eigen
Albert Heijn
LUCIA
TIYOLI
SPAREN GAAT
ONGEMERKT
Kaima Vanouly
- Teenager uit Tanger -
is er
weer
JUANITA CARBOLO
heeft nijvere handen
Tina Kamboulos
WORD OOK
COUPON-
KNIPPER
Eenzaam op
Lesbos
«oen Ik I
MIIIUMIlllll
formidabel
lage
prijzen
OP BEURS GENOTEERD
\Y EDE ROM is een nieuwe lening van AH-Klanten-
obligaties op de beurs genoteerd. Het is de zesde in
successie en zij is vijf miljoen gultien groot. Derhalve
kunnen bezitsters van zo'n Klantenobligatie 1960 uit de
krant lezen wat bun bezit waard is. En dat is heel wat
meer dan 49.-, dié zij er voor bij elkaar hebben gespaard.
Flink bedrag in handen
Lage prijzen
Beursberichten
uw eigen smaak
vier
koffie^
lekkerste
koffies
168
140
140
120
heeft de
4 lekkerste koffies
smm
-P t..
BESSES AP!
heeft de grootste
was van
Zie
pagina
4
Albert Heijn N.V. - Zaandam
Aller
HOFLEVERANCIER
Hande 3B
I960
5e Jaargang No. 7 (57)
Zesde lening van
Klantenobligaties
van die dag. Is de tweede kolom
niet ingevuld dan was er die dag
geen handel in AH-obligaties.
Is de koers hoger of lager dan
u had verwacht, bedenkt u dan
wel dat Albert Heijn daar geen
enkele invloed op kan uitoefenen.
Daar heeft louter en alleen de
beurs de hand in. Albert Heijn
bepaalt de rente over uw gespaarde
obligatie, 4 vermeerderd met
een aandeel in de winst. Over 1958
en 1959 bedroeg dit aandeel 3*<->
zodat het totaal op 7xk kwam.
Waar krijgt u die elders?
/"\P het ogenblik schommelt de koers om de 122. Dat
betekent dat uw stuk van 50.-, tegen 122%, 61.-
opbrengt, plus de rente, gerekend van de laatste verval
dag af (1 juli), verminderd met kosten en zegel.
Voor deze AH-obligatie van 50.hebt u gespaard 49.(490
zegels van één dubbeltje). Albert Heijn geeft u dus reeds 1.
aan rente over de tijd waarin u uw spaarboekje vol zegels hebt
geplakt. Daarna krijgt u een bijzonder hoge rente over het
gespaarde geld en voor de rest van uw winst zorgt de beurs. U
spreekt een woordje mee in de effectenhandel. U kunt zelfs met
uw obligaties speculeren.
WAANNEER u dat gaat doen en
u verkoopt uw obligatie op
een gunstig tijdstip, dan krijgt u
een aanzienlijk bedrag ineens in
uw handen. Een som geld waar
mee u iets kunt doen. Het zijn
niet een of twee guldens, die in
de dagelijkse uitgaven verdwij
nen, neen, het zijn zestig gul
dens, een jurk, twee of drie paar
schoenen, een autostep en een
driewieler, het begin van een
fiets, van een mixer!
Er zijn meer systemen van
sparen, ook in levensmiddelen-
bedrijven. Daar spaart u
evenwel gedwongen, omdat
het bedrag, dat u later op
bons of zegels terugkrijgt,
natuurlijk in de prijs was be
grepen, terwijl u bovendien
tijdens het sparen geen rente
ontvangt.
Albert Heijn handhaaft lage,
scherpe prijzen en laat het ge
heel aan u over, of u wilt
sparen of niet.
Natuurlijk bent u, als obligatie
houdster, geïnteresseerd in de
beursschommelingen. Het beurs-
wel-en-wee is echter voor een leek
moeilijk te volgen. Het beste kunt
u in de krant kijken bij de beurs
berichten.
Daar vindt u twee keer Albert
Heijn, aandelen en obligaties. De
eerste kunt u overslaan. Wat u in
teresseert zijn de obligaties. Voor
het geval de twee kolommen cij
fers u in de war brengen: in de
eerste kolom vindt u de vorige
koers en in de tweede de koers
arewHWNlE
KIES UW
KIES UW
KLEUR
SMAAK
ER ZIJN 4 GROEPEN KOFFIEDRINKERS in ons
land: de liefhebbers van volaromatische. van mild-
geurige, van mild-krachtige en van pittige koffie.
Daarom heeft AH, als enige in Nederland, uit de
beste koffiesoorten de juiste melanges voor alle vier
de smaken samengesteld. Dus ook voor uw smaak.
Kies en proef....
kleur
smaak
elders bij AH
GOUD
VOL-AROMATISCH
188
GROEN
MILD-GEURIG
156
ROOD
MILD-KRACHT1G
156
PAARS
PITTIG
134
JAE bedrijfsleiders in alle filialen hebben het in de afge-
lopen maand druk gehad met het verzilveren van de
coupons van de honderd-duizenden klantenobligaties die
werden aangeboden. Zoals bekend werd voor spaarobligaties
van de jaren 1955, 1956 en 1957 in totaal 7% uitbetaald
(4% vaste renten en 3% aandeel in de winst) en voor dit
van 1958 en 1959 maar liefst 7£%, omdat over die jaren
3£% winstaandeel werd gegeven. Voor menig spaarzame
huisvrouw dus een aardig appeltje voor de dorst.
De foto werd genomen in de nieuwe SuperMart de
achtste van. AH in Zaandam, waar de bedrijfsleider, de
heer J. Spelt, een a parte stand tot zijn beschikking had
om zijn vele couponknipsters te kunnen bedienen.
BESSESAP en beschuit! Daarmee
bedoel ik nog niet eens de be
schuit op het bordje, waar men
licht gebonden bessesap over giet;
het door kinderen zo beminde des
sert. Weet u eigenlijk wel dat de
bessesap van de nieuwe oogst ai-
weer verkrijgbaar is. Ze is verruk
kelijk, in één woord!
U neemt er een flesje van en
maakt er met heerlijke beschuiten
een lekkere pudding van. Op de
volgende manier: tien beschuiten,
suiker naar smaak, wat kaneel en
de inhoud van een flesje besse
sap kookt u onder voortdurend
roeren tot een dikke brij.
U heeft een puddingvorm bij de
hand, die u van tevoren duchtig
met boter heeft ingewreven en
daar giet u de beschuit-bessemassa
in en laat ze goed koud worden.
Dat geeft u de tijd om een sma
kelijke vanille-saus te bereiden
waar u als extra attraktie wat ge
wassen rozijnen in meekookt.
Wanneer zowel de pudding als
'de saus goed koud zijn keert u
eerst de pudding op een schaal om
en giet er daarna de vanille-saus
overheen.
Overigens zal de schaal wel
helemaal leeg naar de keuken te
ruggaan!
CISKA VERHEUL
VIER GEWONE VROUWEN ROND DE MIDDELLANDSE ZEE
door MARCO POLO
J^E zon brandde met volle
kracht op mijn schedeldak,
toen ik op een van mijn reizen
door het woeste en onvergete
lijke Spanje verzeild raakte in
Barcelona, dat ik zonder enige
overdrijving de, levendigste en
schilderachtigste stad van het
Iberisch schiereiland noem.
Barcelona heeft alles. Rijk
dom armoede, zonne
vel modèrn antiek
mensen met bruine en mensen
met diepzwarte ogenmeis
jes, die hun leven slijten in zalig
nietsdoen en meisjes die zich de
vingers stuk werken om het da
gelijks brood te verdienen.
Die laatste categorie is niet zo
moeilijk te vinden. Het merendeel
der vrouwen in Barcelona heeft
nog nimmer van ..dolce far nien-
te" gehoord en om brood, olijf
olie, wijn en groente op tafel te
brengen moet er worden ge
zwoegd.
Er zijn wel eens mensen die
beweren, dat de meeste werkende
vrouwen in Amerika zijn. Dat is
een misvatting. In de zuidelijke
landen en vooral in Spanje doet
de vrouw energiek mee aan de
strijd om het bestaan. Let wel
geen luxe bestaan met suto en
ijskast, maar een bestaan dat zich
hoofdzakelijk afspeelt in kale ka
mers, die alleen het allernoodza
kelijkste meubilair bevatten.
Welnueen van die werken
de meisjes van Barcelona ont
moette ik onlangs op een van mijn
zwerftochten aan de rand der
stad.
Ik was het gloeiend hete strand
en de lauwe zee ontvlucht en na
dat ik in een restaurantje een
glas koele witte wijn door mijn
kurkdroge keelgat liad laten glij
den, zag ik plotseling J u a n i t
Carbolo op de hardstenen
drempel van haar woning zitten.
Naast haar stond heel decoratief
een geglazuurde kruik met koel
i helder water. Juanita was bezig
een kluwen weefgaren te ontwar
ren.
Wij knikten elkaar vriendelijk
toe en in mijn stuntelig Spaans
informeerde ik naar haar werk
zaamheden.
„Ik ben weefster en ik verf de
garens zelf. Van de vroege mor
gen tot de late avond ben ik
bezig en nog kan ik niet genoeg
verdienen voor ons kleine gezin.
Mijn vader is nooit teruggeko
men uit de burgeroorlog
voegt zij er ter verduidelijking
aan toe.
„Je houdt erg veel van bloe
men is het nietzei ik en
wees daarbij op de witgeverfde
bakken met geraniums en sier
planten.
„Zonder bloemen zou ik niet
kunnen levenWilt u een glas
water? Ja... wacht ik zal even
een drinkkommetje halen".
Met een gracieus gebaar bood
Juanita mij even later een
heerlijk glas bronwater aan. Zij
moest lachen toen het kostelijke
vocht door mijn gulzigheid langs
mijn kin droop.
„Was het lekker, senor?"
,flet was een geschenk uit de
hemelantwoordde ik.
„Gastvrijheid is de grootste rijk
dom van Spanje
„Gracias, senorik ben
dankbaar dat ik u van dienst
mocht zijn," zei Juanita een
voudig.
fiONJOUR grinnikte K a i-
maV anouly, toen ik door
een der armelijke buitenwijken
van de Marokkaanse stad Tanger
drentelde en haar ontdekte, ter
wijl zij zacht fluitend uit het
raam van haar ouderlijk huis
naar buiten keek.
„Bonjourriep ik terug
en bleef even onder haar ven
ster staan.
was, verdween zij weer. Zij leek op
een figurante, die snel en geruis
loos weer achter de coulissen
glipte.
„Bonjour..." zei Kaima ten af
scheid. Ik wierp haar een kus
handje toe en dat was in haar ogen
ontzettend brutaal, want plotseling
verdween de glimlach van haar
mond. „Non non non
schenen haar ogen te vinken. Zy
sloot het raam
Een paar tellen bleef ik perplex
op de plaats rust staan. De roman
ce tussen het Marokkaanse meisje
en mij was abrupt verstoord. Julia
had zich boos in haar vertrekken
teruggetrokken. Net toen ik verder
wilde wandelen, zag ik (o, ijdelheid
uw naam is man) door een kiertje
van het raam een donker oog, dat
mij een knipoogje gaf.
Mijn dag was goed misschien
die van Kaima Vanouly ook. Ik
heb nooit de kans gekregen het
haar te vragen.
I laat. Maar dit wordt gaandeweg
beter. De dokter is uit Athene
afkomstig. Ik werk nu reeds
I acht maanden onder zijn lei-
ding. Tsja mijmert Tina
terwijl zij omhoog kijkt naar de
strak blauwe koepel, die de
Griekse archipel omspant.
KAIMA VANOULY
donkere ogen
TO ANITA CARBOLO
geschenk uit de hemel
HET was hartje zomer, toen ik
met een vliegtuig van de
„Olympic Airways" van Athene
naar Lesbos, een idyllisch eiland
in de Griekse zee, vloog. In deze
oase van rust had ik in het liefe-
lijke dorpje Methymna, dat
tegen een hoge bergrug was ge
bouwd, een verrassende ontmoe
ting met Tina Kamboulos,
een drieëntwintigjarige verpleeg
ster, die assistente was van de
kleine, donkere dorpsdokter Igna-
tios Tsaxiraxis.
Het was zuiver toeval, dat ik met
Tina in contact kwam. Een ezeltje
was er min of meer schuld aan.
Toen ik op mijn eentje door een
der steile, met druivenranken
overhuifde straatjes van Methymna
liep te slenteren, gleed ik plotse
ling uit over de verse, dampende
„vijgen" van een ezeltje. Ik viel
languit op de hobbelige keien en
verstuikte daarbij mijn rechter
duim, die ogenblikkelijk angst
wekkend begon op te zwellen.
Het incidentje gebeurde vlak
vóór de deur van de dorpsdokter,
die met zijn spreekuur was be
gonnen.
Zo stond ik even later oog in oog
met de lieftallige en resolute dok
tersassistente Tina Kamboulos. die
op aanwijzing van haar „baas" een
nat drukverband om mijn pijnlijke
duim legde.
„Wij zien hier niet zo vaak
vreemdelingen op Lesbos", zei
Tina glimlachend, terwijl zij met
handige vingers het verband
met een knoop „afsloot".
„Lesbos is een stiefkind onder
de Griekse eilanden. De toeris
ten laten ons links liggenons
eiland ligt te ver uit de route.
De meesten hebben er geen uur
vliegen van Athene voor over.
En met de boot duurt de tocht
bijna twaalf uur. Wat vindt u
van het eiland?"
„Lesbos is een klein aards pa
radijsje. Hier merk je niets van
de nerveuze wereld. Ik voel mij
hier het best op mijn gemak en
ik kan zelfs niet kwaad worden
op de ezel, die mij voor jullie
deur ten val bracht", schertste
ik. Tina kon zo'n grapje waarde
ren en zij lachte hartelijk.
Ik was de laatste patiënt van
dokter Tsaxiraxis en nadat de arts
met zijn koffertje aan de hand
naar zijn liggende patiënten was
vertrokken, had Tina even tijd mij
iets over haar zelf en haar werk te
vertellen.
„Ik kom uit Saloniki", zei zij.
„Ik ben verpleegster in dienst van
het Rijk. Om het vak goed te le
ren worden wij uitgestuurd naar
de afgelegen gebieden van Grie
kenland, waar de ziekenverzor
ging nog veel te wensen over-
TINA KAMBOULOS
laatste examen
„Lesbos is een heerlijk eiland
om met vakantie te gaan. Het is
hier gezond, stil en ongecompli
ceerd. Maar soms voel ik mij erg
eenzaam en verlang ik echt naar
de drukte van de stad. Veel vertier
is er niet in deze mannengemeen
schap, waar de vrouw nog gebon
den is aan strenge ouderwetse op
vattingen. Maar gelukkig heb ik
in mijn vrije uren mijn studie. Ik
bereid mij hier voor op mijn laat
ste examen en dan heb ik alle
verpleegstersdiploma's die in-1 Grie
kenland bekend zijn."
„Zijn er hier nu nog veel zie
ken. Het klimaat is zo verkwik
kend en gezond. Je zou zeggen
hier in zo'n paradijsje wonen
alleen veel kerngezonde men
sen?", informeer ik.
„Veel is het woord niet",
antwoordt Tina. „Maar het mag
u misschien merkwaardig in de
oren klinken. In Lesbos zijn ve
le zenuwzieken en ook tal van
mensen hebben last van hart
kwalen."
„Zenuwzieken! Hier in deze oase
zonder lawaai, telefoon en dou
ches?", riep ik verwonderd uit.
„Ja.... helaas wel. Maar dat
komt niet door het gebrek aan
frisse lucht en zon, maar volgens
de dokter zijn de slechte economi
sche toestand, de werkloosheid en
het gebrek aan vertier de oorzaak
van deze kwalen. De inwoners
leven minder zorgeloos dan zo
„Romeo en Julia lachte
ik. Maar het lieftallige meisje
schudde niet begrijpend haar
hoofd en ik besefte, dat het kind
nog nimmer van deze beroemde
romance had gehoord.
„Kom eens naar beneden
vroeg ik in het Frans.
„Nonzei Kaima. „Mag
nietben pas zestien jaar en
in Marokko blijft een meisje van
mijn leeftijd thuis. Alsjeblief
maak eens een fotootje van mij."
Reeds had ik de camera vast
en even later klikte de sluiter en
had ik Kaima gevangen in de
ruwhouten opening van het raam.
Het ijs was tussen ons gebroken
en op vriendschappelijke voet zet
ten wij ons gesprek voort.
„Waar heb je Frans geleerd
je spreekt die taal voortreffelijk",
riep ik omhoog.
„A l'école op school. Ik hou
van Frans. Het is zo zangerig en
mooi. Heel wat fijner dan het
Arabisch."
En terwijl ik met het Marok
kaanse teenagertje stond te bab
belen, kroop een langgerekte
schaduw tegen de gevel op. De
zon verdween achter de huizen en
siste weg in de zee.
„Wel eens de straat van Gibral-
tar overgestokeninformeer-
de ik.
„Nee. Maar ik zal er heus wel
eens komen aan die andere
kant", lachte Kaima, die behoort
tot het geëmancipeerde Marok
kaanse meisjestype. Een* sluier
heeft zij nooit gedragen en met
besliste stem zei zij: „De Koning
en vooral zijn dochter prinses
Aisha willen niet hebben dat "de
vrouwen van Marokko zich ver
bergen achter doorzichtige tulen
sluiers. Wij horen er ook bij
en wij zijn niets minder dan de
mannen
Opeens ontdekte ik achter de
rug van Kaima Vanouly een figuur,
die niemand anders kon zijn dan
haar moeder. Ik weet niet of de
vrouw ons gesprek had kunnen
volgen, maar zeker was dat zij met
grote argwaan naar beneden gluur
de en mij toen van top tot teen
opnam.
Even schielijk als zij op het
toneel van mijn Julia verschenen
oppervlakkig lijkt. Vandaag is er
weer een nieuwe wereldburger op
komst. Ik moet op mijn post blij
ven. Ieder ogenblik kan ik worden
geroepen", zei Tina ten afscheid.
„Maar al hou ik erg veel van de
babies van Lesbos, toch zal ik blij
zijn als het verplichte anderhalf
jaar eilanddienst om is en ik terug
mag naar Saloniki waar ook veel
verpleegsterswerk aan de win
kel is."
TEN enorme pijnboom over
schaduwde het zonnige terras
van het restaurant van Lucia
Paranel li, die er trots op
gaat, dat zij elke week de groot
ste was van heel Tivoh heeft.
Waar Tivoli ligt? In de buurt van
Rome in de zgn. „campugna'
waar de Romeinen tijdens het
week-end gaan picknicken om
meteen ook nog even aan te wip
pen bij de beroemde villa d'Este,
waar duizenden fonteintjes uit de
rotsen opspringen in een tuin die
door een hoge prelaat eeuwen
geleden werd gebouwd.
Welnu dan.... in Tivoli, waar
ik onlangs was neergestreken na
een tocht door de hak van de Ita
liaanse laars, ontmoette ik heel
toevallig signorina Lucia, toen ik
bezig was van haar terras af een
opname te maken van het uitzicht
over de Tivoli.
Gewapend met een kolossale
mand met spierwitte pasgewassen
lakens, slopen en servetten kwam
signorina Lucia naast mij staan
en zei:
„Ik woon hier nu al mijn hele
leven, maar nog altijd word ik
geboeid door het tafereel der
pijnbomen en olijven. Wist u, dat
rond Tivoli de meest vruchtbare
olijfgaarden liggen. Er zijn bo
men onder die meer dan zeven
honderd jaar oud zijn ...oh bel-
lamissimo Tivoli
,Oh.amore.. amore..**
Vliegensvlug ging Lucia, eige
naresse van het buitenrestaurant
„Castel" vervolgens de was op
hangen. En onderwijl zong zij een
moderne Italiaanse song met ge
zellige trillertjes en uithaaltjes.
„Ohamoreamore". De zon
stond als een schitterende sier
speld aan de wolkenlozë hemel en
Lucia's gebruinde gezicht was
overhuifd met een witstrooien
hoed.
Een gelukkige vrouw, een zon
nige altijd goed gehumeurde Ita
liaanse vrouw, deze Lucia, die het
echt niet nodig had om zelf aan
de wastobbe te staan, maar, zo ver
telde zij mij tussen het kwelen
door, wassen een ontspanning vond.
Spierwitte was
„Ik vind het altijd een mooi
gezicht wanneer ik de door mij
zelf gewassen lakens, slopen en
servetten aan de lijn zie drogen
in de zon en de frisse wind. Er
gaat geen stukje goed naar de
wasmannee niet uit zuinig
heid maar omdat niemand zo
spierwit wast als ikzelfoh
amore amore
Toen ik Lucia vroeg of zij wel
eens had gehoord van de spreek
woordelijke netheid der Neder
landse vrouw, lachte zij haar schit
terende witte tandenrij bloot ter
wijl zij zei:
„Natuurlijkik zie hier ta
melijk veel Hollanders voorbij
komen en ook strijken zij vaak
neer in mijn restaurant, en ik
moet zeggen dat het mij altijd
weer opvalt hoe fris en schoon
zij er uit zien. Maar hoe kan het
anders met al die regen in de
lage landen. Ik geloof dat wij
Italianen te weinig water gebrui
ken, misschien ben ik een gun
stige uitzonderingals het aan
mij gelegen had was de bron op
het pleintje al lang uitgeput
Toen ik reeds honderden meters
van Lucia's terras verwijderd was,
hoorde ik de opgewekte en nijvere
vrouw nog steeds zingen „Oh
amoreoh amore...."
LUCIA PARANELLI niet naar de wasman
