SPECULAAS
Albert Heijn
ZAL ALTIJD BESTAAN
LANGER
LEVEN KRACHTMENSEN
VAN
TOP
TOT
TEEN
225
„VLAGGETJESDAG"
ALBERT HEIJN
Oud-vaderlands baksel
nu in modern „costuum"
SPECULAAS
JEUGD
POCKETS
SPECULAAS
Extra voordelig
maakt u het leven goedkoper!
Al reist de mens naar TT /i /i W
Mars en Maan Jl/ j TJ 1J/X
d NIEUWE BANDEN tb,
AMANDEL
SPECULAAS
Extra kwaliteit
Presidenten van
deze eeuw
en aardappeleters
EET-GEWOONTEN
IN WEST-EUROPA
Van melkdrinkers
SEPTEMBER 1960
ALLERHANDE
3
voor de boterham
per pak
500 gram)
Dat ook de pantalon tot de vrou
welijke mode behoort laat deze foto
HET ZUIDEN WINT
ALS men in aanmerking neemt,
dat de prestaties van atleten
vaak in fracties van centimeters
worden afgemeten en wereld
records afhangen van bijna minus-
cuul-kleine verschillen, dan ver
wondert het, dat men niet méér
rekening houdt met de invloed die
het draaien van de aardbol heeft
op b.v. discuswerpen, speerwerpen
en dergelijke.
De draaiing van de aarde als
mede de zwaartekracht nemen af
naarmate men de polen nadert.
Met andere woorden: bij de eve
naar zijn deze het grootst. Dat be
tekent dat een man, met dezelfde
krachtsinspanning, enkele centi
meters verder kan gooien (bijvoor
beeld) in Bombay dan in Helsinki,
dat 42 graden dichter bij de Noord
pool ligt
voor de
J^JET BEZIT van geweldige spieren betekent nog niet, dat
men bijzonder gezond is of bijzonder mannelijk. Het
toont alleen, dat de bewuste spier of spierbundel door voort
durende oefening (vaak) abnormaal is ontwikkeld. In de
kiosken kan men velerlei vooral buitenlandse tijd
schriften vinden, waarop buitensporig-gespierde jongelingen
met een trots lachje hun biceps en borstspieren laten rollen.
Nu het seizoen der Olym
pische Spelen opnieuw is aan
gebroken, is het wellicht inte
ressant eens nader te bekijken
in hoeverre de inspanningen
van deze gespierde knapen
betrekking hebben op hun
levensduur en hun gezond
heid.
Mens 12 p.k.
Een geoefende atleet kan
enkele seconden lang een
krachtsontplooiing bewerkstel
ligen van ongeveer 12 pk en
dat staat ongeveer gelijk met
de kracht die een bromfiets
motortje kan ontwikkelen. Die
12 pk zijn de grens. De atleet
kan ze aanwenden om de 100
meter binnen recordtijd af te
leggen en de gewichtheffer om
er zijn halter van 110 kilo mee
op te tillen. Overigens blijkt
bij vergelijking dat de hardlo
per nog meer energie moet op
brengen voor zijn prestatie dan
de gewichtheffer.
Nieren en klieren
De mens is dus beperkt wat
zijn krachtsontplooiing aangaat.
Dat staat in verband met de wer
king van schildklier en bijnier
Het lichaam is als een motor en
beide klieren regelen de functie
ervan. De schildklier doet het
..gewone" werk. de bijnier ver
leent extra kracht in noodtoestan
den: vlucht, gevaar etc. Zij doet
dit door suiker te onttrekken aan
de lever en die in de bloedstroom
te brengen. Zowel bij de leeuw
als bij de muis is de bijnier gro
ter dan de schildklier. Bij de oli
fant, die maar zelden vlucht en
weinig vecht (dus geen extra
„brandstof" nodig heeft) zijn ze
ongeveer even groot.
Bij de mens is de schildklier
het grootst (tegenwoordig ten
minste, want bij de oermens zal
dat wel anders geweest zijn) en
dat toont aan dat de mens ge
schikter is voor geregelde arbeid
dan voor plotselinge krachtsin
spanningen. Het zou er dus op
neerkomen dat, als men de pres
taties zou willen opvoeren, men
eerder die twee klieren zou moe
ten ontwikkelen dan het spierap-
paraat.
Daarvoor bestaat echter nog
geen methode en het is maar de
vraag of die ooit zal kunnen wor
den ontwikkeld. Hoe het ook zij:
de waarheid van deze vaststel
ling wordt ingezien door de trai
ners van renpaarden die him dier
nogal eens wat adrenaline toedie
nen voor een race.
Spierontwikkeüng
Voordat ook de klieren ontwik
keld kunnen worden, blijft elk
gymnastisch en atletisch systeem
zich richten op spierontwikkeüng.
Dat dit. wanneer het het enige
doel wordt, niet gunstig is, tonen
de levensgeschiedenissen van be
roemde krachtpatsers: zij stier
ven lang vóór him tijdgenoten
met normale spierontwikkeüng en
opvallend is, dat hun lichamelij
ke ontwikkeling, vóórdat zij een
Tarzan begonnen te worden (door
eindeloos oefenen) meestal bene
den het normale was.
De nogal monotone systemen
die krachtmensen moeten
produceren, kunnen veel fraais
op dat gebied bewerkstelli
gen. Zo bereikte een Engels
studiosus een bicepsomvang
van 68 cm (de taille van een
slank meisje) en een borst-
wijdte van 1.27 m. Deze per
soon wist met de linkerhand
een gewicht van 200 kilo bo
ven zijn macht te tillen. Een
andere krachtpatser wist een
halter van 60 kilo onafge
broken zes uur lang op te
drukken; hij verzette op die
manier veertig ton (over
bodige) arbeid.
Darwin
Overigens is men er lang niet
zeker van, dat de dikte van de
spieren iets te maken heeft met
de kracht van die spieren. Char
les Darwin maakte eens een
studie van de lichaamsbouw van
arbeiders in een Chileense goud
mijn. De mijnen waren 75 me
ter diep en iedere man bracht bij
iedere reis een stuk erts met een
gewicht van 90 kilo naar boven.
Feitelijk was het meer een kwes
tie van klimmen dan van lopen,
want de ladders bestonden uit
boomstammen met inkepingen
die zigzagsgewijs in de schacht
waren geplaatst. De natuurvorser
merkte op, dat sommige der man
nen baardeloze knapen waren van
achttien tot twintig jaar met wei
nig ontwikkelde spieren, hoewel
zij de gehele dag doorwerkten
met slechts twee rustdagen in de
drie weken.
Op dezelfde wijze draaft een
Aziaat of een neger soms mijlen
ver met een last van 300 kilo op
de rug als de weg vlak is. Deze
begaafdheid bepaalt zich trou
wens niet tot niet-Europeanen;
ook dezen kunnen heel wat ver
stouwen.
Verhuizen
In dit verband moeten vele on
zer vaderlandse verhuizers ge
noemd worden. Een ieder kent
wel uit eigen ervaring verhuizers
die er tenger en mager uitzagen
en desondanks in staat bleken tot
het verslepen en wegtillen van
v.achten die een ander zouden
doen bezwijken.
Een zekere Pierre Gra-
n i e r, een Parijse marktsjouwer,
vestigde een record door een ge
vuld watervat, met een gewient
van 260 kilo, op zijn hoofd rond
te dragen.
Sandow
Gewichtheffen en dikke spieren
behoeven in het geheel niet sa
men te gaan met een goede ge
zondheid. Dat bewijst wel de dood
van de beroemde Sandow, een
man die enkele tientallen jaren ge
leden grote opgang maakte met
zijn Sandow-systeem dat gericht
was op het vormen van zware
spierpartijen.
Deze Sandow, aanvankelijk een
tengere en zelfs zwakke jongen,
begon zijn lichaam systematisch
te ontwikkelen door eindeloos-een
tonige oefeningen (dezelfde als die
welke de spierballerige jongens op
de sporttijdscliriftjes moeten toe
passen). Hij slaagde daar wonder
wel in en werd een „klassieke
schoonheid op die manier. Hij ver
breidde zijn systeem cn kreeg op
die manier een wereldnaam.
Hij stierf toen hij nauwelijks
vijftig jaar oud was, toen hij, in
een uitbarsting van energie, zijn
auto die in een greppel was vast
gelopen, optilde. Het fijne inwen
dige apparaat had de eisen van
de overontwikkelde spierbundels
niet kunnen inwilligen en had er
de brui aan gegeven.
Waarom terugkeer?
Overigens behoeven dikke spie
ren lang niet altijd een voordeel
te zijn; zij zijn vaak een nadeel
bij het snelle verplaatsen van het
lichaam. De vlo kan, naar verhou
ding van zijn grootte veel verder
springen dan de kangoeroe
Naar verhouding alweer is een
kind, dat niet lopen kan, sterker
dan een volwassene met de rela
tie tussen spierkracht en lichaams
gewicht groter dan in enige
dere periode van het leven. Maar
waarom zou de mens terugkeren
naar de kinderJ-jke staat? Of naar
die van de chimpansee die te ver
gelijken is met de mens als kind?
Allerhande
E. C. Elüot, De geheimzinnige
planeet, Jeugdpockets-reeks, Uit
geverij Gottmer, Haarlem.
Twee jongens worden tijdens
een tochtje door de ruimte per
ruimte-scooter, meegezogen door
een passerende raket. Ze komen
op een planeet terecht waar het
heel anders toegaat dan op hun
aardsatelliet, waar zij woonden
en die door hun groot-ouders was
gebouwd. Met de vriendelijke pla
neetbewoners beleven ze de
vreemdste avonturen. Boze aard
mensen worden door hun toedoen
verjaagd, gevechten met afschu
welijke wezens weten ze te win
nen. De jongens krijgen tóch
heimwee naar hun satelliet, en
moeten hun nieuw verworven
vrienden verlaten. Wanneer ze
thuiskomen, bemerken ze dat ze
hele beroemdheden zijn. Ze wor
den tot kapiteins benoemd van
een ruimtescooter-vloot.
Johanna Spyrl, Heidi, Jeugdpoc
kets-reeks, Uitgeverij Gottmer,
Haarlem.
Een weesmeisje wordt op vijf
jarige leeftijd bij haar grootva
der, die hoog in de Alpen woont,
ondergebracht. Ze raakt sterk aan
hem gehecht en ook de dieren en
de bergen boeien haar zeer. Wan
neer haar tante haar na drie jaar
weer komt halen en naar Frank
fort meeneemt, wordt ze ziek van
verlangen naar haa." oude plekjes
in de bergen. Ze kan niet wennen
aan de etiquette bij haar tante
thuis en aan het schoolgaan. On
danks haar goede speelkameraad
je Klara en de vriendelijke men
sen om haar heen, kwijnt ze weg.
De dokter begrijpt dat ze alléén
in de bergen, bij haar grootvader,
genezing zal vinden en tenslotte
mag Heidi naar hem terug. Het
echte leven begint weer voor haar.
Sir Walter Scott, Ivanhoe, Jeugd
pockets-reeks, Uitgeverij Gott
mer, Haarlem.
Het verhaal speelt zich af tij
dens de strijd tussen de Norman-
diërs en de Saksers. Ivanhoe
strijdt aan de zijde van de Sak
sers en wil verhinderen dat Prins
regent Jan, Konin» Richard Leeu
wenhart, die aan eer kruistocht
deelneemt, tijdens diens afwezig
heid van de troon stoot. De laat
ste werd, vóór zijn terugkomst in
Engeland, door de Normandiërs
gevangen genomen, maar hij ont
snapt naar Engeland. Hij komt in
contact met Ivanhoe en met Ro
bin Hood die de Saksers leiden
in hun strijd tegen de Norman
diërs. Richard Leeuwenhart komt
weer op de troon, en de Norman
diërs worden verslagen. Ivanhoe
weet, behalve vele gevechten, ook
de vrouw van zijn hart voor zich
te winnen.
Foto Roland de Vassal
Pierre Cardin ontwierp dit
hoedje in asymmetrische lijn. Het
gemaakt van veertjes en rood flu
weel.
Ruiten zijn wederom dé grote
mode. Een leuk jasje om bij
lange pantalon te dragenl
geurig gekruid, een
AH-speciali*eit
per pak
500 gram)
meerdere vriendjes en verlaat zo
voorgoed de bakkerij. Het maga
zijn verzendt ze naar de winkels
en de klant koopt ze (bij tien- en
nog eens tienduizenden!) en geen
akelig hard blik komt er bij te pas;
niets ziet men ooit terug van wat
er wegging.
Zo'n machine is een wonder.
Een nóg groter wonder. Hij name
lijk weet het zo m te kleden dat
de speculaasjes, bij hun hoge kwa
liteit (waar het vóór alles om
gaat!) precies tot de juiste dikte
rijzen, zodat in elk pakje hetzelfde
aantal speculaasjes zit en zodat
het gewicht altijd ongeveer 240
gram bedraagt.
PRECIES RIJZEN
En voor dat „precies tot de juiste
dikte rijzen" is een geducht samen
werken tussen allerlei vakmensen
nodig. Want met dat rijzen hebben
de grondstoffen te maken, de kwa
liteit van de suiker, het meel, de
kruiden en wat verder al niet en
dat zijn, tot op zekere hoogte, toch
allemaal „levende" bestanddelen,
die zich maar niet laten ringeloren.
En daar dan komt, zoals dat
eeuwenlang het geval is ge
weest, de vakman weer kijken.
Hij, de ware oerbakker, staat
bij de oven en regelt, hij staat
bij de trog, waarin het deeg
wordt gekneed, en regelt, en
hij ook controleert met de
neus: de geuren die verleidelijk
opstijgen
En zo zijn wij dan weer bij het
uitgangspunt van dit verhaaltje:
hóe geweldig de mens ook voor
uitstreeft (naar Mars en Maan), de
speculaas zal altijd op dezelfde
manier worden gebakken. Met
goede grondstoffen (anders wordt
het geen goede speculaas), met
fijne smaak en vooral met vak
manschap. Anders kan het een
voudig niet! En dan natuurlijk met
de góede kruiden uit de tuin der
natuur; hoe heten ze ook weer?
Kaneel, cardemon, koreander, en
nog véél, véél meer.
^ENKT u maar een» terug aan da
tijd omstreek» 1930. Herinnert u
zich dat nog wel?
Het leven wa» heel wat goedkopei
dan nu en het wa» bepaald heel
inder». Wa» het beter?
Och, iedere tijd heeft zijn eigen
goede en kwade zijden.
Maar in de modewereld heeft men
teruggegrepen naar deze tijd, waar
de vrouwen eigenlijk uitermate
vrouwelijk gekleed waren. Toen wat
nog geen sprake van spijkerbroe-
i, van blote benen in sandalen,
van slordige haren.
Het is goed dat men de vrouw
en zeker ook het jonge meisje, zon
der overdrijven, er weer charmant
verzorgd wil laten uitzien.
Met een paar voorbeelden willen
wij dit gaarne duidelijk maken,
Ze is er weer, de speculaas-van-het-nieuwe-seizoen! Gebakken in
Albert Heijn's eigen banketbakkerijen. Ovenvers, overfijn, sprook
jesachtig lekker! En (om de traditie te handhaven) fabelachtig laag
geprijsd! Niet vergeten morgen meteen proeven!
Speculaas is speculaas en
zo zal het altijd blijven.
Hoe de arbeidsmethoden
ook veranderen op allerlei
gebied, het speculaasbakken
zal altijd en onveranderlijk
hetzelfde blijven en dat is een
prettige en eigenlijk ook wel
veilige gedachte. Terwijl de
eerste ruimtevaarders zich
naar Maan en Mars zullen
begeven, zal de speculaas,
doodgewoon en als vanouds,
geurend en langzaam, fraai-
donkerbruin kleurend, de
ovens verlaten en het hart en
de smaak verblijden.
"TvE LEZER weet hoe het vroeger
*~I ging. Speculaas, „een sterk
gekruid, typisch Oud
hollands sinterklaasge-
b a k" (zoals de encyclopedie dat
omschrijft), is de naam die afgeleid
is van de planken waarmee men
vroeger werkte. Deze heetten
„speculu m", hetgeen „spiegel
beeld" betekent. Het waren (en
zijn!) niet anders dan vormen
waarmee, zoals kinderen zand
taartjes maken op het strand (als
het een mooie zomer is!!), het ge
bak tot een prettig model wordt
geperst.
MATRIJZEN
Met planken, waarin soms zeer
fijn snijwerk was aangebracht,
werkten de bakkers en zij schiepen
een uniek baksel. Zij dóen dat nog.
Nu dan niet meer met houten plan
ken maar met bijzonder-fraaie me
talen matrijzen. In deze matrijzen,
die wel wat lijken op die waar
mede een krant wordt gedrukt, zijn
de modellen van molentjes, van
vrijertjes en vrijsters „verzonken"
en, gevuld met deeg, draaien zij
hun inhoud op een lopende band
en daar verlaten in dichte gelede
ren de „aankomende" speculaasjes
de vorm en glijden, fraai in het
gelid, de oven binnen, waar zij na
acht minuten (zeg maar) geheel
gebruind en gezond naar buiten
komen, om nog warm en geurend
als de complete Sinterklaasdroom
van een kind, weg te zakken naar
een lagere verdieping, waar zij
verpakt worden.
DEGELIJK PRINCIPE
Zo gaat het bij Albert
H e ij n, een der grootste spe
culaasbakkers ter wereld, kan
men rustig zeggen. Want spe
culaas, een waarlijk vader
lands gebak, wordt in enorme
hoeveelheden gebakken in de
AH-bakkerijen. En dat, zoals
duidelijk zal zijn geworden,
volgens het oude, oeroude,
degelijke principe.
Het begint met een mooi, rul-
lijkend deeg, vol amandeltjes. Met
grote zorg hebben de bakkers dit
deeg samengesteld, daarbij bij
gestaan door de wetenschappelijke
geesten die op het laboratorium
werkzaam zijn. Immers, een bakke
rij die gebruik maakt van zulke
enorme hoeveelheden grondstoffen
en tot zulke verbluffende produk-
tiekwantiteiten moet komen als die
van AH (de vraag in de winkels
bepaalt deze grote produktie), kan
geen enkel risico lopen. Het moet
er zeker van zijn dat alles van de
eerste kwaliteit is en dat het eind-
produkt feilloos uit de oven komt.
PROEF-BAKKEN
De klant, gewend aan het
allerbeste, moet kunnen
bouwen op zijn eigen specu
laasje. Nu dat kan hij!
Want voortdurend wordt
gecontroleerd of de kwali
teit aan de (hoogste) eisen
voldoet. Een regelmatige
controle ook in het AH-la-
boratorium.
Dat waarborgt een constante
kwaliteit en constante kwa
liteit is de voorwaarde voor
een tevreden klantenkring.
Dus: bij een mooi rul-lijkend
deeg begint het. De pers drukt
er vervolgens de zeer fraaie
vormpjes van en deze glijden de
oven in. Niet „zomaar"! Nee, zij
worden behendig losgemaakt van
de linnen band, waarop zij het
kortstondig leven begonnen, en
overgenomen door een andere
band, om nu, los en licht, door de
metalen ovenband te worden ont
vangen en daarna de duistere
tunnel van de vervolmaking bin
nen te gaan.
DUIZENDEN KILO'S
Het klinkt allemaal nogal ver
heven, maar daar is reden voor:
wie de stroom, de eindeloze
stroom (duizenden kilo's per dag!)
de duistere, warme tunnel ziet
binnenglijden, móet wel enigszins
in symbolische termen gaan den
ken. Warm en vol komen zij, even
gerezen, tevoorschijn en dalen af
naar de verpakkingsafdeling. En
daar voltrekt, zich dan het moderne
wonder der speculaasjes: ze wor
den mechanisch verpakt en een
zestal meisjes helpt daar aan mee.
Dat mechanisch verpakken, dat
zo eenvoudig lijkt voor wie het
ziet gebeuren is een waar wonder.
Vroeger ging de speculaas in blik
ken. Wie herinnert ze zich niet:
deze vaak zwaar-gedeukte mon
sters met scherpe kanten en ge
mene weerhaken die overal, in alle
winkels, tot last van klant en
winkelier, stonden opgeslagen en,
in de drukte van het na-seizoen,
een ware plaag betekenden.
TEDERE „HANDEN"
Dat is voorbij: een machtige
machine pakt met tedere, me
chanische hand het reeds-gevul-
de doosje speculaasjes, wikkelt
er bliksemsnel een hermethisch-
sluitend, conserverend vocht
werend „papier" om, vouwt het
als de beste met oortjes en
puntjes dicht en zegelt het dan
feilloos toe. Met warmte en met
allerlei ander slims.
Daarna glijdt het pakje rustig,
en alsof het héél gewoon is, naar
een witgekleed meisje en gaat in
een prettig kartonnen doosje met
„door en door" met
échte amandelen
'TIEN presidenten heeft Amerika
zich deze eeuw verkozen; i
enkelen hunner zijn tot tweemaal
toe tot de hoge waardigheid ver
heven. Hun namen: McKinley,
Theodore Roosevelt, Wil
liam Howard Taft, Wood-
row Wilson, Harding, Cal
vin Coolidge, Herbert
Hoover, Roosevelt, Tru
man, Eisenhower.
Een hunner werd vermoord:
McKinley: een stierf onder ge
heimzinnige omstandigheden: Har
ding (1923); een was verlamd
(Roosevelt); een geraakte later
verlamd (Wilson); een werd direc
teur van een verzekeringsmaat
schappij (Coolidge); een was in
genieur (Hoover, die nog leeft en
86 jaar oud is); een was manufac-
turier (Truman); een generaal
(Eisenhower).
Taft, die tegen de 290 pond woog,
was de zwaarste. Theodore Roose
velt, die in 1901 en in 1904 werd
gekozen, was de jongste; hij was
43 toen hij president werd in 1901.
Sinds 1920 stemmen ook de Ame
rikaanse vrouwen. In 1924 speelde
de radio een grote rol in de ver
kiezingen; dat was voor de eerste
maal. Nu doet de T.V. hetzelfde.
Wat precies is het President
schap? Het antwoord werd mis
schien gegeven door een politicus
aan wie Harding, toen hij de
strijd om het presidentschap be
gon, vroeg: „Ben ik wel groot
genoeg voor de race?". De ander
antwoordde: „Grootheid op de
presidentszetel is in hoofdzaak
een illusie van het volk".
Wij Neder
landers zijn
bijzonder grote
melkdrinkers, ei-
eters en gebruikers
van margarine. In
een gezin, bestaande uit
vader, moeder en twee
kinderen beneden de veer
tien jaar wordt per jaar ge
middeld zeshonderd liter melk
verbruikt. Dat heeft het bureau
voor de statistiek van de Euro
pese Gemeenschap voor Kolen
en Staal onlangs uitgerekend.
Een jaar lang hebben twee
duizend huismoeders in Duits
land, België, Frankrijk, Italië,
Luxemburg en Nederland, van
wie de echtgenoten werkzaam
zijn in de kolenmijnen of de
staalindustrie, heel nauwkeurig
een huishoudboekje bijgehouden.
Iedere cent werd verantwoord.
Precies schreven ze ook op,
waarvoor ze het inkomen van
het gezin besteedden. Geheel
vrijwillig hielpen deze huis
vrouwen mee om een statistiek
tot stand te brengen, die de des
kundigen een indruk kan geven
van de welvaart in de verschil
lende landen en hoe deze wel
vaart eventueel nog kan worden
verhoogd.
In Nederland deden 170 gezin
nen mee, voornamelijk uit de
omgeving van de Hoogovens te
Velsen en de Limburgse mijnen.
Natuurlijk is het interessant
te weten, hoe wij er in ons land
je voorstaan. Uit een grafiek
over de bestedingen bij de staal-
arbeiders zien we, dat wij met
het eten en drinken, samen met
Luxemburg, de laatste plaats
innemen. Van ons inkomen is
iets meer dan een derde be
stemd voor de voeding. De Ita
lianen hebben maar liefst de
helft nodig. Het wonen kost ons
wel het meeste geld met bijna
een vierde van hetgeen we ver>-
dienen. Op het gebied van de
kleding slaan we niet zo'n gek
figuur met elf procent, terwijl
dit percentage in Italië maar
acht is.
Grappig is ook het overzicht
van de hoeveelheden gebruikte
levensmiddelen per gezin. De
Italianen eten met 119 kilo per
gezin per jaar de meeste deeg
waren. Echte vleeseters zijn de
Luxemburgers met maar liefst
173 kilo per jaar.
In ons eigen landje van boter
en kaas wordt overigens de
meeste margarine gegeten met
77 kilo per gezin. Onbetwist zijn
we verder de grootste melk
drinkers met 672 liter per ge
zin in één jaar. Wijn wordt het
meeste in Frankrijk gedronken,
waar een gezin 338 liter per jaar
door het keelgat slaat tegen ge
middeld een liter bij ons.
Dat we zulke grote aardappel
eters zijn, blijkt op een fabeltje
te berusten, want de deskun
digen rekenden uit, dat de Fran
sen, Belgen en Duitsers jaarlijks
ruim honderd kilo meer gebrui
ken dan wij.
