Liesbeth List, Jaap van
Meekren, Tom Okker,
Enith Brigitha, Mies
Bouwman - allemaal zijn ze
pleegoudervan een of meer
kinderen in een ontwikke-
lingsland, via de Stichting
Foster Parents Plan Neder-
land. Ze zijn pleegouder op
afstand. Door vijfenveertig
gulden per maand over te
maken hebben ze de
financiele zorg voor hun
pleegkind op zich genomen,
waardoor het kind en zijn
gezin voeding, medische
hulp en onderwijs krijgen.
Maar het zijn niet alleen
bekende en welgestelde
mensen die deze financiele
adoptie op zich nemen. De
Nederlandse afdeling van
deze internationale organi-
satie regelt nu al bijna 70.000
adopties! "Ik denk dat heel
veel Nederlandse gezinnen
zonder moeite een kindje
zouden kunnen adopteren.
Ze realiseren het zich alleen
niet," zegt Marianne Costa
uit Ouderkerk aan de
Amstel, een van de
"onbekende" pleegouders
van het Foster Plan. "Hoe
gauw geef je een dergelijk
bedrag niet uit aan iets wat
eigenlijk niet echt nodig
was? Een nieuwe broek van
tachtig, negentig gulden
voor je eigen kind betaal je
zo. Waarom dan geen vijfen
veertig gulden voor een kind
dat werkelijk niets heeft?
Niet eens genoeg voeding?
Stel je je heel even voor dat
dit jouw^igen kind is
Je moet toch wel iets doen?"
M et Kerstmis sturen
we Nancy altijd een
kaart Niet met het hele
gezin achterop, maar ieder
afzonderlijk. Manon van elf
en Joyce van acht, mijn man
en ik. Als ze jarig is net zo.
En wat is nou een kaart?
Extra postzegels hoef je niet
eens te betalen, want het
loopt allemaal via het
kantoor in Amsterdam.
Later krijgen wij dan een
brief van de maatschappelijk
werkster uit Haiti hoe ont-
zettend trots en blij Nancy
met die heel gewone kaarten
van ons is. Je kunt het je
vanuit dit land haast niet
voorstellen hoe armetierig
en zorgwekkend het leven is
van heel veel kinderen op de
wereld.
1WI arianne las een artikel
i I over het Foster
Parents Plan en dacht met-
een 'Dit moeten we doen'.
Het kind dat men financieel
adopteert krijgt van het
maandelijkse geld te eten.
Vijfenveertig gulden per
maand, dat moet toch te
doen zijn? Desnoods
met z'n drieen.
Maar er gebeurt nog veel
meer van die vijfenveertig
gulden.Het kind alleen wordt
niet echt geholpen als
het hele gezin en de gemeen-
schap waarin zij leven niet
opgevangen worden.
Daarom draaien in alle pro-
gramma's overal ter wereld
maatschappelijk werkers
mee die het gezin begelei-
den. Er is gezondheidszorg,
alle kinderen uit het gezin
krijgen onderwijs (dus niet
alleen het financieel geadop-
teerde kindje), de ouders
krijgen voorlichting over
hygiene, gezinsplanning, ze
leren lezen en schrijven. De
bedoeling van het nu drieen-
veertig jaar oude Foster
Parents Plan is om, door de
adoptie van een kind, het
hele gezin op eigen benen te
zetten. Om met het geld van
een pleeggezin uit een rijk
land een hele omgeving in
een arm land zelfstandig te
maken. Met scholen,
medische hulpcentra en ont-
wikkeli ngsproj ekten.
arianne: "Natuurlijk
zijn er in Nederland
gezinnen die met geen
mogelijkheid vijfenveertig
gulden per maand op tafel
kunnen leggen. Maar vijftien
"Vfijhehhenh Kerstdine
riChTmTnsen elders op d<
tervojl mensen {)nye
wereld hongbegrijpcn
kinderen m doen
we ons best moe -kte
kloof tusseltarmen
verkleinen
Onze Nancy is zes
enzewoontop Haiti
CJl Albert Heijn AllerHande/11
