verwerkt; dat is de onverbiddelijke
eis. Het gevolg is dat de boter
letters, dè boterstaven en de boter-
krensen van Albert Heijn, opvallen
door fijne smaak en aroma.

Een spannende fase tijdens de
wordingsgeschiedenis van de boter-
staaf is het zogenaamd „toeren" van
het deeg. Dit immers is feuilleté-deeg
wat uiterst gevoelig reageert; het
moet bros zijn en bladerig. Alleen
hiervoor staan nu hoogstmoderne
machines ter beschikking; het kneden
met de hand is daardoor overbodig
geworden. De foto laat zien hoe
oudkrwets de rest gaat, met de hand.
Maar daarom ook juist zo vakkun
dig en goed! En met het beste
materiaal!

In 2ethlÏZt€Jrlt?- 26 even ook een andere die van

??!',.tf.,h,'L'en..0f.met een *P«- het meisje. Maar ze liet zich

ciaje lekkernij te verwennen.
Toen hij nog bij de beren
stond, gaven de leeuwen al
kopjes aan de tralies en op
het grote Kerbertterras stond
de. hele leeuwenfamilie al met
ongeduld op de uitkijk.

strelen en toespreken
bleef spinnen en kopjes geven.

Belevenis

En heel voorzichtig ging het
handje van het kleine meisje,
ïn de kooi ernaast stond een verborgen in de grote mannen-
leeuwin als een grote poes mei hand, mee naar de leeuwin en
een reusachtige motor, hoor- samen aaiden zij haar voor-
baar te spinnen. De kinderen wichtig onder aandachtige stil-
keken met een zekere eerbied te van iedereen,
naar het vorstelijke dier. Jk kon haar gezichtje niet

Toen kwam de heer Por- zien, want ik stond achter haar,

tielje. in zijn kielzog vele men
sen meevoerend, maar vooral
ook met aandacht voor de
groep feestelijke kindertjes.

Aai

Hij stond bij het hek en
sprak tegen de leeuwin, die
haar ogen vol welbehagen
dichtkneep en toen

„JZ 1e,\Wi' {Ur.kie,' eT ?rote hoonTet tot een van de kost-
yiïn bl<jncle haar. baarste herinneringen van haar

deed het kleine meisje m de leven: het intense contact met
groep kinderen .eigenlijk deneen waarlijk ..groot" mens en
ken aan een verdwaald elfje, een „vorstelijk" dier

„Zou jij nu die leeuwin wel L v P

maar ik zag de randjes van
haar fijne oorschelpen lang
zaam rood worden....

Ze was te bescheiden om de
heldin van de dag te worden,
maar het was voor allen die
het meemaakten een wonder
lijke belevenis.

Misschien is zij het, nu ze
zo ongeveer volwassen zal zijn,
vergeten. Misschien ook be-

Men weet dat dieren al spelend
de noodzakelijke darngen van het
dierenleven leren. Jonge poesen
spelen eerst jachtje voordat ze echt
gaan jagen. Een jonige dolfijn steekt
zijtn neus vaak tussen de rotsen en
doet daarbij, spelenderwijs, zijn
ouders na die dit ook doen, maar
dan om iets te vangen. Dolfijnen
echter gaan nog veel verder met
hun speL Zij vangen visjes en laten
ze weer gaan zoals ook de poes dat
doet met een muis. Maar veel op
merkelijker is het volgende spel-
patroon (zoals dat heet). Dolfijnen
leggen een stukje vis of ander
voedsel neer voor een school vissen
en wachten dan af. Beginnen de
vissen er. aan te knabbelen dan
schiet ineens de dolfijn te voor
schijn en ze pakt het stuk, met iets
van plagerij in het hele bewegen,
I weer af. Hij. doet het duidelijk voor
i zijn plezier, als spel dus. De dolfij
nen in het beroemde aquarium aan
de Amerikaanse kust, „Marine Stu-
aio s in Florida (waar men prach
tige waarnemingen kan doen)
vinden het prettig om door de op
passers geliefkoosd te worden. Ze
komen aan het oppervlak om zich
de snuit te laten kietelen of de rug
te laten krabben. Ook schuren ze
graag langs de met gewichten ver
zwaarde bezems, waarmede de bo
dem van het bad wordt schoonge
maakt. In dit opzicht zijn zij echte
zoogdieren; alle zoogdieren houden
ervan zich het lichaam te schuren.
De sprongen van de dolfijnen schij
nen ook spel-uitingen te zijn. Op
merkelijk is het spel waarbij de
dolfijnen tijdens het zwemmen
korte duiken maken en met hun
platte staart in ritmische beweging
op het oppervlak slaan. Nóg een
spel is het vangspel. Een jonge
dolfijn in het bad (aldus schrijft
Richard Burton in de Elsevier
Pocket „Jonge Dieren") wierp een
met lucht gevulde autoband over
de rand van het bassin. Toen de
oppasser hem teruggooide deed het
dier hetzelfde. Het is zoiets ge
worden, op den duur, als het spel
van de apporterende hond en zijn
baas. Dolfijnen spelen ook met ve
ren; ze pakken ze van elkaar af,
laten ze meevoeren door stromin
gen en proberen ze dan weer te
pakken en als eens een veer op de
rand van het bassin blijft liggen,
wippen ze er die heel handig met
de zijkant van de kop af en ver
volgen hun spel. Ze pakken elkaar
ook de veren af; deze zijn afkom
stig van pelikanen die ook in het
bassin leven.

Binnenkort zui
len ook in Neder
land zuiver wollen
skibroeken verkrijg
baar zijn, die niet al
leen warm en be
haaglijk zitten maar
ook bij intensief ge
bruik droog, vorm
vast en vlek vrij blij
ven.

Dit is te danken
aan de ontwikkeling
van een nieuw pro
cédé dat het moge
lijk maakt een zui
ver wollen stof te
weven die kan wor
den uitgerekt tot een
kwart a een derde
van zijn oorspronke
lijke lengte zonder
evenwel iets van
vorm te veranderen.

Hiermee is een
eindr gekomen aan
het probleem van
de zgn. „flodder

knieën" een pro
bleem dat tot nu
toe een grote han
dicap is geweest
voor geheel wollen
skibroeken, die juist
het grote voordeel
hebben dat ze pret
tiger zitten en war
mer zijn, een voor
deel dat men op
prijs stelt als men
een helling afstuift
bij een temperatuur
vér onder het vries
punt.

Deze ,.Panta-Ski"-
broeken hebben bo
vendien nog het ex
tra voordeel dat ze
behandeld zijn met
Scotchgard, waar
door ze water- en
vlekkenwerend zijn.
De Scotchgard-be-
handeling, ontwik
keld door Minnesota

Mining and Manu
facturing Company,
omgeeft iedere vezel
afzonderlijkmet een
uiterst dun bescher
mend vlies je dat
vloeistoffen als, wijn
likeur. zonnebrand
olie, vruchtesap, kof
fie e.d. van de stof
laat afrollen.

Deze behandeling
is onzichtbaar en
verandert het uiter
lijk, de kleur, het
weefsel of het ..aan
voelen" van de stof
niet. Bovendien heeft
het geen invloed op
de doorlaatbaarheid
van de stof zodat
„Panta - Ski plus
Scotchgard" skibroe
ken geen neiging ver
tonen de transpiratie
te bevorderen bij in
spannende bewegin
gen, zoals bij het skiën
worden gemaakt.

J^OKEN MET WIJN is niet j middelgrote gehaktballetjes en
duur maar wei buitenge-snijdt een stukje kalfs- of var-
woon smakelijk en biedt boven- kensvlees in blokjes. Al die vlees

dien weer een hele reeks van
variatiemogelijkheden. Laten
we nu eens uitgaan van de
eenvoudigste wijnen die ge
schikt zijn voor gebruik in de
keuken.

Dat zijn dan allereerst bij de
rode wijnen: de landwijn
waarvan een fles 1.65 en de
Réserve du Palais Gallien,
waarvan een fles ƒ2,25 kost.

Natuurlijk is de eerste wat
„magerder", de laatste wat
„voller" van smaak (zoals de 1B
vakman dat met zulke kernach- "OUlarite 111 CIC* Wijn
tige uitdrukkingen weet duide- WILT U VOOR DE ZONDAG
lijk te maken). W eens een poularde in de rode

wijn opdienen, dan gebruikt u
daarvoor de Réserve du Pa
lais Gallien, juist omdat ze
wat voller van geur en smaak
is en dat vindt de poularde ook
fijn.

jes braadt u met wat uitjes, die
gesnipperd werden, in boter
mooi bruin. U zorgt voor zout
en peper naar smaak, voor een
half laurierblad, een kruidnagel-
tje en zo mogelijk een snuifje
tijm. Als alles mooi bruin is,
giet u er een goed glas rode
landwijn bij en laat de inhoud
van de pan zachtjes sudderen tot
het vlees mals en door en door
gaar is.

Hmm! Wat ruikt dat heerlijk!
Een ieder popelt om aan tafel
te gaan!

Nierenragout

ALS U NU EENS een heel iek-
kere nierenragout wilt ma
ken, dan gebruikt u daarbij d e
rode If ndwijn. U snijdt de
meren in stukken, maakt wat

U bakt de poularde aan alle
kanten mooi goudbruin, u voegt

er blokjes mager gerookt spek,
een gesnipperd uitje, gesneden
champignons bij plus wat kruide
rijen naar uw eigen inzicht, waar
bij u voorzichtig met het zout
bent, maar de peper niet ver
geet.

Laat de poularde met toebeho
ren langzaam gaar worden en
voeg er een half uur vóór het
opdienen een goed glas van bo
vengenoemde rode wijn bij. Op
het laatste moment voor het ser
veren, bindt u de saus met een
beetje bloem, vermengd met bo
ter. U zult er van smullen.

Witte wijnen

YVTANNEER U WITTE WIJN
gebruikt in de keuken dan
behoort deze wijn droog te zijn.
Voortreffelijk in dit geval is de
P f a 1 z e r Weinkönig die
1,95 kost en waarmee u ware
wonderen kunt verrichten. Denkt
u bijv. maar eens aan visfilets
in een witte wijnsaus, een ge
recht dat iets heel feestelijks
heeft. En zo kunt u ook zuur
kool naar Franse aard in de wit

te wijn koken. U voègt er dan
wat fijn gesneden Casseler-rib
bij plus een stuk boter en laat
de zuurkool perfect gaar smoren.
Opdienen met aardappel-purée
apart en rookworst.

Sherry en Madeira

"TF7IST U DAT een scheutje dro-
y ge Sherry (Pale Sherry 887:
.1 3.75) werkelijk een onverwacht
heerlijke smaak aan champignon
soep geeft? Probeert u het eens
en drinkt u deze Sherry vooral
ook als apéritief.

Overigens vindt u bij AH na
tuurlijk de bekende flesjes
„k e u k e n-m adeira" een
tiende liter kost 1.-. Vooral
heerlijk in gebonden sausen en
in bepaalde soepen. Bruine-bo-
nen-soep maakt u met een scheut
je madeira tot een ware delica
tesse, evenals de schildpadsoep
die er letterlijk om vraagt. En
wilt u madeira zo maar drin
ken, neemt u dan eens een flea
Cama da Lobos a 5.-.

CISKA VERHEUL